Skip to main content

थापादार्इ, रूप्से र ती अप्ठ्याराहरू

नीराजन शिरीष

म विश्वभर प्रसिद्द रूप्से छहरामा धेरै पटक पुगेको छु । र, नजिकबाट नियालेको पनि छु । त्यसैले होला, रूप्से भन्दा बित्तिकै झल्याँस्स याद आउँछ, सतत् बगिरहने छहरा । अपवादलार्इ छोड्ने हो भने रूप्से साप्ताहिक मात्र म्याग्दीकै पत्रकारीताको इतिहासमा हालसम्मकै एउटा यस्तो पत्रिका, जुन ८ वर्षसम्म निरन्तर प्रकाशित हुँदै जिल्लाका ४१ वटै गा.वि.स. मा पुगेको सायदै एक्लो पत्रिका हो ।

म व्यक्तिगत रूपमा रूप्सेले मेरो लेखनीलार्इ धेरै हदसम्म खारेको मान्दछु । यसले मेरो लेखनीको एक महत्वपूर्ण उद्देश्य शिरीष भएर चिनिने मौका दिएको हो भन्न मलार्इ केहि अप्ठ्यारो लाग्दैन । म शहरमा गुमनाम मान्छे थिएँ । मेरो परिचय म्याग्दी क्याम्पसको विधार्थी र माउण्ट एभरेष्ट आवासिय मा.वि. (हाल उ.मा.वि) को शिक्षकमै खुम्चिरहेको थियो । मैले चाहे जस्तो एउटा सिमित घेराबाट बाहिर आउने परिचय मलार्इ रूप्सेले दिलायो । म लेख्दा प्रशंसित भएको अनुभव छ, घेरिएको अनुभव छ, मोवाइलमा धम्की आएको अनुभव छ र जिल्लाका कुनै एक क्रान्तिकारी नेताले निकै चढेछ ...... को छोरो, कस्तो जण्ड रहेछ भनेर टिप्पणी गरेको सुनेको अनुभव छ । यस्ता थुप्रै अनुभवहरू जुन मसँग छन् ति शतप्रतिशत रूप्छेमा लेख्दै गर्दा हासिल गरेका योग्यताहरू हुन भनेर बुझेको छु । त्यसरी प्रशंसित हुन, धम्की पाउन वा घेरिनका लागि कहिल्यै पनि मैले लेख्नलार्इ कार्यतालिका बनाएको पनि थिइँन तर खै किन लेख्ने जाँगर चल्थ्यो, म अनविज्ञ छु । प्रत्येक अंकका रूप्सेको पहिलो पृष्ठमा मनका अनियन्त्रित संवेग र आवेगहरू सेरोफेरो स्तम्भको सिमित लहरहरूमा नियन्त्रित गर्न किन म त्यसरी आतुर हुने गर्दथेँ ? त्यसको उत्तर मसँग छैन, अहिले ।

रूप्सेमा थापादार्इ पात्र जन्माएर लेख्दै गर्दाका दुर्इ चार कुराहरू सम्झिन मन लागेको छ, आज । सम्झनु मेरा लागि उपलब्धीमूलक हो वा होइन म यसै भन्न सक्तिन तर कम्तिमा म यति चाँहि भन्न सक्तछु, एकपटक ती विगतलार्इ सम्झेर आफूभित्र रहेको उर्जा र निडरतालार्इ फेरि एकपटक आज नविकरण गर्ने मौका पाएको छु । मैले सधैं गलत अभ्यासका बारेमा लेखेँ । र, मलार्इ भन्न गर्व लाग्दछ आफू घेरिने, कुटिने र धम्काइने सम्भावना हुँदाहुँदै पनि मैले कहिल्यै छद्ममभेषी नाममा लेखिनँ । अथवा म डरपोक लेखक बनिनँ । मैले प्रयास गरेँ गलत अभ्यासका विरूद्द डटेर मुकाविला गर्ने । अहिले आएर मलार्इ लाग्दछ, मलार्इ घेर्न गएका साथीहरूले मलार्इ कुटेको भए, वा ती क्रान्तिकारी नेताले जनकारबाही गरेको भए वा प्रशान्त देवकोटा तुनामा झुण्डेको अति झुटो विज्ञप्तीका विरूद्द लेख्दा यातना भोगेको भए मेरो लेखनीले साँच्ची कति उचाइँ भेट्थ्यो होला ? हुन त यो पढ्दै गर्ने कतिपय पाठक मित्रहरूलार्इ फगत विषयको उठान लाग्ला, मेरो भन्नु केहि छैन । मलार्इ लागेको यत्ति हो कि रूप्सेले मलार्इ सधैं मौका दियो, एक निडर लेखक बन्नलार्इ ।

