Maya -- a bilingual blog

हिजो दिनभर सडकमा म साइकलमा चढेर यसरी कुदिरहेँ मानौं म एउटा जोकर बनिरहेको छु । आधुनिकताले चुर्लुम्मै डुबेको हाम्रो समाजमा म साइकल चढेर यताउता काममा हिड्नु समाजका आँखाले मलाई फाल्टु जोकर बाहेक केहि नदेख्नु नै हो । माओवादीले आब्हान गरेको आमहडतालका कारण आफ्नो व्यस्त समयको व्यवस्थापनका लागि मोटरसाइकल चढ्न नपाउने भएपछि करिब ४–५ घण्टा जति साइकलमा यात्रा गर्न बाध्य भएँ । हिजो दिनभरको साइकल यात्राले आज बिहान करिब आठ बजे मात्र म बिस्ताराको न्यानो छोड्न पुगेँ । जसका कारण बिहान सात बजे नै निश्चित गरेको मेरो आजको स्टाफ मिटिङ मेरै कारण ११ बजे शुरु हुन पुग्यो । यो बन्द, हडताल मेरो जस्तै अरु थुप्रै गरिप गुरुवाको सबथोक चौपट पारेको कुरा सर्वहारा वर्ग पार्टी भनौदो माओवादीले कहिले बुझ्ने होला ? कुन्नी !सुन्दै छु, आमहडतालको कार्यक्रम अझै लम्बिदै छ रे । यो कस्तो दुर्भाग्य हामी नेपालीको ? हामी कतिञ्जेल यसरी बन्द, हडताल र चक्काजामका कारणले पिडीत भैराख्नु पर्ने हो, कुन्नी ? हुन त नेताहरु चुनाव हुँदा ताका नेपाललाई सिंगापुर, स्वीटजरल्याण्ड र अरु सम्पन्नशाली देशहरुजस्तो सभ्य, विकसित र सुसंस्कृत देश बनाउने सपनाहर

अन्ततः अरु राजनैतिक दल र नागरिक समाजको आग्रहलाई बेवास्ता गर्दै नागरिक सर्वोच्चता स्थापना गर्ने वहानामा एकिकृत ने.क.पा. (माओवादी)ले पौष ५, ६ र ७ गते आम हड्तालको घोषण गरेरै छाड्यो । जसको सवैभन्दा वढी प्रभाव सर्वसाधारण जनतालाई परेको छ । अहिले यसो विचार गर्ने हो भने नेपाललाई आन्दोलनको हावाले कहिल्यै छोड्ने छाँट देखिएन । नेपालमा विगत एक शताब्दीभन्दा बढि समयदेखि विभिन्न नाममा सानातिना आन्दोलन भइरहेका छन् । कतिपय आन्दोलनहरु देश र जनताको पक्षमा भएका छन् भने कतिपय आन्दोलनहरु राजनैतिक दलहरुले आफ्नो अभिष्ट पुरा गन हेतुले भएका छन् । २००७ साल, २०१२ साल, २०१९ देखि २०४६साल हुँदै ६२\६३ को अप्रिल क्रान्तिसम्मका आन्दोलनहरु देशमा प्रजातन्त्र स्थापना गर्नका लागि भएका आन्दोलन थिए किन भने यी आन्दोलहरुमा देशका सम्पूर्ण जनताहरुको उल्लेख्य सहभागिता थियो । यि समयहरुमा नेपाली जनताहरुले १०४ बर्षे जहानिया राणा शासन, नेपाली काँग्रेसको जनविरोधि क्रियाकलाप, ३० वर्षे पञ्चायती कालकोठरी तथा २०६१माघ १९ गतेको राजा ज्ञानेन्द्रले चालेको निरंकुश कदमकाविरुद्ध नेपाली जनताद्धारा गरिएको २०६२\०६३ सालको आन्दोलनको नेपालको राजनैतिक

