Skip to main content

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?" 
दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ । 

त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट नभएपछि कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भलाकुशारीमा लिम्बु भाइले मसँग मेरो मोबाइल नम्बर सोधे, पछि कुराकानी हुँदै गयो, उनी रहेछन् इलामका रोशन लिम्बु । उच्च शिक्षा हासिल गर्ने, र सुन्दर भविष्य बनाउने उत्कट चाहना बोकेर भर्खर भर्खर फिनल्याण्ड झरेका । जसरी म फ्लाइ दुबाइको जहाज चढेर काठमाण्डुबाट, दुबाई विमानस्थलमा बिसाएर एक रात झरेको थिएँ, हेलसिन्की भान्ता विमानस्थल सन् २०१२ को अगष्ट मसान्तमा ! त्यसै गरी यो ब्लग पढ्दै गरेको तिमी पनि त आएथ्यौ होला या आउने तर्खरमा हौला कुनैदिन हामीले जस्तै सपनाको जहाज चढेर, जसरी यहाँ आइपुगिसकेका छन् धेरै धेरै रोशनहरू अनि रोशनीहरू पनि !
हाम्रो भेटको केहि हप्तापछि रोशन अनि उनका अन्य साथीहरू माथिबाट हेलसिन्की झरे । हेलसिन्की नपुग्दै अलि वरै हेलसिन्कीको एउटा टुप्पो छुने अर्को नगरको एक बजारकेन्द्र नजिकै एक नीजि कम्पनीको वटा सुत्ने कोठा र भान्छा अनि बैठकसँगै भएको अर्को कोठालाई पनि सुत्ने कोठा नै बनाएर दुखसुख जना कहिलेकाही त्यो भन्दा बढी हुने गरी बस्न थालेको उनले बताएथे। अनि निम्ता दिएथे मलाई पनि एकदिन उनीहरूको निवासमा । म पुग्दा त्यहाँ थिए छजना नेपाली भाइहरू । हप्ताको पच्चीस घण्टा काम भएका एक जना, फाट्टफुट्ट काम गर्ने अर्का एक जना, बाँकी अरू सब रोजगारीको खोजीमा । ती मध्य कोही महिना पहिले मात्र यहाँ आइपुगेका थिए, कसैको महिना त कसैको महिना भैसकेको थियो, यता बितेको समय । उनीहरूलाई त्यसरी भेटिसकेको पनि आधा वर्ष बितेर यतै आइसकेछ । 
    अलि अस्ति बाटोमा टहलिदै गरेको मसँग ठोक्किन आइपुगेको थियो, टाउकोमा कालो फेता (पकडी) गुथेको एकजना पञ्जाबी । एकैछिन् उसँग मेरो भलाकुसारी भएको थियो । उसले - "फिलहाल् फिनलैंड में काम मिलने की कोई चान्स् हि नहि बन रहा हैं, पाजी ।" भन्दै मनभित्रैदेखि एकखाले दुखेसो पोखेथ्यो । थाहा छैन्, ती आधा दर्जन भाइहरूसँग पनि अझै त्यहि पञ्जाबी मान्छेको जस्तै गुनासो छन् वा छैनन् । तर रोशन भाइले बेरोजगार बस्नु परेको छैन, अहिलेसम्म । किनकी, मसँग भेट भएपछि उनले मसँग पालैपालो मेरै वल्ट खाताबाट काम गरे केहि समय । विदेश आएर घरमा पहिलोपल्ट खर्च पठाए उनले । अनि किने एउटा आइफोन, त्यो पनि नयाँ मोडलको पूरै पैसा एकैपटक तिरेर ! "हेर्दाहेर्दै लिम्बुले आइफोन बोक्ने भयो", उनका साथीहरूले चिया पिउँदै त्यसदिन हँसिमजाक गरेथे, जुन दिन उनीसँगै म पनि पुगेथे उनीहरूको कोठामा, रोशनको नयाँ आइफोन बोकेर ! 

