Skip to main content

अगस्टको एकदिन-वश्लोको पुलमुन्तिर

अगस्टको मध्यतिरको समय थियो त्यो । मित्र रामचन्द्रले सम्पर्क गरेर मलार्इ एक अर्का मित्रलार्इ भेट्ने बन्दोबस्त गरेको बताए पछि म हुत्तिएर त्यहाँ पुगेको थियो । नर्वे आउनु भन्दा पहिले नै र्इ-वार्तालाप गरेको थिएँ उनिसँग । तसर्थः मित्र रामचन्द्रले आमन्त्रण गर्दा साथ म त्यसरी हुत्तिएर त्यहाँ पुगेको थिएँ । वश्लोको केन्द्रमै रहेको म बस्दै आएको थोन होटलबाट उनले दिएको लोकेशन ग्रोनल्याण्डमा पुग्न मलार्इ दुर्इ मिनेट पनि लागेनपैदलै । मैले टाढाबाट देखेँ रामचन्द्र लगायत चार जना नेपाली मित्रहरू मेरै पर्खाइमा हुनुहुन्थ्यो । खासमा बिदेशी भूमीमा नेपाली बन्धुलार्इ भेट्नुको आनन्द नै बेग्लै हुने गर्छ । अझ त्यसमा पनि आफ्नो मनमिल्ने मित्रलार्इ त्यसरी भेट्न पाउनुको मज्जा नै छुट्टै हुने मैले त्यतिखेर महशुस गर्न पुगेँ । जतिखेर मैले बिस्तारै वश्लोविकशित युरोपेली मुलुक नर्वेको सम्भ्रान्त राजधानीलार्इ नजिकैबाट बुझ्न खोजे । जहाँ एउटा नेपाली अनुहारलार्इ देखेर प्रशन्नता ब्यक्त गर्दैदार्इ हजुर नेपालबाट ? भन्ने प्रश्नको जवाफमा "हैनभन्ने जबाफ पाउन बेर लाग्दैन । त्यो पनि नेपालीमै । यो यस्तो शहर जुन ठाउँमा भेट भएपनि एउटै गाउँमा हुर्केका र सँगै खेलेका साथीहरूले एकअर्कालार्इ चिन्नु त परै जाओसमानवीय संवेदनाको एक औश व्यक्त गर्न पनि कन्जुस्यार्इँ गर्न सक्तछन् । 


यो माहोलमा आफ्नो नजिकका मान्छेहरूलार्इ भेटेर अनुभवहरू आदनप्रदान गर्दा अत्यन्तै सुखानुभूति हुँदो रहेछ । मैले त्यहि कुरा बुझेँ जतिबेला ग्रोनल्याण्डको ‍मोटर गुड्ने आकाशे पुलको ठीक मुनी रामचन्द्रसहित बिष्णु (बागलुङ) र धौलागिरि एफ.एम.का भू.पु कार्यक्रम संयोजकसंचारकर्मी तथा लोकदोहोरी गायक कृष्ण जि.सि. लार्इ भेटने अवसर पाएँ । धेरै लामो कुरा त हुन पाएन त्यो दिन तर जति भए ति अति भावुक र संवेगपूर्ण कुराकानी भए । भर्खर मात्र नर्वेमा केहि लामो बसार्इका लागि पाइला टेकेको मलार्इ उनीहरूको कुराकानी सुन्दै गर्दा मुटुमा तिब्र बेग उत्पन्न भएको अनुभव गर्दै गएँ । जति कुराहरू बढ्दै जान थाले उति नै पीडाको महशुस गर्दै जान थाले । विदेशी भूमिमा पहिलो पटक सानै भएपनि साथीहरूसँगको सामूहिक भेटघाटमा मैले यति पीडा महशुस गर्नुपर्ला भनेर सोचेकै थिइँन । मलार्इ त्यतिखेर अत्याधिक पीडा महशुस भयोजतिखेर तीनैजना प्रवासी साथीहरूले वश्लोमा नेपालीहरूबीच १ क्रोनर भएपनि एकले भन्दा अर्कोले बढी कमाउने अस्वस्थ प्रतिस्पर्धा चलेकोमा एक स्वर भए । उनीहरूले बताएमान्छे कमाउने लोभमा यो युरोपेली मुलुकमा नेपालमा गरिने कतिपय असभ्य र नाजायज हर्कत गर्दछन् । अर्थात सब वे वा ट्रिकमा यात्रा गर्दा २५/३० क्रोनर बचाउने लोभमा टिकट नकाटि यात्रा गर्ने जोखिम मोल्छन् । नर्वेका सरकारी वा संस्थागत अधिकारी आफ्ना जनताहरूको इमानदारिता प्रति अति विश्वस्त छन् । रनर्वेजियनहरू छन् पनि त्यस्तै । उनीहरूलार्इ राज्यका नीति नियमको उल्लघंन गर्नु मानवीय चरित्र गुमाउनु हो भन्ने राम्ररी हेक्का छ । तर उनीहरूकै देशमा दुर्इचार पैसा कमाउन आइपुगेका हाम्रा कतिपय नेपाली दाजुभार्इहरू केही भएपनि बढी कमाउने लोभमा यसरी यहाँको नियमको बर्खिलाप गरि हिड्ने प्रयास गरेको सुन्दा दिक्क पनि लाग्योमलार्इ । यहाँ काम गर्न आएका सबैलार्इ थाहा छनियम उल्लघंन गर्नु जोखिम मोल्नु हो तर पनि वीर गोर्खालीका सन्तानहरू त्यो जोखिम उठाउँदै आइरहेका छन् । एकदिनमै सामान्यतयाः १२/१३ सय क्रोनर कमाइ हुने ठाउँ हो नर्वे । १ महिनाभर चौबिसै घण्टा असिमित यात्राका लागि ५७० क्रोनर खर्च गरे एउटा टिकट खरिद गर्न सकिन्छ । सब-वेट्रिक वा बस जुनमा पनि यात्रा गर्न मिल्छ त्यो कार्डले । तरपनि आफ्नो पहिचानलार्इ दुर्नाम हुने तर्फ समेत ध्यान पुर्याइरहेका छैनन हाम्रा नेपाली दाजुभार्इहरू ।

हामीबिच कुराकानी हुने क्रम केहि समय मात्र चल्यो । कारणसबैजनाको व्यस्तता उस्तै । सायद २० मिनेट भन्दा बढी कुराकानी हुन पाएन त्यो समय । रात्रीको साढे नौ बज्नै आँटेको त्यो समयमा मैले चम्किलो सूर्यको प्रकाशमा कृष्ण जि.सि. सरको हात सेतो प्लाष्टरमा झुण्डिएको प्रष्टै देखिरहेको थिएँ । तर के भयो भनेर प्रश्न गर्न समेत पार्इरहेको थिइँन । हामिबिचको वार्तालापले उत्तर्राद्धतिर प्रवेश गर्नै लाग्दा मैले झटपट प्रश्न गरेँ  साँच्ची सरहातमा चाँहि के भयो ? उनले छोटो जवाफ दिएँ  हातमा हैन औलामा होसामान्य । मलार्इ उनले केही कुरा लुकाए जस्तो लाग्यो । मैले अति अनुनय गरेपछि उनले मात्र भनेभार्इ यसको कथा लामो छफुर्सदमा बताउँला । मेरो मनमा खुल्दुलि बढिरहने क्रममा घट्नै सकेन । रउनले पनि कुराखुलस्त पार्नै चाहेनन । अन्त्यमा उनले मलार्इ फुर्सद मिलाएर आफूबस्ने ठाउँमा आउन निम्त्याए । रमैले फुर्सदमा जरूर पाल्ने बताएपछि त्यो दिनको हाम्रो भेट त्यहि अन्त्य भो । 

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...