Maya -- a bilingual blog

मेरो कृतिको बाहिरी झलक कृति बिमोचन गर्दै साहित्यकार अजयमिलन श्रेष्ठ साथमा हरिक्रिश्न आचार्य (जिल्ला बिकास समिती म्याग्दीका कार्यक्रम अधिकृत) कार्यक्रममा उपस्थित सहभागीहरु यस अघि मैले १७ वर्षको उमेरमा पीडा र विछोड नामक उपन्यास प्रकाशित गरेपछि झण्डै साढे ६ वर्षको अन्तराल पछि गर्तवर्ष जेष्ठमा माउण्ट एभरेष्ट उ.आ.मा.वि को प्रकाशनमा अमान्छे नामक कविता संग्रह प्रकाशनमा ल्याएको थिएँ । र, यो पाली आफ्नो २५ औं वर्षमा प्रवेशको सुखद उपलक्ष्य पारी मेरा अनन्य मित्र राजकुमार थापा, दीपेन्द्र शर्मा र नगेन्द्र परंतपको विशेष आग्रह तथा आर्थिक सहयोगमा शिरीषका स्पन्दनहरु नामक गीति गजल संग्रह प्रकाशनमा ल्याएको छु । हिजो २३ गते म्याग्दी सामुदायिक पुस्तकालयका अध्यक्ष श्रद्धेय धनन्जय श्रेष्ठको विशेष सहयोगमा पुस्तकालयको सभाहलमा सम्पन्न विमोचन कार्यक्रममा जिविस म्याग्दीका कार्यक्रम अधिकृत तथा साहित्यकार हरिष्कृष्ण आचार्यज्यूले अध्यक्षता ग्रहण गर्नुभएको थियो । गीत÷गजलकार श्रद्धेय अजयमिलन श्रेष्ठज्यूले कृति विमोचन गर्नु भएको थियो भने कार्यक्रम संचालन मेरा अनन्य मित्र राजकुमार थापाज्यूले गर्नु भएको थियो । कार्

किन यहाँ तिम्रो अत्यार कलकल लागेको छ कहाँ भेटुँ म तिमीलाई पलपल लागेको छ भोक छैन् किन मलाई निद्रा ला’को कहिले होइन् तिम्रो प्यारको तिर्खा मात्र खलखल लागेको छ पाउँला भनि तिम्रो प्रीति नशा सबै छाडीदिएँ तस्बिर तिम्रो हेरिबस्ने तलतल लागेको छ आत्माविश्वास मनैभरी एक्लै अघि बढ्ने थियो तिमीविना जीवन अहिले ढलमल लागेको छ + एकान्तमा भेटको छुवाई त्यो प्रिती हुदैन् सुनसानमा एक्लो रुवाई त्यो प्रिती हुदैन् घृणा तिम्रो हरेक पलको स्वीकार गरेकै छु भोकै पार्ने सुख्खा खुवाई त्यो प्रिती हुदैन् एकै चिम्टी खुशी बाड्यौ सम्हालेकै छु मुटु पोल्ने हलुवाई त्यो प्रिती हुदैन् अर्थ कहिले बुझिदियौ चोखो पिरतीको देखाउने आँशु चुवाई त्यो प्रिती हुँदैन् + लुकिछिपी डेरा सार्‍यौ थाहै नदिएर अनायाश माया मार्‍यौ थाहै नदिएर वाचा हाम्रो सँगै बाँच्ने सँगै मर्ने थियो किन आज एक्लै पार्‍यौ थाहै नदिएर मन तिम्रो पापी रैछ बुझ्न कहाँ सक्नु भेट हुँदा कुरा टार्‍यौ थाहै नदिएर भन्थ्यौ साथ दिन्छु म संसार जित्नु तिमी उचाईमा लगी झार्‍यौ थाहै नदिएर (शिरीषक

जिल्ला प्रशासन कार्यालय घेराउमा बाजागाजा सहित माओबादी कार्यकताहरु जिल्ला प्रशासन कार्यालयमा माओवादीले टागेको ब्यानर घेराउमा माओवादी नेता चित्र बहादुर थापा पालुवा हिजो एमाले नेता केपी ओलीको निवासमा ओलीद्धारा आयोजित रात्रीभोजमा प्रधानमन्त्री माधवकुमार नेपाल, कांग्रेस बरिष्ठ नेता शेरबहादुर देउवा र एनेकपा माओवादी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्ड सहभागी भएर पनि देशमा विद्यमान राजनीतिक गतिरोधका सम्बन्धमा ठोस निचोड निकाल्न असमर्थ रहे । सायद ओलीकोमा मज्जासँग विभिन्न व्यञ्जन व्यञ्जादी घिचे हुनन् – उनीहरु । तर मिल्न सकेन कुरा ! प्रिय अभागी नेपाली मित्रहरु ! तपाइँलाई पनि लाग्दो हो, केन्द्रमा यिनीहरु सँगै रात्रीभोजमा सरिक हुन्छन् । जिल्ला र गाउँतहमा यिनका कार्यकर्ताहरु टाउको फुटाउन मै व्यस्त छन् । धनकुटामा वाईसियल र युथफोर्सको भिडन्त पछि हिजो साँझबाट अनिश्चितकालिन कर्फयु लागेको छ भने देशभर माओवादीको पूर्व घोषित आन्दोलनका कार्यक्रमहरु जारी नै छन् ।

