सुधारकेन्द्रमा बितेका उसका पल

ऊ को हो ? कहाँ को हो ? के हो उसको नामथर ? हो काम उसको के ? आदि कुराहरुलाई खुलस्त पार्दा मसँग दुईटा अप्ठ्यारा रहन सक्दछन् – एक त ऊ जस्तो समाचारका विषय वस्तुहरु भोली म सामु नखुल्न सक्छन् । अर्को कुरा रह्यो कसैको गोपनियता भंग गर्ने अधिकार संसारको कोही पनि मसिहालाई प्रदत्त छैन् । तसर्थः म उसको नामथर वतन र काम बताउन चाँहदिन् । तर उसले मसँग आफ्नो मान्छे ठानेर बाडेका केहि तिता मीठा उसका अनुभवहरुलाई ब्लगप्रेमी मित्रहरुमाझ बाड्न मात्र चाहेको हुँ । आफ्नो रक्सी, चुरोट, गाँजा, खैनी र हल्का हल्का मात्रामा गर्ने ड्रग्स सेवनको कुलतबाट केही गरी पनि आफू छुट्न नसकेपछि आफ्नो परिवार त्यसमाथि आफ्नी प्रेमिका माथि पर्न गएको तनाब उसले राम्ररी महशुस गरेको बतायो । तथापि उसलाई आफ्ना परिवार, इष्टमित्र, पे्रमिका वा साथीभाई कसैले पनि सुध्रनका लागि प्रेरित गर्ने काम भन्दा पनि कुलतमा परेको भनेर विभिन्न उपमा दिइएकाले आफूलाई निकै विझेको र कुलतमा फसिरहन प्रेरित गरेको कुरा उसले मलाई नमीठो गरेर सुनायो । आफूलाई सधैं टर्चर मात्र दिने परिवार, साथीभाई र आफन्तको व्यवहारले आफूलाई सधैं दुखित मात्र बनाएको कुरा बताउँदा, मलाई हामी नेपालीहरुको अरुलाई होच्याउने र जिस्काउने प्रवृतीप्रति नमज्जा लागेर आयो । हामी किन आखिर खराब काममा लागेकाहरुलाई असल बन्न प्रेरित गर्नुको साटो उनीहरुलाई प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष वा जानेर नजानेर त्यसैमा लागिरहन सघाउने काम गर्छौ ? आँखा भरी टिलपिल आँशु पारेर उसले भन्यो – “दाजुले सुध्रार्नका लागि मलाई सुधारकेन्द्रमा लग्नका लागि सम्पर्क गरेको रैछ, केन्द्रका मान्छेहरु आएर मलाई समाते, गाडीमा राखे अनि केन्द्रमा लगेर भर्कुनु सम्म भकुरे । उनीहरुले चुटिरहँदा मलाई लाग्यो अब मेरो ईहलिला समाप्त हुँदैछ । तर त्यसो भएन । उनीहरुले मलाई मेरो गल्तीको महशुस गराउनका लागि र केन्द्रबाट भाग्ने प्रयास नगरोस् भन्नका लागि पो चुटेका रहेछन् । तरपनि त्यसप्रति मेरो केही गुनासो छैन् । भोलीपल्टदेखि पिट्ने काम चटक्कै छोडे– उनीहरुले । अब मेरो सकारात्मक सोच राख्नु पर्छ भन्ने अर्थ लुकेका क्लासहरु हुन थाले । मैले त्यहाँ म जस्तै ५०–६० अरु युवाहरुलाई पनि पाएको थिएँ । उनीहरुका आफ्नै छुट्टै कहानीहरु थिए । उनीहरु मध्ये सबैजसो म जस्तै धनी बाबु आमाका सन्तान थिए । जसले बाबा आमाले मेहनत गरी कमाएको पैसा मैले जस्तै कुलतका लागि खर्चने काम गर्थे ।”अलिकति आत्मविश्वासका साथ ऊ बोल्यो – “तर हेर जीवनमा कुलतमा फसे पछि मान्छेसँग एउटा मात्र विकल्प हुँदो रहेछ, मृत्यु ! मलाई केन्द्रको ६ महिने बसाईले यहिँ सिकाएको छ !” त्यो दिन उसको व्यस्तताका कारण उसले आफूले केन्द्रमा बिताउन परेका जटिल पलहरुका बारेमा खासै बताउन सकेन् तथापि उसले मसँग वाचा गरेको छ, एकदिन उसले ती सबै कुराहरु मसँग बाड्ने छ , आशा गरौं उसका अनुभव हामी यहि ब्लगमार्फत केही समय पछि विश्वभरी फैलिएको पाउनेछौं ।