"हाउ, दाजु, जिन्दगी मजाक त बनाउनु भएन् नी । कमाइ अलि गज्जब रहिछ । भोली त बेरी टिप्नु पो जानुपर्ला !" मेरो प्रतिस्थापनमा वल्ट गरिरहेका उनले हठात् सुनाए एकदिन । भोलीपल्ट, बडेमानको झोलामा भयभरका आफ्ना सबै लत्ता कपडा खाँदेर, दुइतीन महिनाका लागि बेरी टिप्न सात सय किलोमिटर परको साइत गरेर हिडेका उनलाई बिदाई गर्न तिक्कुरिला रेल स्टेशनमै पुगेथेँ म । कायानीको जंगललाई लक्ष्य बनाएर राम्रै दाम कमाउने अठोटका साथ उनी रेल चढेर गएपछि यत्ति लाग्यो, यो भाइको जत्तिको जोश त देखाउनैपर्छ तीनले जो विदेशमा 'जे पनि गर्ने' दृढ संकल्पका साथ देश छाड्न पुग्छन् । यस्तै दृढ संकल्प बार्ह बर्ष पहिले मैले पनि गरेथेँ । अनि मेरा अरू धेरै साथीहरूले पनि गरेथे । 
यो ब्लगपोष्टको नायक रोशन भाइ बेरी टिप्न कायानीको जंगल छिरेको थिए तर फर्कदा उनले आफ्नो नाम 'रोशन' गरेर फर्के । जंगलबाट साँझ विश्रामस्थल फर्केपछि हप्ता दिनमा उनले मलाई कामको अनुभव सुनाउँथे । एक दिन उनले तीनवटा बाल्टी पुरै ब्लु बेरीले भरेको सुनाएथे, अर्को दिन चार, त्यसको अर्को दिन पाँच गर्दै, छ वटा बाल्टी साना साना बेरीले टम्मै भरेको सुनाएथे । उनी अगाडि नै बेरी टिप्न गएका कति नेपाली विद्यार्थीहरू दुईतीन दिन मात्रै टिके, अलिकति थोरै हप्ता दशदिन सम्म । रोशनसहित मुस्किलले आधा दर्जन अरू नेपाली भाइहरू जंगलमा बेरी ननिथ्रिउन्जेल उतै बसेछन् । फेरि यतै फर्केर आउँदा रोशनसँग सात आठहजार युरो बचत मात्रै थिएन, उनको एउटा सग्लो नाम पनि थियो ।

"त्यो दाइले त एकैदिन तीनसय चौरासी किलो बेरी टिपेको रे नी, किलो कै साढे दुई युरो दाम, दिनमैं सवा लाख नेपाली कमाएको रे नी ।" बेरी टिप्न बुढासँग कायानी पुगेर हप्ता दशदिन मैं फर्केकी एक बैनीले रोशनकाबारे मसँग चर्चा गरेकी थिइन् । उमेर त उनको रोशनको भन्दा दुईचार वर्ष बढी नै हो, तर भाइ निस्क्यो जब्बर । दिन मै सवा लाख कमाउन सक्नेलाई भाइ भन्न उनको मनले मानेन, सायद त्यसैले उनले दाई भनीन् ।

"तहल्कै गरेछ नी लिम्बुले, आउने साल बेरी टिप्न जाने सोच बनाएकाले समेत उसको नाम सुनेका छन्, दाई ।" रोशनकै एक अर्का फ्ल्याट मेटले मसँग ह्वाट्सएप कलमा बताएथे । 
तिक्कुरिला रेल बिसौनीमा चुरोट तान्दै गरेको भाइलाई, मैले नै बोलाएर परिचय गरेथेँ, जो पछि कायानी जंगल जाने दिन त्यहि स्टेशनमा पुगेर बिदा गर्न पुगेथेँ । र, आज त्यही भाइ यो ब्लगपोष्टको केन्द्रिय पात्र बन्न पुगेका छन् । किनभने, उनको कथामा प्रेरणाका गुण रसस्वादन गर्न पुगेँ मैले, र म चाहन्छु यो मिठास् अरूहरूमा पनि पुगोस्, विशेषतः पछिल्ला वर्षहरूमा फिनल्याण्ड आइपुगेका तमाम नेपाली भाइबैनीहरूमा, जोसँग अलिकति उत्साह, अनि अलि धेरै आशा बाँकी छ - सुन्दर भविष्य निर्माणको!
#berrypicking #storyfromfinland #nepalistudent

Comments

  1. यथार्थ भोगाई लेख्नु भएकोमा धन्यवाद

    ReplyDelete
  2. One of the superb article, hats up किनभने, उनको कथामा प्रेरणाका गुण रसस्वादन गर्न पुगेँ मैले, र म चाहन्छु यो मिठास् अरूहरूमा पुगोस्, विशेषतः for new student who willing to come to Finland.

