अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?" 

दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ । 

त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट नभएपछि कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भलाकुशारीमा लिम्बु भाइले मसँग मेरो मोबाइल नम्बर सोधे, पछि कुराकानी हुँदै गयो, उनी रहेछन् इलामका रोशन लिम्बु । उच्च शिक्षा हासिल गर्ने, र सुन्दर भविष्य बनाउने उत्कट चाहना बोकेर भर्खर भर्खर फिनल्याण्ड झरेका । जसरी म फ्लाइ दुबाइको जहाज चढेर काठमाण्डुबाट, दुबाई विमानस्थलमा बिसाएर एक रात झरेको थिएँ, हेलसिन्की भान्ता विमानस्थल सन् २०१२ को अगष्ट मसान्तमा ! त्यसै गरी यो ब्लग पढ्दै गरेको तिमी पनि त आएथ्यौ होला या आउने तर्खरमा हौला कुनैदिन हामीले जस्तै सपनाको जहाज चढेर, जसरी यहाँ आइपुगिसकेका छन् धेरै धेरै रोशनहरू अनि रोशनीहरू पनि !

हाम्रो भेटको केहि हप्तापछि रोशन अनि उनका अन्य साथीहरू माथिबाट हेलसिन्की झरे । हेलसिन्की नपुग्दै अलि वरै हेलसिन्कीको एउटा टुप्पो छुने अर्को नगरको एक बजारकेन्द्र नजिकै एक नीजि कम्पनीको २ वटा सुत्ने कोठा र भान्छा अनि बैठकसँगै भएको अर्को कोठालाई पनि सुत्ने कोठा नै बनाएर दुखसुख ६ जना कहिलेकाही त्यो भन्दा बढी हुने गरी बस्न थालेको उनले बताएथे। अनि निम्ता दिएथे मलाई पनि एकदिन उनीहरूको निवासमा । म पुग्दा त्यहाँ थिए छजना नेपाली भाइहरू । हप्ताको पच्चीस घण्टा काम भएका एक जना, फाट्टफुट्ट काम गर्ने अर्का एक जना, बाँकी अरू सब रोजगारीको खोजीमा । ती मध्य कोही ४ महिना पहिले मात्र यहाँ आइपुगेका थिए, कसैको ९ महिना त कसैको ७ महिना भैसकेको थियो, यता बितेको समय । उनीहरूलाई त्यसरी भेटिसकेको पनि आधा वर्ष बितेर यतै आइसकेछ । 

    अलि अस्ति बाटोमा टहलिदै गरेको मसँग ठोक्किन आइपुगेको थियो, टाउकोमा कालो फेता (पकडी) गुथेको एकजना पञ्जाबी । एकैछिन् उसँग मेरो भलाकुसारी भएको थियो । उसले - "फिलहाल् फिनलैंड में काम मिलने की कोई चान्स् हि नहि बन रहा हैं, पाजी ।" भन्दै मनभित्रैदेखि एकखाले दुखेसो पोखेथ्यो । थाहा छैन्, ती आधा दर्जन भाइहरूसँग पनि अझै त्यहि पञ्जाबी मान्छेको जस्तै गुनासो छन् वा छैनन् । तर रोशन भाइले बेरोजगार बस्नु परेको छैन, अहिलेसम्म । किनकी, मसँग भेट भएपछि उनले मसँग पालैपालो मेरै वल्ट खाताबाट काम गरे केहि समय । विदेश आएर घरमा पहिलोपल्ट खर्च पठाए उनले । अनि किने एउटा आइफोन, त्यो पनि नयाँ मोडलको पूरै पैसा एकैपटक तिरेर ! "हेर्दाहेर्दै लिम्बुले आइफोन बोक्ने भयो", उनका साथीहरूले चिया पिउँदै त्यसदिन हँसिमजाक गरेथे, जुन दिन उनीसँगै म पनि पुगेथे उनीहरूको कोठामा, रोशनको नयाँ आइफोन बोकेर ! 

