Skip to main content

सुन्दरताको परिचायक - गुर्जा

A village of remote Nepal “टुपीभन्दा माथि ठाउँ छैन्, गुर्जाभन्दा माथि गाउँ छैन्” भन्ने उखानले नै यस गुर्जा गाविस सम्म पुग्नका लागि यसको भौगोलिक विकटताले पुर्याएको अप्ठ्याराका बारेमा छर्लङ्ग पारेको छ । सदरमुकाम बेनीदेखि उत्तरतर्फ २६ कोष टाढा अवस्थित यो एक सुन्दर गाविस हो । अझ यस गाविसमा अवस्थित सु्न्दर हिमालहरु तथा यहाँ पाइने बहुमुल्य जडिबुटी तथा भौगोलिक बनोटले यसको सुन्दरताको थप पुष्टी गरेको छ । तथापी यातायातको उचित प्रबन्ध हुन नसक्नु र उपलब्ध घोडेटो बाटोको समायानुकुल मर्मत सम्भारको अभावका कारण यस गाविसका बासिन्दाको आयआर्जनका क्रियाकलापमा सहज पहुँच पुग्न सकेको देखिदैन् ।

छन्त्याल जातिको सघन उपस्थिती रहेको यस गाविसलाई “छन्त्यालको गाउँ” भनेर पनि चिनिन्छ । देशभर मै छन्त्यालहरुको मात्र बस्ति रहेको एक्लो गाविसको रुपमा यस गाविसलाई चिन्ने गरिन्छ । यसर्थ ः छन्त्यालहरुको सघन उपस्थित रहेको यस गाविसमा छन्त्याल जातिका विभिन्न साँस्कृतिक चालचलनलाई पनि नजिकैबाट अध्ययन गर्न सकिन्छ । वि.सं. २०५८ को जनगणना अनुसार कुल १०५३ जनसंख्या रहेको यस गाविसमा छन्त्याल बाहेक केही दलितहरुको पनि बसोबास रहेको छ । मुख्यत: आलु खेती हुने यस गाविसका मानिसहरु प्राय: जसो खाद्य सामाग्रीहरु दरबाङ् बजारबाट आयात गर्ने गर्छन् । साथै यस गाविसका बासिन्दाहरु यहाँ प्रचुर मात्रामा उत्पादन हुने आलु तथा विभिन्न जटिबुटीहरु संकलन गरी जिल्लाभित्र वा बाहिर निर्यात गर्ने गर्दछन् । 

यस गाविसमा लोपोन्मुख थार, मृग, घोरल, झारल, नाउर, कस्तुरी, बाघ तथा भालु जस्ता जंगली जनावरहरु पाईन्छन् । गुर्जा हिमालको काखमा अवस्थित यस गाउँलाई “स्वर्गको टुक्रा” उपमा दिनु अतियुक्ति नहोला । किनकी, गुर्जा हिमालको हिमश्रृङ्खलाले यस गाउँलाई मनमोहक ढंगले सुशोभित गरेको छ । मृग, थार, झारल र नाउर जस्ता सुन्दर र चञ्चल वन्यजन्तु चर्ने पाखाहरूले यहाँ पुग्ने जोसुकैको पनि मन छुने सुन्दरता प्रस्तुत गरेका छन् । गाउँको पुछार भएर बग्ने म्याग्दी खोलाको मुख्य सहायक नदी गुर्जा खोलाले यस गाविसको सुन्दरतामा थप मादकता थपिदिएको छ । प्राकृतिक सुन्दरताको जति बख्यान गरेपनि नपुग्ने यस गाविसको विशेषता भन्नु नै यसको प्राकृतिक सुन्दरता र यस गाविसमा सदियौंदेखि बसोबास गर्दै आएका छन्त्याल जातिको आफ्नै छुट्टै प्रकृतिको मौलिक संस्कृति नै हुन् । प्राकृतिक सम्पदाको धनि यस गाविसमा गैर काष्ठ वन पैदावरमा आधारीत लघु तथा मझौला उद्योगहरुको प्रशस्त सम्भाव्यता रहेको छ । 