प्रेम अन्धो हुन्छ भन्ने सबैले सुन्दै आएको कुरा हो । र, हो – यो एउटा कटु सत्य । यस्तै अन्धो प्रेममा परेर दलित युवा र गैर्‍ह दलित युवतीको प्रेम धरापमा पर्न गएको छ । प्रेम गर्नु त भूल कदापि होईन् तथापि सामाजिक संस्कारमा प्रभाव पार्ने खालको प्रेम गर्दा युवायुवतीले केही बढी चनाखो हुनु भने जरुरी छ । यसरी दलित र गैर्‍हदलितबीचको प्रेमलाई सफलीभूत पार्नका लागि सम्बन्धित जोडी आफैमा सक्षम हुनुपर्छ । राजधानीको अति नजिक भक्तपुर जिल्ला निवासी सागर परियार र संगीता थापा क्षेत्रीले पाँच महिना पहिला गरेको प्रेम विवाहप्रति केटी पक्षले गम्भिर असहमति जनाएकाले ती जोडीहरु अहिले काठमाडौंमा विस्थापित हुन पुगेको विभिन्न सञ्चार माध्यमले उल्लेख गरेका छन् । राजधानीकै छेउछाउमा यस्तो विकराल विभेदको नजरअन्दाज गर्न नसकेका दलहरुले जातिय उन्मुक्तिको लड्डु बाड्दै जातिय संरचनाको गणराज्य घोषणा गर्नुलाई हामी के ठान्न सक्छौं ?

रहर हराइ सकेको जस्तो अनुहार लिएर उ मैले बोलाएको ठाउमा भेट्न आइ । जब पहिलो पटक ४ बर्ष पहिले कमर्श क्याम्पसमा उसलाई मैले भेटेको थिए - उसको धप्धप बलेको जस्तो लाग्ने मुहारमा मैले स्पर्श गरेको खुशी म कसरी विश्वका सुखी मान्छेहरुसँगको खुशी सँग दाज्न सक्थे र ? मलाई लागेको थियो उसको जत्तिको खुशी भएको मान्छे को ? तर आज उसँगको भेट केही पृथक लाग्यो - मलाई। किन उसको मुहार रङ उडेको जस्तो भएको होला ! मलाई थाहा थियो उसको कथा मर्महात लाग्दो छ, तर मलाई के थाहा उसको कथाले मेरो मन नै रुवाउला भन्ने कुरा ? उसले म सँगको जम्मा १ घण्टाको समयमा दशौ पटक रुवाइ दिइ । उसको नाम लेखेर उसको ब्यथाको बिमोचन म यो ब्लगमा पटक्कै गर्न चाहन्न तर उसको कहाली लाग्दो कथाको सार्वजनिकीकरण मैले अवस्य गर्नु पर्छ । आँखा भरी आसुँ बोकेर उसले मलाई भनी - कलेजका साथीहरुको बिलाशी लाग्दो life style देखेर मलाई डाह लाग्न थाल्यो, मलाई थाहा थियो उनिहरुलाई त्यसो गरेर पुग्छ किनकी उनिहरु धनी बाबा आमाका छोरीहरु थिए । तर मेरो इर्श्यालु मनको अगाडी त्यो मेरो परिपक्व बिचारको केही जोर चलेन । र, म अहिले यौनकर्मी बन्न पुगे । तिमी जस्तो असल साथी कलेज छा

यी युवतीको नाम हो – जसमाया पुन । पर्वत शालिजाकी यि विवाहित युवती एक आत्मनिर्भर नारी हुन् । उनी अल्लो धागो कताई तथा अल्लो धागोको कपडा बुन्ने तालिम दिने प्रशिक्षक हुन् । “महिलाहरुले केहि पनि गर्न सक्तैनन् भन्ने आम नेपालीहरुको गलत सोचले आफूलाई आफ्नै सीप र श्रममा बाँच्न अभिप्रेरित गरेको” बताउने प्रशिक्षक पुन प्राय ः अल्लो सम्बन्धि विभिन्न तालिममा व्यस्त रहन्छिन् । मासिक १०,००० सुख्खा कमाईका लागि खाडी मुलुकमा काम गर्न विवश नेपाली युवायुवती तथा बेरोजगार भई नेपालमै आफ्ना सिर्जनशिल समय त्यत्तिकै खेर फाल्ने थुप्रै युवायुवतीहरुका लागि उनलाई एक अनुकरणीय व्यक्तित्वको रुपमा लिन सकिन्छ । कत्तिलाई विश्वास नलाग्न सक्छ, उनको औसत मासिक आम्दानी नेपाल सरकारको एक श्रेणीकृत अधिकृतको भन्दा कम हुँदैन् । उनीबाट हामीले पनि केहि सिक्ने हो की ?