Maya -- a bilingual blog

हामी सबै भिखारी निरीह र विपन्न, आस्थाका भिखारी दयाका भिखारी र, परिवर्तनका भिखारी कृत्रिम आस्था घोकेर सिद्धान्त रटेर र, पिछलग्गु भएर व्यवहार शुन्यः बनेका हामी भिखारी आस्थाका । पिछडिएका अनि हुर्मत नभएका चेतनाशून्यः आत्मस्वाभिमान गुमाएका दया नपाई नबाँच्ने ओत नभइ बढ्न नसक्ने हामी भिखारी दयाका । मुठ्ठी नकस्ने संघर्ष वा आन्दोलन नहाँक्ने नबुझ्ने, नसुन्ने अनि बोध नगर्ने आशामा बाँच्ने तर केही नगर्ने सधैं पछि, अन्तिम र ओरालो झरेका हामी भिखारी परिवर्तनका ।

तिमी आफू ठीक र अरू बेठीक तिमी जान्ने अनि बाँकी नजान्ने मात्र तिमी असल र अरू सबै खराब भन्दैनौ र गर्दैनौ, त्यसैले तिमी नयाँ प्राणी हौ हो, तिमी अमान्छे ! यदि तिमी विश्वस्त हुँदैनौ, चाकडी, चाप्लुसी र चम्चागिरीमा जबसम्म तिमीलाई लागिरहन्छ, सत्य, सत्य नै हो, असत्य, सधैं झुटो नै हुन्छ अब मलाई सन्देह लाग्दैन तिमीलाई भन्नलाई – ए अमान्छे ! जतिखेर तिमीलाई लाग्दैन तिमी बोल्यौ\बोलेनौ अरूलाई पोल्यौ\पोलेनौ, वा, त्यो पीडामा डुबिरहँदा तिमीले खित्का छोड्न जानेनौ, अब त साँच्चिकै प्रमाणित भयौ, तिमी संसारकै एकमात्र  – अमान्छे !

केही नागरिकहरु आव्हान गर्दैछन् – दण्डहिनताको हु्ँदै भएन अन्त्य, आऔं नौला कुनै अपराध गरौं । केहि बु्रजुकहरु अपिल गर्दैछन् – अझै सुध्रिएन शासकहरुको व्योहोरा, आऔं यिनलाई बहिष्कार गरौं । आम मान्छेहरु सडकमा चिच्याई रहेछन् – देश हाँक्नेहरु हुँडार निक्ले, आऔं यिनलाई नैतिकता सिकाऔं । राष्ट्रवादीहरु विच सडकमा उफ्रिरहेछन् – देशप्रेमीहरु लोप हुन आँटे, आऔं हाम्रा छातिमा, आफ्नै देश खोजौं । तर, युग–युगदेखि म एक्लै भुत्भुतिरहेछु – कति खप्नु यस्तो पीडा ? आओ सबै पागल बनौं !

काँडा हुन्छ गुलाफमा तरपनि जाति फूल्छ प्रीत करकापमा तरपनि जाति शुरु नभै सिद्धिएकी हाम्रा कुराकानी लुक्छ प्रीत तापमा तर पनि जाति रित्तिएकी सम्झना तिम्रा छातिभरीका दुख्छ प्रीत नापमा तरपनि जाति कहाँ छुटे हातहरु थाहै नभएर सुक्छ प्रीत रापमा तरपनि जाति

मेरो भित्तामा उभिण्डो परेको पात्रोले प्रत्येक शरदमा एउटा दौडको आयोजना गर्दछ – मेरो विवश नगरमा ! काठमाण्डु घोर्ले खसीको पछि दौडन्छ, बाजुरा उसिना चामलका लागि उछिट्टिन्छ । धरान फेसनको एक श्रृङ्खला बनाउँछ । सोलु हिउँको चीसो बतासमा कठ्याङिग्रएर रोइदिन्छ, दशगजा साँघुरिएर आफैभित्र थाहै नपाई बिलाईदिन्छ । सुनसान गल्लिहरुमा कर्कश आवाजहरु सुनिन्छ, भीडहरुमा आवाज गुपचुप भैदिन्छ, प्रत्येक शरदमा एक दौड हुन्छ, मेरो नगरमा । आशा लिएर आउने दौड आशा बोकेर लैदिन्छ, सफल होला कि भन्ने दौड निरर्थक भैदिन्छ, तथापी युग–युगदेखि प्रत्येक शरदमा एक दौड हुन्छ मेरो नगरमा । फगत एक दौड हुन्छ, मेरो विवश नगरमा !

