फेवासिटीमा बितेका पट्यार लाग्दा पलहरु
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijfBhMeVmapjy9u2_c7TsbJ9SlCu7cazADi5C1ivczbCQ83ww5DMSoqJk2__4tFrt5AC47NUK2bmxUGPZ7g79jrO4qQiAOCaW63j3LQs4TSWAixiYkQ31M5D1j4mM0pkwuPPgHVbmHr0w/s200-rw/sick+father.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ3vRZ6JJqRz2ue8xgP-pdNu7bQwnt1lwq6aeupAAYsJCJ-Du1QKyQB8NfndiVQpPEma8xGxR70CVQpDW3BcHRqh8pvx-y1KUvJoMTCtFojQROMzmWJFh4bqhsrWK0s1e-zloRM5Iz6B4/s200-rw/staff.jpg)
तस्विरमा देखिएकी युवती काउण्टरमा बस्ने स्टाफ हुन् । उनीसँग नियमितजसो मेरो असमझदारी रह्यो ।
म सोध्छु – सिस्टर, डाक्टर साब कतिखेर पाल्नुहुन्छ होला ?
डाक्टरको टाइम साइम फिक्स हुँदैन् । यिनी झर्केर जवाफ फर्काउँछिन् ।
म ब्लड, युरिन आदि चेकको रिपोर्टका लागि पैसा तिरी बिल लिन खोज्दै, उनकै लागि भनि पठाइएको सानो चिर्केटो दिदैँ बोल्छु – सिस्टर, कति भयो ?
धेरै बेर सम्म मेरो जिज्ञासाको जवाफ नफर्काइकन एक्कासी झोक्किदै बोल्छिन् – हत्तेरी एकछिन नआत्तिनुस् न !
लगभग ती दिनहरु पट्यार लाग्दा पल भएर बितेर गए । बुबालाई डिस्चार्ज गरेर ल्याउने दिनमा त यस्तो लाग्यो – त्यो कुनै अस्पताल होइन् । फगत बिरामी थुप्रो पारेर राख्ने स्थल हो । जहाँ कतिखेर कुन डाक्टर आएर चेकजाँच गर्छ पत्तै हुँदैन् !