Skip to main content

गिरिजाप्रसाद, पुत्ला र महाप्रस्थान

मलाई बच्चाहुँदैदेखि हाम्रा थुप्रै नेपाली संस्कृतीहरू भिन्न र अचम्मलाग्दो लाग्दै आएका छन् । जस्तो कि हाम्रो कामभन्दा कुरा बेशी गर्न रुचाउने स्वभाव, दुईजना व्यक्ति जुटेर तेस्रो व्यक्तिको सकारात्मक भन्दा धेरै नकारात्मक टिकाटिप्पणीमा देखाइने अभिरुची, अरुको प्रगतिको आहरिश गर्ने प्रवृती अनि मरेर गएपछि मात्र हरेक व्यक्तिको व्यक्तित्वको उच्च कदर गर्ने हामी नेपालीहरूको स्वभाव । मलाई लाग्छ, संसारको अर्को कुनै भुगोल र गोलार्द्धमा नपाईने यी स्वभावहरू हामी नेपालीहरुका मौलिक पहिचान हुन् । र, यी कालान्तरसम्म यसरी नै पूर्ववत ः आफ्नो गतिमा चलिनै रहनेछन ।

०४६ अगाडि स्वर्गीय गिरीजाप्रसाद कोइरालालाई उनको नेतृत्वदायी भूमिका र जस्तो खाले चूनौतीका समयमा पनि आफ्नो विचारमा अटेस्मटेस् नभै अडिग रहने लोकप्रिय स्वभावका लागि जति सम्मान गरिन्थ्यो, बहुदल पश्चात ः आफू शक्तिमा पुग्नका लागि कुनै कसर बाँकी नराख्ने उनको स्वभाव, पार्टी तथा राज्यका श्रोतहरुको पहुँचमा परिवारबाद हावी गराईराख्ने उनको निकृष्ट अभिरुची साथै सत्ता र शक्तिको दुरुपयोग गरेका थुप्रै आरोपहरु उनलाई लगाउन थालियो । हुन पनि कुनै पनि व्यक्ति ५\५ पटक सम्म प्रधानमन्त्री बन्नुका पछाडि उसका थुप्रै व्यक्तिगत स्वार्थगत स्वभावको झल्को हामी पाउन सक्छौं । आफ्नै पार्टीका वरिष्ठ नेता कृष्णप्रसाद भट्टराईलाई एकल बहुमतको सरकारको प्रधानमन्त्रीबाट राजिनामा दिन बाध्य पारी आफू उक्त पदमा पुग्न कुनै कसर बाँकी नराख्ने गिरीजाप्रसादको त्यो कदमलाई अहिले हामी कस्तो राजनीतिक इमान्दारीताका बारेमा व्याख्या गर्न सकौंला र ? पछिल्लो समयमा, पार्टीभित्र पनि आफ्नो पहुँच बिस्तारै कमजोर महशुस गर्दै आएका कोइरालाले आफ्नो समग्र राजनीतिक प्रतिष्ठालाई दाउमा राखी छोरी सुजतालाई जुन रुपमा नेपाली राजनीतिमा ल्याउन खोजे त्यसले उनभित्र रहेको परिवारवादलाई स्पष्ट पार्ने काम गरेकै हो । तथापि आफ्नो अवसानको उत्तराद्र्धमा सरकार भित्र वा बाहिर रहेका मुख्य दलका शिर्षस्थ नेताहरूलाई जारी शान्ति प्रक्रियालाई टुंगोमा पुर्‍याउन र नयाँ संविधान समयसीमाभित्रै जारी राख्न उच्च योगदान पु¥याउनलाई उनले गरेको आग्रहले उनीप्रति राष्ट्रप्रेम भन्दा परिवारबाद हावी छ भन्नेहरुलाई नतमस्तक बनाइ छाड्यो ।

सत्तामा एकपटक पुग्दा एउटा राजनेताले थुप्रै पटक राष्ट्रघाति चालबाजीमा प्रत्यक्ष वा परोक्ष रुपमा आफूलाई संलग्न गरेको हुन्छ वा कतिपय पटक ऊ त्यसो गर्न विवश या लाचार पनि हुनसक्छ । उनी त १ पटक होईन् २ पटक होईन् पूरापुर ५ पटकसम्म सरकारप्रमुख बन्न सफल भए, त्यतिमात्र होइन् बहुदलीय व्यवस्थाको आगमनसँगै मृत्युपर्यन्त हरेक हिसाबले नेपाली राजनीति र शक्तिको केन्द्रबिन्दुमा रहिराखे, अब त्यतिधेरै समयसम्म शक्तिको केन्द्रबिन्दुमा रहेको व्यक्तिका तर्फबाट छुटफुट हुने गल्तीलाई स्वभावत ः आममाफि हुन्छ भन्ने कुरो उनको शबयात्रामा सामेल हजारौं जनसाधारणको उपस्थितीले प्रष्ट्याएकै हो । अझ मलाई गिरीजाप्रसाद यो देश, जनता र हरेक राजनैतिक दलका नेताहरुका लागि निर्विकल्प अभिभावक थिए भन्ने कुरो त्यतिखेर महशुस भयो, जतिखेर थुप्रै पटक हिजो सडकमा उनको पुत्ला दहनका लागि लामबद्ध भएकाहरुले आफ्नो मनको बह पत्रिकामा पोखे, दुःखी भए र भन्न छुटाएनन् –“अश्रुग्याँस, कटबाँस र फोहोर पानीको प्रहारको पर्वाह नगरी गिरिजाबाबु जब सडकमा आउँथे, हामीलाई साहस र ढाडस सञ्चार गर्ने देवदूत आएझै लाग्थ्यो ।” हिजो थुप्रै पटक उनका गलत कदमका बारेमा बढी र जनतावादी छलाङ्मा कम बोल्ने, लेख्ने र सुनाउनेहरुले उनको महाप्रस्थानसँगै मुक्तकण्ठले प्रशंसा गर्नुलाई मैले स्वभाविक नेपाली विशेषता मात्र ठानेको छैन्, यसलाई मैले गिरिजाप्रसादको सर्वोत्कृष्ट राजनैतिक विजयका रुपमा लिएको छु ।

