Skip to main content

बग्रेल्ती साहित्यिक समाज, भानु जयन्ती र साहित्यकारहरु

नेपाली साहित्यमा आदिकवी भनेर चिनिने भानुभक्तको जन्मजयन्ती प्रत्येक वर्ष आषाढ २९ गते पर्दछ भन्ने कुराको हेक्का म्याग्दीका थुप्रै साहित्यकारलाई थाहा रहेनछ भन्ने तथ्य मैले त्यतिखेर थाहा पाएँ, जतिखेर १९८ औं भानु जयन्तीका अवसर पारी तय गरिएको कार्यक्रमको निमन्त्रणाका लागि उनीहरुसँग मैले फोन सम्पर्क गर्नु प¥यो । हुन त यस सम्बन्धमा मेरो केहि ब्यक्तिगत गुनासो छैन । र, मलाई यो पनि थाहा छैन कि भानुजयन्ती, लक्ष्मीजयन्ती र भुपीजयन्ती जस्ता दिवसहरु साहित्यकर्ममा लागेकाहरुका लागि महत्वपुर्ण हुन वा हैनन तर मलाई राम्ररी के थाहा छ भने साहित्यकर्ममा लागेकाहरुले नेपाली साहित्यमा महत्वपूर्ण योगदान दिएका माथि उल्लेखित मूर्धन्य साहित्यकारहरुका जन्मजयन्तीका सम्बन्धमा समेत हेक्का नराख्नु लाजमर्दो बिषय चाँहि अवश्य हो ।
हुन त भानु जयन्ती मनाउने सन्दर्भमा पनि म्याग्दीमा छन भनिएका आधा दर्जन कुनै पनि साहित्यिक संस्थाहरुको संस्थागत निर्णयबाट भने भएको हैन । म्याग्दीका क्रियाशिल साहित्यकारद्धय ध्रुबलाल शर्मा र अजयमिलन श्रेष्ठसँग यस पंक्तिकारले बिशेष सम्पर्क र समन्वय गरे पश्चात उक्त कार्यक्रम सम्भव भएको हो । हुन त त्यस कार्यक्रमहरुको आयोजनमा हामीले हामी संलग्न संस्थाको नाम आयोजकमा उल्लेख गरिएको ब्यानर मुनि बसेर नै गरेको हो तर कार्यक्रम संचालनमा आफ्नो कुनै पनि खाले भूमिका निर्वाह नगरेका केही साहित्यिक संस्थाका मुख्य जिम्मेवार भन्ने गरिएका सदस्यहरुले विभिन्न समस्या दर्शाउँदै कार्यक्रममा उपस्थिती समेत जनाएनन् । जब एउटा साहित्यकारले नेपाली साहित्यका एक महान साहित्यकारको जन्मजयन्तीका अवसरमा उपस्थिती समेत जनाउन सक्दैन भने त्यसलाई हामीले कुन दृष्ट्रिकोणबाट ब्याख्या गर्ने ? म नाजवाफ छु ।
कुनैपनि साहित्यिक संस्थाको गठनमा मेरो कुनैप्रकारको संलग्नता नरहेकाले म त्यस्ता साहित्यिक संस्था किन र के उद्देश्यले अभिप्रेरित भै विधिवत रुपमा दर्ता भै गठन भए भन्ने कुरामा उती जानकार भने छैन तथापी म्याग्दीको एक क्रियाशिल र पुरानो साहित्यिक संस्था पौलस्त्य साहित्य समाजको वर्तमान उपाध्यक्षका रुपमा केहि संस्थागत साहित्यिक क्रियाकलापहरु आयोजना तथा सञ्चालन गर्ने अवसर बेलाबखत पाएको सानो अनुभवका आधारमा म के कुरामा विश्वस्त छु भने, म्याग्दीमा जतिपनि साहित्यिक संस्थाहरु छन् तीनले आफ्ना तैयारी विधानहरुमा एउटा कुरा के चाँहि नछुटाएको हुनुपर्छ भने – संस्था स्थापनाको पहिलो उद्देश्य नेपाली भाषा तथा साहित्यको उत्थान तथा श्रीबृद्धिमा टेवा पु¥याउनु हो । तथापि, कतिपय संस्थाहरुको त वर्षमा मुश्किलले २ वटा सम्म कार्यसमिति बैठक बस्दैन । कार्यसमितिको बैठक सम्म बसाल्न नसक्ने अध्यक्ष भने बेलाबखत आयोजना हुने साहित्यिक कार्यक्रममा बडो गजधम्म परेर अतिथीको स्थान ग्रहण गरिरहेका हुन्छन ।
लेखुँ भने छुच्चो भन्लान कि भन्ने भय, नलेखुँ भने यो बिडम्बनापूर्ण स्थिती अझ अरु लम्बेला भन्ने खतरापूर्ण भविष्य आँखैको अगाडि झल्झल्ती प्रतिबिम्बित भैरहेछ । तथापि मेरो मनमा विगत लामोसमयदेखि खेल्दै आएको सत्य कुरो के हो भने कतिपय संस्था त साहित्यिक कार्यक्रममा आफ्नो नामको अगाडि कुनै संस्थाको पद झुण्डाइयोस र एउटा जिम्मेवार ब्यक्तिको परिचयसहित मञ्चमा निमन्त्रणा गरियोस् भन्ने हेतुले खोलिएका छन् । यस्ता संकुचित धारणाले ओतप्रोत भएका कथित साहित्यकारहरुले म्याग्दीको साहित्यमा के कस्तो योगदान दिदैँ आएका छन र भविष्यमा कस्तो प्रकारको साहित्यिक योगदान दिने पूर्वतयारी गर्दैछन, मैले केहि बुझिरहेको छैन ।