    ReplyDelete
    Replies
    1. मिठो प्रतिक्रियाका लागि हजुरलाई न्यानो माया।

      Delete
  3. Gajjab. Pardeshiko vogai

    ReplyDelete
  4. लेख यथार्थ र प्रेरणादायी छ। प्रेरणाका श्रोत कर्ता र लरखक दुवै जनालाई बधाई छ।

    ReplyDelete
    Replies
    1. टिप्पणी लेखेर हाम्रो हौसला बढाउनु हुने दाजुलाई पनि हार्दिक आभार!!

      Delete
  5. कस्तो आटीलो फुर्तिलो भाई हो ! यही जोश र आटले अघि बढ्ने हो भने, जीवनमा ठूलो सफलता हासिल गर्न सक्छ भाइले, शुभकामना छ भाई!

    ReplyDelete
    Replies
    1. हो नी भाइ, निकै फुर्तिलो, इमान्दार अनि जोशले भरिपूर्ण छन् भाइ रोशन हजुर जस्तै।

      Delete
  6. यसैपनि वर्मा गए कर्मसँगै भनिन्छ, कर्मठको अर्को नाम नेपाली पनि हो । रोशन भाइको बाल्यकाल पक्कै हाम्रोजस्तै जंगलमा काफल र ऐसेलु टिपेर वितेको थियोे अनि बाहुनजस्तो लाग्ने काठमाडौंको भाइ सुखसयलमा हुर्केको हुनसक्छ । कथा सबैका हुन्छन् तर कथावाचकको शैली र शील्पले नै कथाहरू रोमाञ्चक र पाठकको मनमा बस्न सक्छन् । लामो समयको विश्रामपछि फक्रिएका कथाहरू फुलिरहुन् ।

    ReplyDelete
    Replies
    1. गुरुलाई यो ब्लग मनपर्नु भनेको सम्भवत मेरो लेखन शैली अलि सुध्रिदै जानुको संकेत पनि हो। गुरुले भने जस्तै लामो समयको विश्रामपछि अलि मेहनतका साथ लेख्ने काम शुभारम्भ गरेको छु। मैले जस्तै गुरुले पनि लामो समयदेखि अध्यावधिक गर्न छोड्नुभएको आफ्नो ब्लग पुन अध्यावधिक गरी म जस्ता पाठकहरुलाई यहाँका सिर्जनाहरू अध्ययन गर्ने मौका प्रदान गर्नुहुनेछ भन्ने अपेक्षा लिएको छु।

      Delete
  7. Afnai Katha ra bhai pratiko maya dekkera ekdam khusi Lago dai Ani dai ra bhaiko sambandha sadhai kayam rahos.

    ReplyDelete
  8. Finally I read your blog. Sorry for the delay. I am glad the main character was able to make his living and save his money. Lots of us come abroad with different dreams and life is not as easy as we see in the social media. People do not see the struggle behind our iPhones. People will not see the sleepless night due to anxiety and stress on not being able to get a job but will definitely see the car you ride. Life abroad is not easy but hardwork pays off unlike in Nepal. Imagine making that money in Nepal picking up tea leaves in Illam. Why would he leave Nepal?
    A thoughtful blog, Dai. 👍👏

    ReplyDelete
    Replies
    1. And finally this post has got an outstanding comment. Thank you so much baini, for your time and effort to make this wonderful remark. I am so glad to know that you loved my writing. Keep pouring your love and support.💙💙💙

      Delete

Post a Comment

प्रतिक्रिया ब्यक्त गर्दा सभ्य र सुसंस्कृत शैली प्रयोग गर्नका लागि सम्पूर्णमा सविनय अनुरोध गर्दछु ।

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...