यहाँ प्रशस्त मात्रामा पाइने गैर काष्ठ वन पैदावर सम्बन्धी यहाँका वासिन्दाहरुको पर्याप्त जानकारी तथा अनुभवका कमीका कारण वर्षेनी ठूलो मात्रामा अल्लो, लोक्ता, चुल्ठे अमिलो, सतुवा आदि जस्ता राम्रा मूल्य पाइने गैकावपैहरू खेर गैरहेको छ । स्याऊ खेतीको राम्रो सम्भावना भएको यस गाउँमा सम्बन्धित निकायको ध्यान नजानाले यहाँका कृषकहरुले स्याऊ खेतीबाट प्राप्त गर्न सक्ने फाइदा लिनबाट बञ्चित हुनु दुर्भाग्यपूर्ण नै छ । राम्रो बजार मुल्य भए पनि यहाँ संकलन गरिने च्याऊको सम्भावित बजारको खोजी तथा व्यावसायिकरण हुन नसक्नाले यहाँका मानिसहरुले आफ्नो जीविकोपार्जनमा सुधार ल्याई आयआर्जनका क्रियाकलापमा आफ्नो पहुँच बढाउन सकिरहेका छैनन् । सम्भवत: गैर काष्ठ वन पैदावरको अत्याधिक सम्भाव्यता भएको म्याग्दी जिल्लाकै यो एक मात्र गाविस हुनु पर्दछ । अबैध रुपमा चोरी निकासी हुँदै आएको क्वार्ज ढुंगा (एक प्रकारको चम्किलो/उज्यालो ढुंगा) खानी हालसालै स्थानीय बासिन्दाले गुर्जा हिमालमा भेट्टाउनुले पनि यो गाविस खनिज पदार्थमा समेत सम्पन्न हुन सक्ने कुराको संकेत गर्दछ । 

यहाँको खनिज पदार्थ सम्बन्धि सम्भाव्यता अध्ययन तथा तत्सम्बन्धी आवश्यक पहल गर्न केन्द्रिय स्तरबाटै पहल गर्न सकिएमा यसले राष्ट्रकै आयमा महत्वपूर्ण टेवा दिन सक्दछ । प्राकृतिक, साँस्कृतिक तथा सामाजिक सम्पूर्ण पक्षमा धनी यस गाविसलाई पर्यटकिय क्षेत्रका रुपमा विकास गर्न सकेमा यस गाविस तथा छिमेकी गाविसका बासिन्दाहरुले आर्थिक क्रियाकलापमा आफूलाई प्रत्यक्ष/अप्रत्यक्ष रुपमा संलग्न गराई अत्याधिक फाइदा लिन सक्ने सम्भावना पनि देखिन्छ । समग्रमा भन्नुपर्दा, भौगोलिक विकटताले यस गाविसलाई जति दुर्गम बनाएको छ । यहाँको प्राकृतिक स्वरुपले यसको सौन्दर्यतालाई उत्तिकै मनमोहक बनाएको छ । यहाँको दैनिक जनजीवन कष्टकर त छँदैछ, तथापी यसको आफ्नै वैशिष्ट्यता पनि रहेको छ । हाम्रा विचारमा विकेन्द्रिकरणको गुञ्जायस नहुनाले यसको भौगोलिक विकटतालाई “छुट्टै संसार” को उपमा दिन्छौं तर यसको प्राकृतिक सौन्दर्यता र वैशिष्ट्यतालाई बुझ्नु र बुझाउन सकेमा मात्रै यसको खास रुपलाई हामीले बुझेको कुरा प्रष्ट हुन्छ ।

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?"  दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ ।  त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट  नभएपछि  कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई  आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भ...

घर कहाँ हो दाजुको ?

अन्तिम पटक ह्वाट्स एपकलमा तेर्ह मिनेट कुराकानी भएको ठ्याक्कै तीन महिनापछि ह्वाट्स एपमा तिमीलाई मेरो पछिल्लो ब्लग पोष्टको लिंक साझा गरेथेँ, करिब तीन हप्तापछि आजै बुनेले मीठो टिप्पणीसहितको सन्देश प्रवाह गर्ने क्रममा अम्रिकाबाट सोधी पठायौ, "Dai, I have a question, where is home? Nepal or Finland?" सायदै बुने तिम्रो प्रश्न यत्तिमै मात्र सक्किन्थ्यो भनेपनि मैले सजिलै भनिदिन सक्थेँ होला जसरी हाम्रै म्याग्दीका लोकगायक खड्ग गर्बुजाले आफ्नो ' पिरती ' एल्बमको एक गीतमा सोध्दा प्रश्न, "घर कहाँ हो मायालु?" कति सजिलै जवाफ दिएथीन् गायिकाले, "हिमालको काखैमा ।" तर तिम्रो प्रश्नमा जवाफ मात्र दिएर पुग्थेन्, त्यसले अन्तःस्करणको भाव पनि जान्न चाहन्थ्यो किनकी त्यसमा तिमीले थपेर पठाएथ्यौ - "What is your feeling since you've lived so many years in Finland?" म फिनल्याण्ड टेकेको वर्षदिन पनि त पुगेको थिएन् जतिबेला सन् २०१३ को हिउँदमा फिनल्याण्डमा मलाई पहिलो कामका लागि भनसुन गर्दिनुभएका दाजु राजन सुवेदीले, तिम्रो जत्तिकै गम्भीर त होईन् तर सिधा प्रश्न गर्नु भएथ्...