"हाउ, दाजु, जिन्दगी मजाक त बनाउनु भएन् नी । कमाइ अलि गज्जब रहिछ । भोली त बेरी टिप्नु पो जानुपर्ला !" मेरो प्रतिस्थापनमा वल्ट गरिरहेका उनले हठात् सुनाए एकदिन । भोलीपल्ट, बडेमानको झोलामा भयभरका आफ्ना सबै लत्ता कपडा खाँदेर, दुइतीन महिनाका लागि बेरी टिप्न सात सय किलोमिटर परको साइत गरेर हिडेका उनलाई बिदाई गर्न तिक्कुरिला रेल स्टेशनमै पुगेथेँ म । कायानीको जंगललाई लक्ष्य बनाएर राम्रै दाम कमाउने अठोटका साथ उनी रेल चढेर गएपछि यत्ति लाग्यो, यो भाइको जत्तिको जोश त देखाउनैपर्छ तीनले जो विदेशमा 'जे पनि गर्ने' दृढ संकल्पका साथ देश छाड्न पुग्छन् । यस्तै दृढ संकल्प बार्ह बर्ष पहिले मैले पनि गरेथेँ । अनि मेरा अरू धेरै साथीहरूले पनि गरेथे । 

यो ब्लगपोष्टको नायक रोशन भाइ बेरी टिप्न कायानीको जंगल छिरेको थिए तर फर्कदा उनले आफ्नो नाम 'रोशन' गरेर फर्के । जंगलबाट साँझ विश्रामस्थल फर्केपछि हप्ता दिनमा उनले मलाई कामको अनुभव सुनाउँथे । एक दिन उनले तीनवटा बाल्टी पुरै ब्लु बेरीले भरेको सुनाएथे, अर्को दिन चार, त्यसको अर्को दिन पाँच गर्दै, छ वटा बाल्टी साना साना बेरीले टम्मै भरेको सुनाएथे । उनी अगाडि नै बेरी टिप्न गएका कति नेपाली विद्यार्थीहरू दुईतीन दिन मात्रै टिके, अलिकति थोरै हप्ता दशदिन सम्म । रोशनसहित मुस्किलले आधा दर्जन अरू नेपाली भाइहरू जंगलमा बेरी ननिथ्रिउन्जेल उतै बसेछन् । फेरि यतै फर्केर आउँदा रोशनसँग सात आठहजार युरो बचत मात्रै थिएन, उनको एउटा सग्लो नाम पनि थियो ।

"त्यो दाइले त एकैदिन तीनसय चौरासी किलो बेरी टिपेको रे नी, किलो कै साढे दुई युरो दाम, दिनमैं सवा लाख नेपाली कमाएको रे नी ।" बेरी टिप्न बुढासँग कायानी पुगेर हप्ता दशदिन मैं फर्केकी एक बैनीले रोशनकाबारे मसँग चर्चा गरेकी थिइन् । उमेर त उनको रोशनको भन्दा दुईचार वर्ष बढी नै हो, तर भाइ निस्क्यो जब्बर । दिन मै सवा लाख कमाउन सक्नेलाई भाइ भन्न उनको मनले मानेन, सायद त्यसैले उनले दाई भनीन् ।

"तहल्कै गरेछ नी लिम्बुले, आउने साल बेरी टिप्न जाने सोच बनाएकाले समेत उसको नाम सुनेका छन्, दाई ।" रोशनकै एक अर्का फ्ल्याट मेटले मसँग ह्वाट्सएप कलमा बताएथे । 

तिक्कुरिला रेल बिसौनीमा चुरोट तान्दै गरेको भाइलाई, मैले नै बोलाएर परिचय गरेथेँ, जो पछि कायानी जंगल जाने दिन त्यहि स्टेशनमा पुगेर बिदा गर्न पुगेथेँ । र, आज त्यही भाइ यो ब्लगपोष्टको केन्द्रिय पात्र बन्न पुगेका छन् । किनभने, उनको कथामा प्रेरणाका गुण रसस्वादन गर्न पुगेँ मैले, र म चाहन्छु यो मिठास् अरूहरूमा पनि पुगोस्, विशेषतः पछिल्ला वर्षहरूमा फिनल्याण्ड आइपुगेका तमाम नेपाली भाइबैनीहरूमा, जोसँग अलिकति उत्साह, अनि अलि धेरै आशा बाँकी छ - सुन्दर भविष्य निर्माणको!

#berrypicking #storyfromfinland #nepalistudent