हुँदा हुँदा, हिजो आफ्ना जनवादी कार्यकलापका विरुद्ध “किलो शेरा टु” अप्रेशन थालेर गिरिजाप्रसादले सबभन्दा ठूलो जनविरोधी कदम चालेको ठान्ने माओवादीका शिर्षस्थ नेताहरुले समेत अब गिरिजाप्रसादको अवसानसँगै शान्तिप्रक्रियाले लिने दिशा र नयाँ संविधान जारी हुने कुरामा प्रशस्त शंका रहेको बताउनुले साँच्चिकै गिरिजाप्रसाद एकमात्र सफल राजनेता हुन् भन्ने कुरामा कुनै पनि द्धिविधा रहदैन् ।हिजो शान्तिप्रक्रियालाई शुरुवात गर्ने काममा उनले खेलेको महत्वपूर्ण भूमिकालाई आज सम्पूर्ण नेपाली जनताहरु र राजनेताहरुले हृदयङ्गम गरी उनले देखेको शान्त, समृद्ध र सफल नेपालको सपनालाई पूरा गर्ने दिशातर्फ उन्मुख हुन सक्यौ भने मात्रै उनीप्रतिको सच्चा श्रद्धान्जली हुनेछ ।

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?"  दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ ।  त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट  नभएपछि  कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई  आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भ...

घर कहाँ हो दाजुको ?

अन्तिम पटक ह्वाट्स एपकलमा तेर्ह मिनेट कुराकानी भएको ठ्याक्कै तीन महिनापछि ह्वाट्स एपमा तिमीलाई मेरो पछिल्लो ब्लग पोष्टको लिंक साझा गरेथेँ, करिब तीन हप्तापछि आजै बुनेले मीठो टिप्पणीसहितको सन्देश प्रवाह गर्ने क्रममा अम्रिकाबाट सोधी पठायौ, "Dai, I have a question, where is home? Nepal or Finland?" सायदै बुने तिम्रो प्रश्न यत्तिमै मात्र सक्किन्थ्यो भनेपनि मैले सजिलै भनिदिन सक्थेँ होला जसरी हाम्रै म्याग्दीका लोकगायक खड्ग गर्बुजाले आफ्नो ' पिरती ' एल्बमको एक गीतमा सोध्दा प्रश्न, "घर कहाँ हो मायालु?" कति सजिलै जवाफ दिएथीन् गायिकाले, "हिमालको काखैमा ।" तर तिम्रो प्रश्नमा जवाफ मात्र दिएर पुग्थेन्, त्यसले अन्तःस्करणको भाव पनि जान्न चाहन्थ्यो किनकी त्यसमा तिमीले थपेर पठाएथ्यौ - "What is your feeling since you've lived so many years in Finland?" म फिनल्याण्ड टेकेको वर्षदिन पनि त पुगेको थिएन् जतिबेला सन् २०१३ को हिउँदमा फिनल्याण्डमा मलाई पहिलो कामका लागि भनसुन गर्दिनुभएका दाजु राजन सुवेदीले, तिम्रो जत्तिकै गम्भीर त होईन् तर सिधा प्रश्न गर्नु भएथ्...