मेरो एउटा साथी छ (हुनुहुन्छ)

 " नीराजन, मेरो बेस्ट फ्रेन्ड हो ।" जन्मेर २६ वर्ष बिताएको देश नेपालमा मलाई यस्तो भन्ने कोही थिएन् । तर यतै फिनल्याण्ड आइपुगेपछि,  मलाई यस्तो भन्ने एक जना भेट्टिएकी थिइन् ।  जोसँग बसेर एकै कप चिया वा कफि पिएकै थिइँन्, मैले । मनभरीका बह न मैले उनीसँग केहि पोखेकै थिएँ, न त उनले विशेष केही त्यस्त्तो साझा गरेकी थिइन् मसँग । तर मलाई चिन्ने र मसँग सम्पर्कमा रहेका धेरै साथीभाइसँग उनले सुनाउन बिर्सेकी रहिन्छिन् कि निराजन उनको बेस्ट फ्रेन्ड हो ।  यो पढ्दै गर्दा यहाँलाई लाग्ला, कि आफूलाई बेस्ट फ्रेन्ड बताउने साथीका सम्बन्धमा लेख्ता पनि यसले किन भूतकालको प्रयोग गर्यो ? प्रश्न स्वभाविकै हो तर मेरो जवाफ अलिकति अस्वभाविक लाग्न सक्ला यहाँलाई । कि मलाई बेस्ट फ्रेन्ड भन्ने उनको, खासमा म  फ्रेन्ड पनि थिइँन् । न उनी थिइन्, मेरो कुनै त्यस्तो विशेष मित्र । बस्, हाम्रो सामान्य चिनजान मात्र थियो । केहि मानिसहरू हुँदारहेछन्, जो सामान्य चिनजानलाई मित्रताको नाम दिदाँरहिछन्, उनले जस्तै । अनि कोही यस्ता पनि हुँदा रहिछन् कि जोसँग हामी विशेष सामिप्यतामा भएको ठानेका हुन्छौं, तर उनीहरूका ...

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

बोई, बार्ह वर्षमा खोलो किन फर्किएन् ?

हिजो भर्खर जस्तो लाग्छ, २७ औं वसन्तमा हिड्दै गरेको म विना कुनै योजना देश छाडेर परदेश हिडेको । आज १२ वर्ष नाघिसकेछ, परदेश भनिएको ठाम देशजस्तै अनि देश ठानिएको ठाम परदेशजस्तै भएको । मेरी बोइ भन्नुहुन्थ्यो, "बार्ह बर्षमा खोलो फर्किन्छ ।" बार्है बर्ष वितिसकेछन्, म मान्छे भएर होला सायद आफूले आएको बाटैबाटो घर फर्किन नसकेको ! बोइ नफर्किने गरी गएको पनि ५ वर्ष त नाघिसकेछ, सायद अझै हुनुहुन्थ्यो भने फोन गरेर म सोध्दो हुँ, - बोइ बार्ह वर्षमा खोलो कसरी फर्किन्छ ? सिकाइमाग्दो हुँ फर्किने सुत्र, शिरोपर गर्दो हुँ ती सुत्रहरू र लाग्दो हुँ ढोडेनीको पक्की पुल तरेर किनारै किनार तेर्सिएर घैयारासम्म अनि अलिकति माथि उक्लिएर हाम्रा जिजुको पालादेखिको हाम्रो स्थायी ठेगाना उही ढुंगेपाली टोलमा । छिर्दो हुँ आफ्नै मेहनतले बनाएको साढे दुई तले पक्की घरको दैलोभित्र ।           दिनहरू यस्ता पनि थिए, जहिले म कविताहरू लेख्ने गर्थेँ । मेरा कविताहरूमा देश छाड्नेहरूलाई स्वदेशमैं बस्नु भनेर आव्हान हुने गर्थे । अहिले म तीनै कविताहरूका पात्र बनेर आफैले बाँच्नु परेको परिस्थितीलाई पचाउने प्रयत्न गर्दै...