जेसिज कपको एउटा घटना थियो, त्यो । म केहि खेलहरूको दर्शक थिएँ । मैले देखेँ खेलमा रेफ्रि राखिएका व्यक्ति मध्य रेखाकै वरिपरी अटेसमटेस छन । मैले त्यतिखेर बुझेको र अहिले पनि देख्दै आएको रेफ्री सधैं बल खेलिदैं गरेको क्षेत्रमा चनाखो पूर्वक रहनु पर्दछ । खेलाडीहरू जस्तै उ दगर्नु पर्ने थुप्रै अवस्थाहरूको विकासक्रम भैराख्दछ, फुटबलमा । मैले त्यो पाइँन । मैले लेखेँ । जेसिजकपकी रमार्इलो ? सम्बन्धित मान्छेहरूले यसलार्इ आफ्नै ढंगले र मैले सोच्दै नसोचेको दृष्टिकोणले यसलार्इ हेरिदिए । मेरो मोबाइलमा घण्टी बज्यो । रूप्सेका सम्पादक सुरजजीको कल थियो त्यो । उहाँले भन्दै हुनुहुन्थ्यो, साथीहरू आउनु भएको छ लेखको विषयमा कुरा गर्न । म हतार हतार दगुरेँ रूप्से कार्यालयतिर । त्यहाँ १५।२० जना युवाहरू थिए । राम्रोसँग कुरा शुरू हुनुभन्दा पहिले मैले नजिकबाट चिन्ने र सम्मान गर्ने एक अग्रजले ल तिमीलार्इ नांगै बजार डुलाउछौं अनि माफी माग्छौं, हुन्छ ? हो, यस्तै अनुभूति गरेका छौं हामीले तिम्रो लेख पढेर ।” म त माफी माग्ने पक्षमा थिइँन, र माग्ने कुरा पनि गरेको थिइँन । मैले गलत लेखेको महशुस गरेको पनि थिइँन, अब कसरी माफि माग्ने ? मैले माफिका बारेमा सोच्दा नसोच्दै ती सज्जनले गरेको कुरा सुन्दा मलार्इ लाग्यो, मैले त कसैलार्इ नंगाउनै खोजेको हैन । मैले त सिर्फ जे गलत देखेको थिएँ, त्यही लेखेको मात्र थिएँ । उनीहरू मैले माफि नमागिन्जेल त्यहाँबाट विदा नहुने कुरो गर्न थाले । सम्पादक सुरजजीले पत्रिकामा माफि छाप्ने कुरा गरेपछि उनीहरू शान्त भए, अनि फर्के । अझ एकजना परिचित अनुहारले आफ्नो हैसियत भन्दा तल झरेर मलार्इ तथानाम पनि गरे, मैले शान्तपूर्वक सुनेँ । त्यो बाहेक मसँग केहि विकल्प पनि थिएनँ । अर्को अंकमा रूप्सेले माफि पनि माग्यो, जुनप्रति मेरो सधैं गुनासो रह्यो र रहने छ । लेखकले स्वतन्त्रतापूर्वक लेख्न र विश्लेषण गर्न पाउने अधिकारप्रति प्रश्न चिन्ह लागेको संवेदनशील घडि लाग्यो, त्यो घटना मलार्इ । अझ यति प्रष्ट हुँदाहुँदै कि गलत लेखिएको छ भने पिडीत पक्षहरू अदालत जान सक्तछन् । जेहोस् रूप्सेसँग गाँसिएर आएको यो घटना पश्चातः म हतोत्साही भएँ, रूप्सेमै स्तम्भकार भएर लेख्ने जाँगर अलि कम हुन थाल्यो । लेखेको परिश्रम पाउनु त परै जाओस् लेखकको अभिव्यक्ति स्वतन्त्रतालार्इ समेत बिर्सिएर पत्रिकाले माफि माग्नु “ठूलो शर्मनाक कदम” थियो यो । रूप्से यहाँ नेर नजाँनिदो ढंगले चुक्यो । तर त्यो घटनाले भने मलार्इ निकै नै लाभ भयो । कम्तीमा पनि मलार्इ मान्छेहरू चिन्ने मौका दियो, लेख्ने साहस दियो र शिरीष बनेर चिनिने मेरो महत्वकांक्षामा एउटा इट्टा थप्यो ।