किनारामा बाँच्दै आइरहेको एक मान्छे, खोलाको अनियमित रफ्तारमा जिन्दगी छाम्दै भन्छ – छि ः यो जिन्दगी कहिले उर्लन्छ खोला झैं र, त सधैं पल्टिन्छ– बगरको ढुंगा भै । हिजै त हो, यहाँ माछाहरु भेटिन्थे लेकबाट झर्दै, मुढा पल्टिन्थे पानीका सतत् वेग देखिन्थे त्यसैले, माछा टिप्ने मान्छेहरु मुढा बटुल्ने मान्छेहरु र, वेगसित अतालिने मान्छेहरु थिए – खै, अचेल ? ती सबै कहाँ हराए ! त्यस्तै पाउँछ ऊ आफूलाई हिजाँल न कोही, न केही वर्षातमा उर्लेको खहरे र, हिउँदको त्यसैको वेग झैं ।

१. सबेरै पशुपतिबाट एउटा थालिभरी फूल, चन्दन र आशिष लिएर कुदेको हुन्छ, शिवराम बस स्टपहरुमा । बेलुकी, बस स्टपहरुबाट त्यही थालिमा दाम, गाली र घृणा भरेर निस्केको हुन्छ, शिवराम सोमरसको खोजीमा । २. बिहानै, चिम्सा आँखा मिच्दै कुर्ता सलवारमा सीता झैं सजिएर हिडेकी हुन्छे, मेनका पाठशालामा । सम्साँझै पाठशाला–घर–बजार सबैतिरबाट फर्केर सीर्फ छालाका कपडामा नाचेकी हुन्छे, मेनका नाँगा डान्सबारमा । ३. रात ननिख्रिदै, झिसमिसे मै ठेलामा राखेर सामल भोक बेच्नको लागि निस्केको हुन्छ, कर्मसिंह चोक, चौतारी र चौरस्ताहरुमा । धेरै अबेरसम्म ननिख्रिन्जेल बटुवा बाटोहरुमा निख्राएर आफ्नो ठेला पसिनाको पाइ पाइ हिसाब राखेर रमेको हुन्छ, कर्मसिंह परिवारसित डेरामा ।

समीपमा आई मेरो, जिस्काएर गईन माया दिन्छु भन्ने आशा, देखाएर गईन आँशु मेरा झर्न दिइनन् उनी साथ हुँदा आज एक्लै पारी मलाई, रुवाएर गईन लाग्थ्यो प्रेम अदभुत छ, उनको अनि मेरो अनायश दिलमा कतै, विझाएर गईन राजीनामा जिन्दगीको गरिदिन खोज्दा पीरतीको चीनो सारा मेटाएर गईन

फलोस् फूलोस् तिम्रो जीवन मेरो छ यहि भावना सुखी रहनु सधैं छ मेरो तिमीलाई शुभकामना बिताएका पलहरु हामीले नसम्झनु प्रियसी तिमी कहिले सपना ठान्नु आगमन मेरो बिन्ती आफ्नो नसोच्नु तिमीले फलोस् फूलोस् तिम्रो जीवन मेरो छ यहि भावना सुखी रहनु सधैं छ मेरो तिमीलाई शुभकामना उदाश नबन्नु है तिमी आएछु भने म तिम्रो सम्झनामा झस्केर नउठ्नु मीठो निद्रामा आएछु भने तिम्रो सपनामा फलोस् फूलोस् तिम्रो जीवन मेरो छ यहि भावना सुखी रहनु सधैं छ मेरो तिमीलाई शुभकामना

बेनी, म्याग्दी  म्याग्दी जिल्लामा करिब एक दशकदेखि क्रियाशिल रहेको पौलस्त्य साहित्य समाजले यहि वर्षको माघ महिनामा आफ्नो तेस्रो अधिवेशन गर्ने तयारी गरेको छ । समाजका अध्यक्ष भक्त कार्कीको अध्यक्षतामा बसेको बैठकले उक्त निर्णय गरेको हो । भक्त कार्कीको अध्यक्षतमा ११ सदस्यीय कार्यकारी समिति रहेको समाजको यहि माघ १६ गते बेनीबजारमा अधिवेशन हुने समाजका उपाध्यक्ष दिपक विर्खचीले    बताउनुभयो ।  बिर्खचीका अनुसार कार्यक्रमको प्रमुख आतिथ्यताका लागि वरिष्ठ साहित्यकार सरु भक्त आउनु हुनेछ । कार्यक्रममा म्याग्देली तथा अन्य साहित्यकारहरूको व्यापक उपस्थितिका लागि आवश्यक चाँजोपाजो मिलाइएको समाजका एक क्रियाशिल सदस्य राजकुमार थापाले जानकारी दिनुभयो । समाजको अध्यक्ष पदका लागि दिपक बिर्खची सर्वसम्मतिले निर्वाचित हुने प्रबल सम्भावना रहेको श्रोतले बताएको छ ।

बितेका ती दिनहरु मेरो सम्झनामा आई रहन्छन् दिएर मीठा पीडा मलाई सधै झस्काइ रहन्छन् हाँसेर त कहिलेकाही जिस्केका पलहरु मौनतामा यदाकदा रिसाएका क्षणहरु मेरा यी आँखामा सधैं नाचिरहन्छन् दिएर मीठा पीडा मलाई सधै झस्काइ रहन्छन् लिएर आँशु तिमीले रोएका ती क्षणहरु छातिमा लुकाई तिमीलाई सँगै बसेका पलहरु मेरा यी आँखामा सधैं नाचिरहन्छन् दिएर मीठा पीडा मलाई सधै झस्काइ रहन्छन्