Skip to main content

मेरा जीवनमा प्रभाव पारेका केहि ब्यक्तित्वहरू

१. मेरी बोई
बोईका साथमा म
“कुईरा आँखा कति राम्रा थिए त नी यसका !” बच्चा छँदा म जन्मिएको विषयमा कुरा चल्दासाथ बोईले त्यसो भन्ने गर्नुहुन्थ्यो । म आफ्ना 'न कुईरा न काला' आँखाहरूका बारे मेरी बोईले गरेको तारिफ सुन्दा त्यसै गदगद हुन्थेँ । मेरो बारे बोईले कुनैपनि नराम्रो कुरो देख्नुभएन । एउटैमात्र उहाँको गुनासो – लुगा धुन अल्छी मान्छ ! 

मेरो बाल्यकाल मावलमै बित्यो । जागिरका शिलशिलामा मामा सपरिवार धेरैजसो घरबाहिर नै हुनुभयो ।  मावलमा म र बोईमात्र हुन्थ्यौं । सोर्‍ह महिनाको फेरमा दुईबच्चाकी आमा बनेकी आफ्नी कान्छी छोरीको जेठो छोराको पालनपोषण उहाँकै जिम्मामा रहन गयो । अर्थात, मलाई मेरो बोईले हुर्काउनुभयो भन्दा फरक पर्दैन । म मामाघरमा पुल्पुलिएरै हुर्किए । दूध र भात ख्वाएर हुर्काउनुभो बोइले मलाई । अध्ययनका लागि बेनी जानुपूर्व अर्थात कक्षा आठ पढुन्जेल म धेरैजसो बोईसँगै बसेँ ।  बोईलाई म मेरो जीवनको पहिलो गुरुको रुपमा त्यसकारण लिन्छु कि जसले मलाई साथीहरुसँग झगडा गर्नबाट निरुत्साहित गर्नुभो । जसले मलाई प्रत्येक दिनजसो घर्तीथर बज्यैका दुईभाई छोराहरु नरे र कुष्णेमामा बच्चा छँदा कसरी मिलेर बस्थे भनेर सत्य कथा सुनाउनुहुन्थ्यो, र दुईभाई झगडा गर्न हुँदैन भनेर हजारचोटी सम्झाउनुहुन्थ्यो । 

अनावश्यक रुपमा अरुका घरमा जाने र बाहिरफेर डुल्नुका साटो थुपुक्कै बसेर पढ्नलाई हौसला दिनुभयो । जीवनमा सधैं द्धितिय हुने मलाई मेहनत गरे शितल/पार्वती झैं ‘फर्स्ट’ भइन्छ भनेर प्रेरणा दिनुभयो । तीनचार कक्षा पढ्दै गर्दा कहिलेकाही सुनाउनु हुन्थ्यो – “म घर्तिथर जाँदा शेरेकी छोरी (पार्वती) थपक्कै बसेर पढेकी थिई, त्यस्तरी पढेपो ‘फर्स्ट’ भइन्छ !” पाँचमा पुगेपछि पार्वती तृतीय भईन प्रथम स्थान शितलले कब्जा गरिन म दोश्रोमैं यथावत ! त्यसपछि बोइले सुनाउन थाल्नुभयो, "म फुलबारीमा घाँस काट्न जाँदा देखेकी थिए उत्तमकी छोरीले (शितल) हातमा पुस्तक समातेर पढ्दै हिडेकी थिईन !" बोईले जति सम्झाएपनि स्नातक उत्तीर्ण नगरुन्जेल म द्धितिय नै भएँ ! 
मेरा शैशवस्थाका महत्वपूर्ण पलहरु बोईसँग बितेका छन । त्यसकारण पनि मैले धेरै कुराहरु बोईको सानिन्ध्यताबाट नै सिकेँ । मलाई राम्रा आनिबानीका बारेमा सिकाउने मेरी बोई मेरो पहिलो पथप्रदर्शक हुनुहुन्छ । पहिलो गुरू हुनुहुन्छ ।