नाम मात्रका यी साहित्यिक संस्थाहरुले म्याग्देली साहित्यको उत्थान र विकासका लागि न कुनै ठोस योगदान पु¥याउन सकेका छन न त तत्सम्बन्धी यी सँग कुनै ठोस योजना नै छन । छन त फगत फलानो साहित्यिक संस्था र ढिस्काना स्मृती प्रतिष्ठानका नाममा रहेका तर प्रयोगमा नआएका लेटरप्याड र रबर स्ट्याम्प । जिल्लामा क्रियाशिल साहित्यिक संस्था भनेर भनिएका पौलस्त्य साहित्य समाज र म्याग्दी साहित्यिक समाजका बैठक पुस्तिका समेत थोत्रिसकेका छन । आफ्ना साहित्यिक संस्थाका पछिल्लो नियमित बैठक कहिले बसेको थियो भन्ने प्रश्नको सायदै जवाफ दिन सक्लान ती क्रियाशिल साहित्यिक संस्थाका जिम्मेवार पदाधिकारीहरु ।
साहित्यिक कार्यक्रम आयोजना गर्दा यस्तो लाज मर्दो अवस्था रहने कि मञ्चमा आसिन अतिथि साहित्यकारहरुको संख्या दर्शकदिर्घामा रहने साहित्यकारहरुको संख्याका तुलनामा झण्डै दोब्बर भैदिने । नहोस पनि कसरी ? आधा दर्जन साहित्यिक संस्थाका अध्यक्ष, संरक्षक र अझ त्यसमाथि जिल्लामा बरिष्ठ कहलिएका साहित्यकारहरुलाई मञ्चमा ठाउँ नदिदाँ उनीहरुको मानहानी होला कि भन्ने डर ! तर यसपालि भानु जयन्ती मनाउने सन्दर्भमा भने अलि पृथक तरिकाले सोच्ने काम गरियो । मञ्चमा सभापतिलाई बाहेक कसैलाई स्थान दिइएन । यसले कम्तिमा पनि मन्चमा देखिने अस्वभाविक कानेखुशी, वरिष्ठताको दम्भ र पेचिलो औपचारिकतालाई ठ्याम्मै निश्तेज पारिदियो । यो अभ्यासले के सन्देश पनि दिन सक्यो भने, साहित्यकर्ममा लागेकाहरु सबै बराबर हैसियतका छन् – कोहि सानो वा ठूलो छैन । यो किन पनि आवश्यक थियो भने पचासको दशकमा जन्मेको ठिटो साहित्यकार दश वा बिसमा जन्मेको वयस्क साहित्यकारसँगै जन्मेको भए अहिले आएर उनीहरुको साहित्यिक योगदान करिब उस्तैउस्तै रहने थियो, तसर्थः फूलेका केशका संख्याले साहित्यिक योगदानमा बरिष्ठताको कसी लगाउन सकिदैन भन्ने हेक्का सबैलाई रहोस !
एघार बजेदेखि शुरु गर्ने भनिएको कार्यक्रम साहित्यकारहरुको तिब्र ब्यस्तताका कारण झण्डै एक घण्टा बिलम्ब हुन गयो । तैपनि उपस्थिती मुश्किलले डेढ दर्जन नाघेको थिएन, ठूलो साहसका साथ कार्यक्रम प्रारम्भ गरियो । निर्धारित समयमा कार्यक्रम शुरु गरि साढे दुई घण्टामा सम्पन्न गर्ने हाम्रो योजनाले त्यतीखेर पानी खायो जतिखेर रचना वाचन गर्न मन्चमा निम्ताइएका साहित्यकारहरुले भानुका योगदानका बिषयमा लम्बेतान भाषण समेत दिन चुकेनन । जबकि, भानुको कृतित्व र ब्यक्तित्वका विषयमा हामीले सशक्त नारी हस्ताक्षर रेखाकौशल रेग्मीलाई जिम्मेवारी सुम्पेका थियौं, र उनले यस प्रसंगमा कार्यक्रमको आरम्भतिरै विस्तृत रुपमा प्रष्ट पार्ने काम गरिसकेकी थिइन । तैपनि कार्यक्रममा उपस्थित प्रायः साहित्यकारहरुको मनमा हरिज्ञान रहेन – म यहाँ आफ्नो सृजना वाचन गर्न आएको हुँ, भानुको ब्यक्तित्व माथि प्रकाश पार्न होइन !
कार्यक्रम निर्धारित समयमा कहिल्यै शुरु नहुने, शुरु भएपछि ६÷७ घण्टासम्म चलिरहने परिपाटी स्थापित भएका कारण धेरैलाई साहित्यिक कार्यक्रममा उति चाख लाग्ने गर्दैन । साँच्चीकै भन्नुपर्दा, साहित्यिक कार्यक्रम पट्यारलाग्दा नै हुन्छन । तीन दर्जन साहित्यकारहरुले सृजना प्रस्तुत गरिसक्दा पनि सुन्न लायक रचना भनेको आधा दर्जन पनि हुदैनन । अब यस्ता टीठलाग्दा कार्यक्रममा हामी कसरी उल्लेखनीय सहभागिताको अपेक्षा राख्न सक्दछौं ?
यदि साँच्चिकै म्याग्देली साहित्यमा केहि गर्ने हो भने साहित्यलाई माया गर्ने म्याग्देलीहरुले आजैदेखि दृढसंकल्प गर्नु आवश्यक छ – कि साहित्यप्रतिको मेरो अनुराग म अभैm बढोत्तरी गर्दै लानेछु, वास्तविक साहित्य फगतका आँशु कवि बन्नुमा छैन साधनामा छ ! नाममात्रका साहित्यिक संस्थाको प्रमुख पात्रका रुपमा मैले मञ्च त पाउँला तर पाठकहरुको मनभित्रको सिंहासनमा राज गर्न मैले उन्नत साहित्य लेख्नैपर्छ, म साहित्य लेख्ने काम मात्र गर्दिन अरु लेखक साहित्यकारहरुको सृजनालाई पनि उत्तिकै चाखपूर्वक अध्ययन गर्दछु र नेपाली भाषा र साहित्यको संरक्षण तथा प्रवद्र्धनमा मेरो निर्णायक भूमिकाको खाँचो छ भन्ने तथ्य बोध नगर्दासम्म हामीले यहाँको साहित्यको श्रीबृद्धिमा केहि लछारोपटारो गर्न सक्ने छैनौं !

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?"  दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ ।  त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट  नभएपछि  कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई  आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भ...

घर कहाँ हो दाजुको ?

अन्तिम पटक ह्वाट्स एपकलमा तेर्ह मिनेट कुराकानी भएको ठ्याक्कै तीन महिनापछि ह्वाट्स एपमा तिमीलाई मेरो पछिल्लो ब्लग पोष्टको लिंक साझा गरेथेँ, करिब तीन हप्तापछि आजै बुनेले मीठो टिप्पणीसहितको सन्देश प्रवाह गर्ने क्रममा अम्रिकाबाट सोधी पठायौ, "Dai, I have a question, where is home? Nepal or Finland?" सायदै बुने तिम्रो प्रश्न यत्तिमै मात्र सक्किन्थ्यो भनेपनि मैले सजिलै भनिदिन सक्थेँ होला जसरी हाम्रै म्याग्दीका लोकगायक खड्ग गर्बुजाले आफ्नो ' पिरती ' एल्बमको एक गीतमा सोध्दा प्रश्न, "घर कहाँ हो मायालु?" कति सजिलै जवाफ दिएथीन् गायिकाले, "हिमालको काखैमा ।" तर तिम्रो प्रश्नमा जवाफ मात्र दिएर पुग्थेन्, त्यसले अन्तःस्करणको भाव पनि जान्न चाहन्थ्यो किनकी त्यसमा तिमीले थपेर पठाएथ्यौ - "What is your feeling since you've lived so many years in Finland?" म फिनल्याण्ड टेकेको वर्षदिन पनि त पुगेको थिएन् जतिबेला सन् २०१३ को हिउँदमा फिनल्याण्डमा मलाई पहिलो कामका लागि भनसुन गर्दिनुभएका दाजु राजन सुवेदीले, तिम्रो जत्तिकै गम्भीर त होईन् तर सिधा प्रश्न गर्नु भएथ्...

मेरो एउटा साथी छ (हुनुहुन्छ)

 " नीराजन, मेरो बेस्ट फ्रेन्ड हो ।" जन्मेर २६ वर्ष बिताएको देश नेपालमा मलाई यस्तो भन्ने कोही थिएन् । तर यतै फिनल्याण्ड आइपुगेपछि,  मलाई यस्तो भन्ने एक जना भेट्टिएकी थिइन् ।  जोसँग बसेर एकै कप चिया वा कफि पिएकै थिइँन्, मैले । मनभरीका बह न मैले उनीसँग केहि पोखेकै थिएँ, न त उनले विशेष केही त्यस्त्तो साझा गरेकी थिइन् मसँग । तर मलाई चिन्ने र मसँग सम्पर्कमा रहेका धेरै साथीभाइसँग उनले सुनाउन बिर्सेकी रहिन्छिन् कि निराजन उनको बेस्ट फ्रेन्ड हो ।  यो पढ्दै गर्दा यहाँलाई लाग्ला, कि आफूलाई बेस्ट फ्रेन्ड बताउने साथीका सम्बन्धमा लेख्ता पनि यसले किन भूतकालको प्रयोग गर्यो ? प्रश्न स्वभाविकै हो तर मेरो जवाफ अलिकति अस्वभाविक लाग्न सक्ला यहाँलाई । कि मलाई बेस्ट फ्रेन्ड भन्ने उनको, खासमा म  फ्रेन्ड पनि थिइँन् । न उनी थिइन्, मेरो कुनै त्यस्तो विशेष मित्र । बस्, हाम्रो सामान्य चिनजान मात्र थियो । केहि मानिसहरू हुँदारहेछन्, जो सामान्य चिनजानलाई मित्रताको नाम दिदाँरहिछन्, उनले जस्तै । अनि कोही यस्ता पनि हुँदा रहिछन् कि जोसँग हामी विशेष सामिप्यतामा भएको ठानेका हुन्छौं, तर उनीहरूका ...

बोई, बार्ह वर्षमा खोलो किन फर्किएन् ?

हिजो भर्खर जस्तो लाग्छ, २७ औं वसन्तमा हिड्दै गरेको म विना कुनै योजना देश छाडेर परदेश हिडेको । आज १२ वर्ष नाघिसकेछ, परदेश भनिएको ठाम देशजस्तै अनि देश ठानिएको ठाम परदेशजस्तै भएको । मेरी बोइ भन्नुहुन्थ्यो, "बार्ह बर्षमा खोलो फर्किन्छ ।" बार्है बर्ष वितिसकेछन्, म मान्छे भएर होला सायद आफूले आएको बाटैबाटो घर फर्किन नसकेको ! बोइ नफर्किने गरी गएको पनि ५ वर्ष त नाघिसकेछ, सायद अझै हुनुहुन्थ्यो भने फोन गरेर म सोध्दो हुँ, - बोइ बार्ह वर्षमा खोलो कसरी फर्किन्छ ? सिकाइमाग्दो हुँ फर्किने सुत्र, शिरोपर गर्दो हुँ ती सुत्रहरू र लाग्दो हुँ ढोडेनीको पक्की पुल तरेर किनारै किनार तेर्सिएर घैयारासम्म अनि अलिकति माथि उक्लिएर हाम्रा जिजुको पालादेखिको हाम्रो स्थायी ठेगाना उही ढुंगेपाली टोलमा । छिर्दो हुँ आफ्नै मेहनतले बनाएको साढे दुई तले पक्की घरको दैलोभित्र ।           दिनहरू यस्ता पनि थिए, जहिले म कविताहरू लेख्ने गर्थेँ । मेरा कविताहरूमा देश छाड्नेहरूलाई स्वदेशमैं बस्नु भनेर आव्हान हुने गर्थे । अहिले म तीनै कविताहरूका पात्र बनेर आफैले बाँच्नु परेको परिस्थितीलाई पचाउने प्रयत्न गर्दै...

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...