मैले अगाडि नै बतार्इसकेँ कि यो त एक प्रतिनिधी घटना मात्र थियो । यस्ता थुप्रै घटनाहरू छन् रूप्सेमा लेख्दै गर्दाका समयका । एकपटक पत्रिकाका प्रधानसम्पादक तारानाथ शर्मा र समाजशास्त्रका प्राध्यापक गोरखबहादुर जि.सी.सँग द्दन्दको प्रभावका बारेमा सानो स्थलगत रिर्पोटिङ तथा लेख तयारका लागि बाबियाचौर पुगेको थिएँ । त्यो दिन, हिउँदको कुनै एउटा शनिवारको दिन थियो । बाबियाचौर बजार प्रवेश गर्न पाउँदा\नपाउँदै माओवादीका तर्फबाट त्यहाँका हर्ताकर्ताको जिम्मेवारी पाएका एक नेपाली नागरिकले हामी तीन जना अरू नेपाली नागरिकहरूलार्इ प्रवेश पास छ ? भनेर सोधेँ । मैले पछि लेखेँ, अरे नेपालको चारकिल्लाभित्र घुमफिर गर्न पनि पास चाहिने ? परिणाम धम्की पाएँ । डराउने कुरै थिएन । मनमा लाग्द्थ्यो, खुबै गए एउटा ज्यान जाने हो । लेख्न बिसाउने कुरै थिएन ।

माओवादीहरू शान्ति प्रक्रियामा आएपछि रत्नेचौरमा एउटा प्रशिक्षण भेला भयो । मलार्इ अहिले राम्रो सम्झना छैन, तर त्यो पश्चिमाञ्चल स्तरीय प्रशिक्षण भेला हुनुपर्दछ । सहभागिहरूलार्इ जबरजस्ती घर बाँडेर सुताइयो । गणतन्त्रका महान व्याख्यता मान्ने उनीहरू, जनताबाट सित्तैमा सियो र धागो पनि नलिने सिद्दान्त मान्छौं भन्ने उनीहरू अनि अभ्यास चाँहि जबरजस्ती ? उनका कार्यकर्तालार्इ कांग्रेसले पनि सुत्ने व्यस्था गर्नुपर्ने, एमालेले पनि गर्नुपर्ने, राजावादी तथा उनीहरूसँग विचार नमिल्ने जो सुकै भएपनि उनीहरूको आज्ञा पाउँदा बित्तिकै सबैले खुरूखुरू मान्नै पर्ने ? सुत्न दिनु ठूलो कुरो थिएन । कुरो मलार्इ ठूलो त्यो लाग्यो, एमालेकी संगठित सदस्य मेरी आमाले पकाएर पिउन दिएको चिया पिएर ग्लास सफा नगरी कमरेडहरू त सुइँकुच्चा पो ठोकेछन् । आमाले एमालेका हरूले माझ्थे त यिनले त्यसै पो छाडेर गए, भनेपछि मैले लेखेँ यि कस्ता कामरेडहरू जो आफूले खाएको भाँडा अरूलार्इ मझाउँछन् ? अब सहि नसक्नु भएछ, कुनै जिल्लास्तरका माओवादी नेतालार्इ अनि भनेछन् केटो निकै टिमुर्केको रहिछ, त्यल्लार्इ ठिक पार्नुपर्छ ।

मैले यी सबै कुरा बेलिबिस्तार लगाउनुको खास अर्थ रूप्सेले मैले जे लेखेँ छापिनका लागि ठाउँ दियो भन्नु थियो । वा अझ भनौं यदाकदा छिटफुट घटनाबाहेक ममा लेख्ने साहस रूप्सेले दियो । मैले अनवरत लेख्दै गएँ, रूप्सेले मलार्इ ठाउँ दियो । हौस्यायो, वा भनूँ प्रेरित गरिरह्यो । मैले लेख्दा घेरिने वा धम्की खाने अवसर मात्र पाइँन । कम्तिमा पनि आफ्नै नामले चिनिने मौका पाएँ । रूप्सेले मलार्इ “नेताको छोरा”को परिचयबाट माथि उठार्इदियो । मैले कम्तीमा पनि स्वतन्त्र लेखकको हैसियतको राजमार्ग निर्माणका लागि एकोहोरो भएपनि सहि, तर ट्रयाक खोल्ने अवसर त पाएँ । लेख्नेक्रममा मैले सधैं आफूलार्इ विद्रोही स्वभावको रूपमा पस्के हुँला तर कम्तिमा पनि लेख्नका लागि आवश्यक उर्जा पाउन सफल भएँ । म हरेक कुरालार्इ आफ्नै ढंगले बुझ्न खोज्ने र बुझ्ने मान्छे हो । म आफ्नो विवेकले निर्देशित हुँदा मेरो अस्तित्व नै नामेट किन नहोस् तर म परनिर्देशित मान्छे हुनै सक्दिन । मेरो सानैदेखिको यो स्वभावलार्इ रूप्सेमा भएको मेरो लेखन अभ्यासले अझ बलियो पारिदियो ।