२. कँडेल सर
मेरी बोईपछि मलाई अत्यन्तै प्रभावित पार्ने ब्यक्तित्वमा म कँडेल सरको नाम लिन रुचाउँछु । गंगाप्रसाद कँडेल सर – मेरो जीवनसँग जोडिएको एउटा यस्तो नाउँ जुन नामसँग जोडिएर मैले आज पर्यन्त एउटा पनि नकारात्मक पक्ष भेटेको छैन । मेरो शैशवकालसँग जोडिएका हर ब्यक्तिहरुसँग केहि न केहि खोट म पाउँछु – जस्तो बोई र आमाको धुम्रपान गर्ने बानी, बाबाको मदिरापान गर्ने बानी तर कँडेल सर मेरो बाल्यकालमा जोडिन आउनुभएको एउटा यस्तो ब्यक्ति जसको नराम्रो मैले केहि पाइँन । अहँ केहि थोक पाइँन ।

पढाउनेहरु त गाउँकै कति थिए कति ती मध्ये मलाई राम्रो लाग्नेहरुमा श्लोकिय भाकामा गणित पढाउने शैली र कथा वाचन गर्दा रुवाउन सक्ने क्षमता राख्ने भएका कारण चण्डी गुरु, नैतिक शिक्षा पढाउने र विद्यार्थीहरु प्रायःलाई तिमीको सम्बोधन गर्ने जगन्नाथ गुरु, नेपाली भाषामा विद्धताका हिसाबले केशव गुरू अनि सामाजिक पढाउनुहुने अशोक मल्ल सर हुनुहुन्थ्यो । तर जब म कँडेल सरलाई स्मरण गर्न पुग्छु । ख्वै किन किन उहाँप्रति यतिविघ्न सम्मान जागेर आउँछ कि जीवनको यो क्षणसम्म आईपुगुन्जेल मैले जतिपनि गुरुगुरुआमाहरु भेटेँ उहाँहरुलाई एकातिर र एक्लो कँडेल सरलाई अर्कोतिर राखेँ भनेपनि म मलाई प्रेरित गर्ने गुरुमा कँडेल सर नै पाउँछु ।

सात कक्षामा पढ्दै गर्दा कँडेल सर आउनुभएको थियो हाम्रो स्कुलमा । अङ्ग्रेजी पढाउनलाई । बागलुङ्कै एक प्रतिष्ठीत नीजि बिद्यालयमा अध्यापनरत रहँदा बागलुङ बिहुँका कँडेल सरलाई हाम्रो स्कुलमा ल्याइएको थियो । सबै बिद्यार्थीहरुलाई समान ब्यवहार गर्ने कँडेल सरले कहिल्यै पनि प्रतिभाका आधारमा विद्यार्थीहरुलाई विभेद गर्नुभएन । कक्षाको दोश्रो छात्र भएपनि म लगायत मेरा प्रायः साथीहरुको अङ्ग्रेजी कमजोर थियो । मेरा अरु सहपाठीहरु यस विषयमा के धारणा राख्दछन कुन्नी तर इमान्दारीकतापूर्वक भन्दा अङ्ग्रेजी सिक्नलाई गार्हो छैन बरु निरन्तर अभ्यासको जरुरी छ भनेर मेरो कलिलो दिमागमा छाप पार्ने काम कँडेल सरले नै गर्नुभएको हो ।

हाम्रै घरमा खाना खाऔं भन्ने प्रस्तावलाई भद्रतापूर्वक अस्विकार गर्दै आफ्नै कोठामा खाना खानुहुने कँडेलसरले धेरैपल्ट मलाई आफूले बनाएको खाना खुवाउनु भएको छ । स्टोभमाथि खाना बसालेपछि उहाँले मलाई अङ्ग्रेजी शब्दार्थ पढ्न लगाउँदै सोध्ने गर्नुहुन्थ्यो । र, बेलाबेलामा भन्ने गर्नुहुन्थ्यो – हेर नीराजन, अङ्ग्रेजी भनेको जति प्राक्टिस गर्यो त्यति जानिने हो । कहिलेकाही खाना पकाउँदै गर्दा उहाँले मलाई सम्झाउने गर्नुहुन्थ्यो– हेर भोलीपर्सि कलेज पढ्न थालेपछि तिमीले पनि यस्तै गरी खाना बनाउनु पर्छ ! अहिले देखि नै खाना बनाउने काम सिक । आफ्नो काम आफै गर्नुपर्छ । कम्तिमा पनि आफूले लगाउने लुगा र खाना खाएको थाल आफै धुने गर्नुपर्छ ।

प्रायःजसो साँझतिर म र कँडेल सर चौरतिर डुल्न जान्थ्यौं । घरमुन्तिर रहेको घैंयारा भन्ने ठाउँहुँदै हामी बुढोचौर पुग्थ्यौं । हिड्दै गर्दा कँडेल सरले वरिपरीका चिजविज र बाटामा भेटिने मान्छेहरुका विषयमा अङ्ग्रेजीमै कुरा गर्न लगाउनुहुन्थ्यो । एक साँझ यस्तै घुम्ने क्रममा हामी हिड्दै गर्दा एउटी बुढी बज्यै (जसलाई गाउँलेहरु मुतुरी भन्ने गर्थे) हामी हिड्दै गरेको बाटोमा भेटिइन । कँडेल सरको लागि उनी नौलो मान्छे थिईन अनि उहाँले मलाई प्रश्न गर्नुभयो – हू इज सि ? मेरो जवाफ थियो – सि इज मुतुरी ! मलाई त्यो बज्यैको नाम थाहा पनि थिएन त्यसैले त्यसो भनेको थिएँ । सरले मलाई हाँस्दै भन्नुभयो – ओ, आई सि ! अनि उहाँले अङ्ग्रेजीमै एउटा वाक्य भन्नुभयो पछि त्यसलाई नेपालीमा अर्थ्याउनुभो पनि – तिमीले उहाँलाई एउटी बुढी महिला पनि भन्न सक्थ्यौं !

मलाई थाहा छ – कँडेलसरसँग बितेका पलहरुलाई मैले केस्राकेस्रा केलाएर लेखेँ भने म एउटा उपन्यास लेख्न सक्छु । साँच्चीकै भन्दा मैले आजसम्म भेटेका गुरुगुरुआमाहरु मध्ये सबभन्दा अब्बल, प्रेरक र मेरा लागि प्रिय भनेको कँडेल सर हुनुहुन्छ । साँच्ची कुनै एक ब्यक्तिबाट यतिधेरै प्रभावित भएको छु भने मलाई सर्वाधिक प्रभावित गरेको भनेको कँडेल सर नै हो ।

अन्ततः आठ कक्षा पढ्दै गर्दा कँडेल सरले हाम्रो स्कुल छाडेर जानुभयो । सुने अनुसार उहाँ आफ्नै गाउँको स्कुलमा जानुभएको थियो । मेरो सम्झनामा भएअनुसार म जीवनमा सबैभन्दा धेरै रोएको दिन त्यहि दिन थियो जुन दिन मेरा सर्वाधिक प्रिय गुरुले हाम्रो स्कुल छाडेर जानुभएको थियो । मलाई यस्तो लाग्छ कि जीवनमा सायद अब  म त्यतिधेरै सायदै रून्छु होला !

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?"  दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ ।  त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट  नभएपछि  कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई  आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भ...

घर कहाँ हो दाजुको ?

अन्तिम पटक ह्वाट्स एपकलमा तेर्ह मिनेट कुराकानी भएको ठ्याक्कै तीन महिनापछि ह्वाट्स एपमा तिमीलाई मेरो पछिल्लो ब्लग पोष्टको लिंक साझा गरेथेँ, करिब तीन हप्तापछि आजै बुनेले मीठो टिप्पणीसहितको सन्देश प्रवाह गर्ने क्रममा अम्रिकाबाट सोधी पठायौ, "Dai, I have a question, where is home? Nepal or Finland?" सायदै बुने तिम्रो प्रश्न यत्तिमै मात्र सक्किन्थ्यो भनेपनि मैले सजिलै भनिदिन सक्थेँ होला जसरी हाम्रै म्याग्दीका लोकगायक खड्ग गर्बुजाले आफ्नो ' पिरती ' एल्बमको एक गीतमा सोध्दा प्रश्न, "घर कहाँ हो मायालु?" कति सजिलै जवाफ दिएथीन् गायिकाले, "हिमालको काखैमा ।" तर तिम्रो प्रश्नमा जवाफ मात्र दिएर पुग्थेन्, त्यसले अन्तःस्करणको भाव पनि जान्न चाहन्थ्यो किनकी त्यसमा तिमीले थपेर पठाएथ्यौ - "What is your feeling since you've lived so many years in Finland?" म फिनल्याण्ड टेकेको वर्षदिन पनि त पुगेको थिएन् जतिबेला सन् २०१३ को हिउँदमा फिनल्याण्डमा मलाई पहिलो कामका लागि भनसुन गर्दिनुभएका दाजु राजन सुवेदीले, तिम्रो जत्तिकै गम्भीर त होईन् तर सिधा प्रश्न गर्नु भएथ्...