खाल्डोमा गाडी, जेलमा साथीः एक आत्मसंवाद

सधैं पुगिरहेको गन्तव्य थियो । गन्तव्यमा गुगल म्याप्सले सिफारीश गरेको बाटो भएर जाँदा मैले हठात गाडी मोड्नुपर्ने अवस्था बन्यो । हतपत गाडीलाई पार्किङमा छिर्ने बाटोतिर छिराउँदा, मैले हाँकेको गाडीको भाग त्यस बाटोको छेउमा कम, बाटोको छेउतिरको खाल्डोमा बढी पर्न जाँदा पछाडिको एउटा पाङ्ग्रोले भुँइ छाडेको विचित्रको स्थितिमा पुग्यो । यो आजैको घटना हो, केहि घण्टा अगाडिको । मलाई कुनै चोटपटक लागेन । गाडीमा विशेष क्षति पनि भएन । तर गाडीलाई त्यस विचित्रको स्थितीबाट बाहिर ननिकाल्दासम्मको मेरो जीवनको त्यो पूरा १ घण्टा १५ मिनेटले मलाई केहि विशेष ज्ञान भने अवश्य दिलायो ।  म जुन विचित्रको स्थितीबाट गुज्रिएर अहिले यो ब्लगपोष्ट लेख्तैछु, सम्झनामा मेरा केहि चिनजानका र केहि घनिष्ट मित्रहरूको तस्बीर एकतमास मेरो दिमागमा घुमिरहेको छ जो केहि समय अगाडिदेखि सहकारी ठगी प्रकरणमा पुर्पक्षका लागि थुनामा छन् । के ति मेरा साथीहरूले पनि यस वयमा जुन स्थितिको सामना गरिरहेका छन् त्यसका बारे दैनिकी लेख्दै होलान् ? थाहा छैन्, कसले कहिलेदेखि सहकारीमा जम्मा हुन आएको बचतकर्ताको रकमलाई मनोमानी तवरले आफ्नो नीजि लाभको लागि प्रयोग...

मेरो एउटा साथी छ (हुनुहुन्छ)

 " नीराजन, मेरो बेस्ट फ्रेन्ड हो ।" जन्मेर २६ वर्ष बिताएको देश नेपालमा मलाई यस्तो भन्ने कोही थिएन् । तर यतै फिनल्याण्ड आइपुगेपछि,  मलाई यस्तो भन्ने एक जना भेट्टिएकी थिइन् ।  जोसँग बसेर एकै कप चिया वा कफि पिएकै थिइँन्, मैले । मनभरीका बह न मैले उनीसँग केहि पोखेकै थिएँ, न त उनले विशेष केही त्यस्त्तो साझा गरेकी थिइन् मसँग । तर मलाई चिन्ने र मसँग सम्पर्कमा रहेका धेरै साथीभाइसँग उनले सुनाउन बिर्सेकी रहिन्छिन् कि निराजन उनको बेस्ट फ्रेन्ड हो ।  यो पढ्दै गर्दा यहाँलाई लाग्ला, कि आफूलाई बेस्ट फ्रेन्ड बताउने साथीका सम्बन्धमा लेख्ता पनि यसले किन भूतकालको प्रयोग गर्यो ? प्रश्न स्वभाविकै हो तर मेरो जवाफ अलिकति अस्वभाविक लाग्न सक्ला यहाँलाई । कि मलाई बेस्ट फ्रेन्ड भन्ने उनको, खासमा म  फ्रेन्ड पनि थिइँन् । न उनी थिइन्, मेरो कुनै त्यस्तो विशेष मित्र । बस्, हाम्रो सामान्य चिनजान मात्र थियो । केहि मानिसहरू हुँदारहेछन्, जो सामान्य चिनजानलाई मित्रताको नाम दिदाँरहिछन्, उनले जस्तै । अनि कोही यस्ता पनि हुँदा रहिछन् कि जोसँग हामी विशेष सामिप्यतामा भएको ठानेका हुन्छौं, तर उनीहरूका ...

अनि मलाई खुबै राजनीति लाग्छ ...

कहिले काही मैले फोकस गुमाएको जस्तो मेरा नजिकका प्रिय मान्छेहरूले महशुस गर्नुहुन्छ ।  राजन दाईले अस्ति फोन गरेपछि पो झल्याँस्स भएँ । वहाँको गुनासो मिश्रित प्रश्नले सिधै मेरो दिमागमा झड्का दिन पुग्यो, दाईसँग खास घुलमिल नभएकाहरूलाई चाँहि वहाँको प्रश्नले दिमागमा हैन् सिधैं मुटुमा हान्न सक्छ । वहाँका प्रायः प्रश्नहरू तारा खेलमा निशाना लगाउन प्रयोग हुने वाण जस्तो सिधा र तिखो हुन्छन् । जस्तो मेरो दिमाग मैं झङ्कार लेराउने प्रश्न थियो वहाँको,  "हैन पाक्षिक रूपमा ब्लग अद्यावद्यिक (अपडेट) गर्छु भन्या हैन् ? एक महिना पुग्न लाग्यो त सर !"    मलाई व्यंग्य गर्नुपर्दा दाइले सर भन्नुहुन्छ, अनि वहाँलाई चाहिँ म भन्छु, साहुजी । यत्तिमा मात्र दाजुको प्रश्न सिमित हुन्थ्यो भने, सायदै म आजको यो ब्लग लेख्न बस्थेँ । तर वहाँको प्रश्नसँग व्यंग्यमिश्रित सानो जिज्ञासा पनि थियो, "खुबै चुनाव लाग्या छ हैन् तिमीलाई !?" यो जिज्ञासामिश्रित व्यंग्य हो या व्यंग्य मिसिएको जिज्ञासा । या यो जिज्ञासा हुँदै नभएर केवल व्यंग्य मात्र थियो । तर जेहोस् यो केहि न केहि चाँहि पक्कै थियो ।  खुबै चुनाव लाग्ने आफत ...