अन्त्यमा, रूप्सेले आफ्नो छविलार्इ कायम राख्न जस्तोसुकै मूल्य चुकाउन पनि अग्रसर हुने प्रेरणा प्राप्त गर्नेमा म ढुक्क छु । मैले अनुभूति गरेको छु, ठूलो मेहनतका साथ पत्रिका प्रकाशन गरेर बाहिर ल्याइँ निःशुल्क बाड्दाको पीडा कस्तो हुन्छ । तसर्थः यो सानो बेनी नगरीमा पत्रिका अध्ययनको बानी विकाश गर्न रूप्सेले जुन भूमिका खेल्यो, त्यसलार्इ अझ परिमार्जित गरी रकम खर्चेर स्थानीय पत्रिका पढ्ने बानी पाठकहरूमा विकास गराउनका लागि रूप्सेको प्रकाशन समूहलार्इ ठूलो जिम्मेवारी रहेको छ भन्नेमा म विश्वस्त छु । अब कम्तिमा पनि रूप्सेले कुनै पनि लेख वा समाचार छापेकै आधारमा माफि माग्नु पर्ने छैन भन्नेमा म निश्चिन्त हुन चाहन्छु । रूप्सेले म्याग्देली पत्रकारीताको इतिहासमा अझ थुप्रै सक्षम पत्रकार, लेखक र स्तम्भकारहरू उत्पादन, पहिचान र परिचालन गर्न सकोस् । र, सकोस् रूप्से झरना झैं अटुट बगिरहन.....निरन्तर । जदौं ।

(विगत ७ वर्षदेखी म्याग्दीमा निरन्तर प्रकाशित हुँदै आएको रूप्से पत्रिकाको आठौबषबर्षं प्रवेशका अवसरमा लेखिएको लेख ।)

२०६७ आश्विन १३ गते, बुधबार

Comments

  1. राम्रो र अतिनै पढ्न तथा बुझ्न जरुरी छ सिरिस भाई को अनुभुती "म्याग्दिमा लुकेका कुरा हरु धेरै छन् जो एउटा सिरिस ले भोग्यो त कति सिरिस हरु ले भोगिरहेका होलान् तर कुरो भोग्ने को भन्दा पनि भोगाइको अनुभुती पोख्नु नै ठुलो कुरा हो । फेरी म्याग्दिमा नागरिक सर्बोच्चता को लागि लडेका हुम् भन्ने हरु नै आफ्नो हवाली मुहाली देखाउन मा जोड गरेका थिए र गरिरहेका छन् केही काम्रेड हरु" मैले पनि भोगेका धेरै छन् जे भएपनि एउटा म्याग्देली को नता ले एउटा कलम प्रेमी को हैसियत ले यति भन्न चाहन्छु की सिरिस भाई को कलम कहीले नरोकियोस अनी रुप्से आठौ बर्ष मा प्रबेस गर्दै रहेछ "सुभकामना"

    ReplyDelete
  2. राम्रो लेख्छन लेख्दैनन भन्दा पनि यो शिरिष भाइले आफ्नो औकात बिर्सेर लेख्ने गर्छन ।यो उनको थुलो भुल हो ।

    ReplyDelete
  3. राम्रो लेख्छन लेख्दैनन भन्दा पनि यो शिरिष भाइले आफ्नो औकात बिर्सेर लेख्ने गर्छन ।यो उनको थुलो भुल हो ।

    ReplyDelete
  4. राम्रो र अतिनै पढ्न तथा बुझ्न जरुरी छ सिरिस भाई को अनुभुती "म्याग्दिमा लुकेका कुरा हरु धेरै छन् जो एउटा सिरिस ले भोग्यो त कति सिरिस हरु ले भोगिरहेका होलान् तर कुरो भोग्ने को भन्दा पनि भोगाइको अनुभुती पोख्नु नै ठुलो कुरा हो । फेरी म्याग्दिमा नागरिक सर्बोच्चता को लागि लडेका हुम् भन्ने हरु नै आफ्नो हवाली मुहाली देखाउन मा जोड गरेका थिए र गरिरहेका छन् केही काम्रेड हरु" मैले पनि भोगेका धेरै छन् जे भएपनि एउटा म्याग्देली को नता ले एउटा कलम प्रेमी को हैसियत ले यति भन्न चाहन्छु की सिरिस भाई को कलम कहीले नरोकियोस अनी रुप्से आठौ बर्ष मा प्रबेस गर्दै रहेछ "सुभकामना"

    ReplyDelete

Post a Comment

प्रतिक्रिया ब्यक्त गर्दा सभ्य र सुसंस्कृत शैली प्रयोग गर्नका लागि सम्पूर्णमा सविनय अनुरोध गर्दछु ।

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...