मेरो एउटा साथी छ (हुनुहुन्छ)

 " नीराजन, मेरो बेस्ट फ्रेन्ड हो ।" जन्मेर २६ वर्ष बिताएको देश नेपालमा मलाई यस्तो भन्ने कोही थिएन् । तर यतै फिनल्याण्ड आइपुगेपछि,  मलाई यस्तो भन्ने एक जना भेट्टिएकी थिइन् ।  जोसँग बसेर एकै कप चिया वा कफि पिएकै थिइँन्, मैले । मनभरीका बह न मैले उनीसँग केहि पोखेकै थिएँ, न त उनले विशेष केही त्यस्त्तो साझा गरेकी थिइन् मसँग । तर मलाई चिन्ने र मसँग सम्पर्कमा रहेका धेरै साथीभाइसँग उनले सुनाउन बिर्सेकी रहिन्छिन् कि निराजन उनको बेस्ट फ्रेन्ड हो ।  यो पढ्दै गर्दा यहाँलाई लाग्ला, कि आफूलाई बेस्ट फ्रेन्ड बताउने साथीका सम्बन्धमा लेख्ता पनि यसले किन भूतकालको प्रयोग गर्यो ? प्रश्न स्वभाविकै हो तर मेरो जवाफ अलिकति अस्वभाविक लाग्न सक्ला यहाँलाई । कि मलाई बेस्ट फ्रेन्ड भन्ने उनको, खासमा म  फ्रेन्ड पनि थिइँन् । न उनी थिइन्, मेरो कुनै त्यस्तो विशेष मित्र । बस्, हाम्रो सामान्य चिनजान मात्र थियो । केहि मानिसहरू हुँदारहेछन्, जो सामान्य चिनजानलाई मित्रताको नाम दिदाँरहिछन्, उनले जस्तै । अनि कोही यस्ता पनि हुँदा रहिछन् कि जोसँग हामी विशेष सामिप्यतामा भएको ठानेका हुन्छौं, तर उनीहरूका ...

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

बोई, बार्ह वर्षमा खोलो किन फर्किएन् ?

हिजो भर्खर जस्तो लाग्छ, २७ औं वसन्तमा हिड्दै गरेको म विना कुनै योजना देश छाडेर परदेश हिडेको । आज १२ वर्ष नाघिसकेछ, परदेश भनिएको ठाम देशजस्तै अनि देश ठानिएको ठाम परदेशजस्तै भएको । मेरी बोइ भन्नुहुन्थ्यो, "बार्ह बर्षमा खोलो फर्किन्छ ।" बार्है बर्ष वितिसकेछन्, म मान्छे भएर होला सायद आफूले आएको बाटैबाटो घर फर्किन नसकेको ! बोइ नफर्किने गरी गएको पनि ५ वर्ष त नाघिसकेछ, सायद अझै हुनुहुन्थ्यो भने फोन गरेर म सोध्दो हुँ, - बोइ बार्ह वर्षमा खोलो कसरी फर्किन्छ ? सिकाइमाग्दो हुँ फर्किने सुत्र, शिरोपर गर्दो हुँ ती सुत्रहरू र लाग्दो हुँ ढोडेनीको पक्की पुल तरेर किनारै किनार तेर्सिएर घैयारासम्म अनि अलिकति माथि उक्लिएर हाम्रा जिजुको पालादेखिको हाम्रो स्थायी ठेगाना उही ढुंगेपाली टोलमा । छिर्दो हुँ आफ्नै मेहनतले बनाएको साढे दुई तले पक्की घरको दैलोभित्र ।           दिनहरू यस्ता पनि थिए, जहिले म कविताहरू लेख्ने गर्थेँ । मेरा कविताहरूमा देश छाड्नेहरूलाई स्वदेशमैं बस्नु भनेर आव्हान हुने गर्थे । अहिले म तीनै कविताहरूका पात्र बनेर आफैले बाँच्नु परेको परिस्थितीलाई पचाउने प्रयत्न गर्दै...