आखिर एकिकृत नेकपा माओवादीको दोश्रो चरणको आन्दोलन शुरु भएरै छाड्यो । हिजो साँझ काठमाडौं शान्तिबाटिकामा एनेकपा माओवादीका अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डले पहिलो मशाल सल्काएर मशाल जुलुशको उदघाटन गरे लगत्तै देशभर माओवादीका लाखौं कार्यकर्ताहरुले मशाल सल्काएर आफ्नो पार्टीको घोषित दोश्रो चरणको आन्दोलनको सफलताका लागि छाति खुला गरेर सडकमा भटाभट उत्रिए । काठमाडौंका नयाँसडक गेट, चाबहिल लगायतका विभिन्न ठाउँबाट निस्केका जुलुशहरुको नेतृत्व पार्टीका उच्चस्थ नेताहरुले गरेका थिए । दशौं हजारको सहभागितामा निस्केका जुलुशहरुले देशवासीमा एउटा संशय पैदा गरेको छ । राजनैतिक दलहरुमा देखिएको अविश्वास र बेमेलका कारण पूराना राजावादी शक्ति तथा गणतन्त्र विरोधी शक्तिहरु विस्तारै आफ्नो आयतनलाई बृद्धि गर्न कम्मर कसिरहेका बेला संसदको सबभन्दा ठूलो दल आन्दोलनमा उत्रिनाले राष्ट्रविरोधी तत्वहरुलाई निकै फाईदा पुगेको बुझ्न सकिन्छ । नागरिक सर्वोच्चता स्थापना तथा राष्ट्रपतिको असंवैधानिक (तर आवश्यक) कदमको खारेजीको माग गर्दै आन्दोलन शुरु गरेको माओवादीले आफ्नो दोश्रो चरणको आन्दोलन शुरु गर्दा नगर्दै अर्को मुद्धालाई पनि आफ्नो मागको र

नेपालको पछिल्लो राजनैतिक घटनाक्रम देशको भविष्य यसै होला भनी अनुमान गर्न नसक्ने हिसाबले अगाडि बढेको छ । विगत २ महिनादेखि अबरुद्ध हुँदै आएको व्यवस्थापिकाको बैठक सधैँजसो भोलिपल्ट ३:१५ का लागि स्थगित हुँदै आएको छ । यो श्रृखंला नियमित स्वभावका रुपमा विकास हुँदै आएको छ । तीन प्रमुख राजनैतिक दलहरुबीच बढ्दै गएको चर्को ध्रुबिकरण यसको मुख्य कारण हो । राजनैतिक दलहरु आ–आफ्नै अडानमा अडिग हुनाले देशमा विद्यमान राजनैतिक समस्याले सजिलै निकास नपाउने छाँट देखिन थालेको छ । कार्तिक ११ गते एनेकपा (माओवादी) को केन्द्रीय कमिटि बैठकले यहि कार्तिक १५ देखि देशमा दबावमूलक आन्दोलनको जेहाद छाड्ने घोषणा गरेकै भोलिपल्ट कार्तिक १२ गते नेकपा (एमाले) संसदीय दलको बैठकले माओवादीलाई आफ्नो आन्दोलनका कार्यक्रम फिर्ता गर्न लगाउने निर्णय गरेको छ । लामो समयदेखि सडक तताउने कार्यक्रम नगरेको माओवादीलाई आन्दोलनका घोषित कार्यक्रमहरु सञ्चालन गर्न व्यापक नैतिक दबाव रहेको चर्को सन्दर्भमा उसले गर्ने भनेको मशाल जुलुसदेखि राजधानी नाकाबन्दीसम्मका कार्यक्रम विफल पार्न कुनै कसर बाँकी राख्न नहुने अड्डी कसेको सरकारबीच हुने मुठभेडले देशमा ठूल

राजमार्गका यस्ता खाल्डा कहिले पुरिएलान ? थोत्रा ट्रकका धुवा कती पिउने ? राजमार्गका यस्ता घाउहरुको उपचार कहिले गर्ने ? म २०५८ देखि काठमाडौंमा जाने आउने गरेको छु । अर्थात् यो समयसम्म म कम्तिमा पनि पचासौं पटक काठमाडौं ओहोरदोहोर गरिसकेको छु । मेरो जस्तै यहाँहरुको पनि काठमाडौं जाँदा\आउँदाका आ–आफ्नै अनुभव होलान् अझ विशेष गरी देशको राजधानी छिर्ने एउटा मात्र राजमार्ग पृथ्वी राजमार्गको हविगती देखेपछि ! मैले विगत ८ वर्षदेखि धेरै नजिकैबाट यो क्षतविक्षत राजमार्गलाई नियालीरहेको छु । नौबिसेबाट उकालो लागेपछि नागढुंगा नपुग्दासम्मको कहालीलाग्दो साँघुरो बाटो अझ त्यो पनि घाईते ! राजमार्गमा भएका भयानक खाल्डा, खुल्डी र यसमा हुने सवारीको चाप । मलाई सोध्न मन लागेको छ – सिंहदरबार यो सब किन देख्दैन् ? र, म निश्कर्षमा पुगेको छु – नेपालीको बढ्दो जनसंख्यालाई नियन्त्रण गर्नका लागि राजमार्गहरु यस्तै हुनु पर्छ भन्ने हाम्रो सरकारको मान्यता हुनु पर्दछ ! मैले लाज मानेर के गर्नु ? तपाईले आँखा छोपेर के गर्नु ? जब हाम्रा नेताहरुमा दुरदर्शिता छैन् भने !

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका