Skip to main content

फूलहरुको शहरमा एकदिन


फूलको बगैंचा घुम्न जाने प्रस्ताव जो कोहीका लागि सर्वस्वीकार्य प्रस्ताव हुन सक्दछ । त्यसकारण पनि यस्ता प्रस्ताव मेरा लागि अस्वीकार्य प्रस्ताव हुनै सक्दैनन् । अप्रिल २४ का दिन एउटा यस्तै प्रस्ताव थियो मलाई । लुभेन बेल्जियममा बस्दै आउनुभएका एकजना दाजु नारायण पौडेल मार्फत दाई बिष्णु थापा र मेरो लागि पनि टिकट बुक भैसकेको थियो । साथमा थिए साथी रमेश पौडेल ।

नातामा मेरा दाई र ब्याबहारिक हिसाबले मेरा साथी झलक दाइसँग म लक्जमबर्ग घुम्न निस्कनु अगाडि नै नारायण दाजुले यो सुन्दर प्रस्ताव राख्नुभएको थियो । तसर्थ हर हालतमा म अप्रिल २३ भित्रमा लुभेन आइपुग्नु पर्ने थियो । र, म २३ अप्रिलमै लुभेन फर्किसकेको थिएँ । २४ अप्रिलको बिहान बिष्णु दाई र म हामीलाई बोलाइएको स्थानमा पुग्यौं । तीन वटा बस लहरै मिलाएर राखिएका थिए । मलाई अचम्म लाग्यो र सोधेँ — हैन दाई, तीन तीन वटा बस किन राखेका हुन यहाँ ? पछि थाहा लाग्यो लुभेन शहरमा बस्दै आएका थुुप्रै नेपालीहरु त्यो बिश्व प्रसिद्द फूलको बगैंचामा जादैँ रहेछन् । यसो चिहाएर हेरेको अलिकति नेपाली दाजुभाईहरु जम्मा भैसकेका थिए । एकै ठाउँमा नेपालीको जमघट देख्दा कताकता नेपाल मै भएको जस्तो महशुस भैरहेको थियो । मेरो खुशिको सीमा रहेन ।

फूलहरूको दृश्य
साढे आठ बजे सबै जुटेर सुन्दर फूलको बगैंचा तर्फ प्रस्थान गर्ने सरसल्लाह भएको भए पनि हामी त्यहाँ ठीक समयमा पुग्दा आयोजक संस्थाका पुरुषोत्तम सुवेदी निकै अतालिएका झैं देखिन्थे, भन्दै थिए नाम टिपाएका साथीभाइहरुले धोखा देलान जस्तो छ । तीन वटा बस त मगाइयो एउटा बस पनि नभरिएला जस्तो पो छ त गाँठे ! हुन पनि निर्धारित समय साढे आठ बजे त्यहाँ भेला हुनेको संख्या मुश्किलले दुई दर्जन थियो होला । मनमनै लाग्यो समयको महत्व हामी नेपालीहरुले युरोपमा आएर पनि बुझ्न सकिरहेका छैनौं । नौ बजेपछि मात्र भ्रमण टोलिका सदस्यहरुको जमघट बाक्लिन थाल्यो । साढे नौ बजेतिर सुवेदीजी हतास हतास कराउन थाले, लौं बित्यासै भयो नाम नलेखाएका दाजुभाइ दिदीबैनीहरु पनि आएछन् तीनवटा बसमा नअटाइने भइयो । अर्को एउटा मगाएर जान पर्ने भयो । आधा घण्टादेखि बस कतिखेर हिड्न शुरु गर्छ र कतिखेर त्यो सुन्दर फूलको बगैचामा छिर्न पाइने हो भनेर ब्यग्र प्रतिक्षामा रहेको मेरो रिसको पारो त्यतिखेर चढ्यो जतिखेर सुवेदीजीले हामीलाई सुचित गरे कि मगाइएको अर्को बस आउने समयसम्म हामीले अर्को एक घण्टा पर्खनु पर्ने हुन्छ !

सेतो ट्युलिप
साढे दश बजेको समयमा हामी चढेको बस गन्तब्यका लागि हिड्यो । र, अरु तीन वटा बसहरुले हामीलाई पछ्याए । हल्यान्डको Lisseमा अवस्थित विश्वको सबैभन्दा ठूलो फूलको बगैचा कुकेनहोफको दुरी बिस्तारै छोट्टिदै थियो र बसमा हामीहरु अन्ताक्षरी खेलिरहेका थियौं । लुभेन, बेल्जियम आएपछि चिनापर्ची भई छोटो समयमै अन्तरंग बनेका रमेश, र बसमै चिनाजान भएका साथीहरु कपिल र कृष्ण अनि म एक समूहमा थियौं भने बसमै चिनापर्ची भएका दिदीबैनीहरु कविता, जानु र शान्तिहरु अर्को समूह । अन्ताक्षरीको गरमागरम प्रतिस्पर्धा चलिरहेको थियो, नारायण दाईले कुन चट सुवेदीजीलाई जानकारी दिनुभएछ, नीराजन त होनहार कवि हो गीत लेख्छ पनि र स्वर पनि एकदम मीठो छ । मलाई फसाद पर्यो, अगाडि गएर दुईचार गीत, गजल नपस्कीकन सुखै पाइँन । राष्ट्रप्रेमले ओतप्रोत केहि गजल र जीवन सम्बन्धी मेरो बुझाइका गीतहरु प्रस्तुत गरे । कम्तिमा पनि आफ्नो परिचय राख्न र प्रवासी नेपाली दाजुभाइ तथा दिदीबैनीहरुका अगाडि परिचीत हुने अवसर पाएकोमा अति नै खुशि लाग्यो । यस्तो महत्वपूर्ण अवसर जुराइदिनुहुने दाजुहरु नारायण पौडेल र विष्णु थापाको म सधैं ऋणी रहिरहने छु ।

बसको अगाडि गै आफ्ना प्रस्तुती दिएर आउन नपाउँदै चेलीबेटीहरु फेरि कराउन थाले, तपाइँहरुको पालो हो ‘ग’ बाट गीत गाउनुस कि हात उठाउनुस । खासमा अन्ताक्षरी जित्ने महशुर त हामी नै हो तर दिदीबैनीहरु हिन्दी गीतका सारै पारखी भएकाले हामीले हार्नु प¥यो । अन्ताक्षरीमा हारिसकेपछि यस्तो लाग्यो, कि अन्ताक्षरी जित्नका लागि समेत हामीले हिन्दी गीत जान्नै पर्ने हुँदो रै’छ । हिन्दी गीत विनाको अन्ताक्षरी हामी कल्पना समेत गर्न नसक्ने अवस्थामा पुगिसकेछौं । नेपाली गीत पर्याप्त नभएर होईन, म यो कुरा मान्दै मान्दिन, बरु बास्तविकता के हो भने हामी नेपाली गीत सुन्दै सुन्दैनौं वा अति नै कम सुन्छौं । अझ मलाई दुख त्यतिखेर लाग्यो, बगैंचा भ्रमण सिध्याएर फर्कने बखत जतिखेर नेपाली गीत बजाइरहेका सुवेदीजीले केहि समय हिन्दी गीत बजाइदिए र पुनः नेपाली गीत शुरु गरेँ, र हाम्रा अगाडि बसेकी एक नेपाली चेलीले ओठ लेप्राउँदै भनिन — बल्ल बल्ल दुईटा हिन्दी गीत सुन्न पाइया‘थ्यो, फेरि झुर नेपाली गीत लगाए ! उनले त्यस्तो प्रतिक्रिया दिदा सुवेदीको मोवाइलबाट माइक्रोफोनमा बजिरहेको थियो चर्चीत गीत, नेपथ्यको रेशम ! जस्तोसुकै होस् अन्ताक्षरीले हाम्रो यात्रालाई स्मरणीय र मनोरञ्जनात्मक चाहिँ अवश्य बनाइदियो ।

साढे दुई घण्टाको यात्रा पश्चातः अब हामी बिश्वको सबभन्दा ठूलो फूलको बगैंचामा प्रवेश गरेका थियौं । कुकेनहोफ (जसलाई किचन गार्डेन समेत भनेर चिनिन्छ) लेखिएको बोर्डको मुनि रहेको गेटबाट भित्र छिर्नु अगाडि प्रतिब्यक्ति साढे १४ यूरोको प्रवेश टिकटका लागि हामीहरु लाइनमा उभ्भियौं । मेरा लागि सम्पूर्ण खर्चको जिम्मेवारी बिष्णुदाईले लिनुभएको थियो । उहाँले नै बस रिजर्भ गर्दा प्रतिब्यक्तिको लागत २५ यूरो समेत तिर्नुभएको थियो साथै बगैंचाभित्र प्रवेश गर्नका लागि आवश्यक प्रवेश शुल्क पनि दाईले नै तिरिदिनु भयो । खासमा म लुभेन, बेल्जियम रहँदाको समय भरी मेरो सम्पूर्ण खर्चको व्यवस्था दाईले नै गर्नुभएको थियो ।

संसारको सबभन्दा ठूलो फूलको बगैंचामा मेरा पाइलाहरु पर्दा बित्तिकै मैले आफूलाई सम्हाल्नै सकिन । जताजता नजर लगाउँथे म, त्यतात्यता फूलैफूल देखेँ । रंगीचंगी फूलहरुले ढकमक्कै बगैंचामा कति त मैले खुट्याउन नसक्ने रंगका फूलहरु समेत भेटेँ । विश्वका कुनाकुनाबाट आएका हजारौं मान्छेहरुको भिड थियो फूलबारीमा । सायद बिदाको दिन परेर हुनुपर्दछ, प्रवेशद्धारको वरिपरी त खुट्टा राख्ने ठाउँ समेत भेट्टाउन हम्मे हम्मे थियो । तर ती केहि हजार मानिसका टाउकाहरु करौंडौं फूलहरुको माझमा केहि पनि थिएनन ।

फूलहरुको बिचमा बसेर तस्बिर खिचाउदै एक जोडी । फोटो: नीराजन
राता, सेता र नीला गूलाफहरु हुन वा लालिगुराँश ती खुलेर हाँसेका थिए । आफूलाई हेर्न आउनेहरुलाई ती जिन्दगीको ठीक परिभाषा सिकाउँदै थिएँ । यस्तो लाग्यो मलाई, कि ती हामी मानिसहरुलाई चूनौती दिदैँ थिए – काँडाका बीचमा आफूहरु खुलेर फूल्न सके झैं दुःखका बीचमा पनि सुखपूर्वक जिन्दगी जिउन ! ३२ हेक्टरको क्षेत्रफलमा फैलिएको त्यो सुन्दर फूलको बगैंचामा राखिएका पानीका मनमोहक फाउन्टेनहरुबाट फुट्ने पानीका कलात्मक फोहोराहरुको दृश्य हेर्न पाउनुको आनन्द यहाँ शब्दमा ब्यक्त गर्न असमर्थ छु । सय भन्दा बढी प्रजातिका ट्यूलिपका पैतालिस लाख भन्दा बढी फूलहरुले ढकमक्क यो बागमा हामीले कम्तिमा दश घण्टा बिताउन पायौं भने मात्र यसका हरेक सुन्दरतालाई हामी नजिकैबाट नियाल्यन सकौंला । भिक्टोरिया, लाइटनिङ सन, स्काइ ज्याकेट तथा स्वीट लभ जस्ता नाम दिइएका ट्यूलिपका फूलसँगै टाँसिएर फोटो खिचाउन लालयित मान्छेका बथान बागभित्र हेर्न लायकै हुन्छ ।

विभिन्न ८७ प्रजातिका रुखहरुको छहारीमुनि गलैंचा बिच्छ्याइएका जस्तै लाग्ने दुबोमा पल्टिनुको आनन्दलाई म कसरी स्वर्गीय आनन्द होइन भनूँ ? बगैंचाभित्रका खोल्सामा कलकल बग्ने स–साना खोल्से खोलाहरुले निकाल्ने संगितमय मधुर आवाज विथुवनको संगित भन्दा कम लागेन मलाई ! सँगै गएका अन्य साथीभाईहरुले के पाए कुन्नी तर २४ अप्रिलमा भएको फूलको बागको त्यो एकदिने भ्रमणले मलाई फूल जस्तै सुन्दर छ जीवनका केहि पाटाहरु भन्ने दिब्य ज्ञान चाँहि दिएकै हो । र, ती बगैंचाका फूलहरुले मलाई प्रेरित गरेका छन्, फूल झैं फक्रेको जीवन जिउनलाई !

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...