Skip to main content

परेली खजाञ्जी, नेट ब्याङ्किङ् र मेरा पन्ध्र महिना

तस्वीरः गुगल :)
”भगवान कसम, त्यति राम्रा परेला भएकी केटी मैले अहिले सम्म देखेको पनि छैन, देख्न पनि नपरोस् !” – हामीसँगै भर्खर भर्खर फिनल्यान्ड पढ्न आएको एक मित्रले बैङ्क खाता खोलेर आएको दिन मेरी बास्सैको ‘खड्काजी' को शैलीमा बैङ्ककी खजाञ्ची युवतीको परेलाको तारिफ गर्दै सुनाएका थिए । सुन्नेमा एउटा म पनि थिएँ, मेरो त्यतिन्जेलसम्म बैङ्क खाता थिएन । प्रथम वर्षको म पनि विलखबन्दमा थिएँ, निर्णय लिन नसकेर कि खाता कुन बैङ्कमा खोल्ने ! दोश्रो वर्षका विद्यार्थीहरू प्रायःको खाता त्यही बैङ्कमा रहिछ । अर्थात उही परेला राम्री भएकी युवतीले काम गर्ने बैङ्कमा । अतएवः ईश्वीसन् २०१२ को सेप्टेम्बरको पहिलो हप्ता निख्रिदै गर्दा म पनि त्यही बैङ्कमा नै खाता खोल्नको लागि गएँ । 

निवासमा खजाञ्ची युवतीका राम्रा र तिखा परेलाका बारेमा निकै चर्चा भएकाले, ममा त्यो युवती हेर्ने उत्कट चाहना थियो । सौभाग्यवशः मैले खाता खोल्दा मलाई सहयोग गर्ने कर्मचारी त्यही युवती थिई जसका ठाडा ठाडा परेका खेलौना गुडियाका जस्ता परेला थिए । त्यो दिन खाता खोल्दै गर्दा उसँग भएको वार्तालापमा भन्दा मेरो ध्यान उसकै परेला एकदमसँगले आकर्षित गरे जसरी आफ्नो परिधीभित्र रहेका हरचीजलाई पृथ्वी आफ्नो केन्द्रविन्दु तर्फ आकर्षित गर्ने गर्दछ !

खाता खोलेको एक हप्तामा एटिएम (भिसा इलेक्ट्रोन) कार्डको पिन मेरो घरमा आईपुग्यो । पिन आएको तीन दिनपछि भिसा इलेक्ट्रोन कार्ड पनि घरमै आईपुग्यो ! हाम्रो पत्र खसालिने बाकस घरभन्दा १०० मिटर टाढा थियो, जहाँ हामीलाई पठाइएका घरको भाडा तिर्ने बिल, कलेजबाट पठाइने पत्रहरु खसालिन्थे । र, त्यही बाकसमा बैङ्कबाट पठाइएको भिसा इलेक्ट्रोन कार्ड र पिन सुरक्षित आइपुगेका थिए । र, मैले ती त्यहीबाट लिएको थिएँ जसरी मेरा अरु साथीहरुले आ–आफ्ना भिषा इलेक्ट्रोन कार्ड र पिन लिएका थिए । अचम्मको कुरो भिषा इलेक्ट्रोन कार्डको आवरणमा कस्तो चित्र र कुन रंगको राख्ने भन्ने एक दर्जन जति विकल्पहरुबाट मलाई मन पर्ने रंग र तस्वीर ती युवतीले छान्न लगाएकी थिईन जुन मैले मेरो भिसा इलेक्ट्रोन कार्डमा प्राप्त गरेको थिएँ – श्याम श्वेत रंगमा रहेको आवरण जहाँ एउटा धावक दौडिनका लागि तयारी हालतमा छ ! 

नेपाल हुँदा मेरा दुईतिन बैङ्कमा खाताहरु थिए र ती मध्ये कुनै पनि बैङ्कले मलाई मेरो कार्डको “आवरणको रंग र तस्वीर” छनोट गर्ने अवसर दिएका थिएनन । फिनल्यान्ड आएपछि मैले अनुभूत गरेको एउटा यथार्थ यहाँ सबभन्दा शक्तिशाली कोही छ त त्यो आम नागरिक । उसको रुची वा छनौटको बर्खिलाप कसैले केही काम नै गर्दैन भन्दा हुन्छ । चिकित्सककोमा जाँदा चिकित्सक विनीत भावमा प्रस्तुत हुन्छ, प्रहरीकोमा जाँदा प्रहरी विन्रमतापूर्वक प्रस्तुत हुन्छ, रेष्टुरेन्ट, बार, पसल, पुस्तकालय, विश्वविद्यालय जहाँ जाऊ, जता जाऊ करिव शतप्रतिशत सेवा प्रदायक निकायका कर्मचारीहरु मैले विनम्र, शिष्ट र मिजासिला भेट्ने गरेको छु ।

साथीहरुले भनेजस्तो खाता खोलेको तीन महिनामा स्वतः नेट ब्याङकिङको सुविधा प्राप्त गर्नुपर्ने हो तर त्यसो भएन । जसका कारण मैले र मेरा साथीहरुले कोठा भाडा, फोनको विल वा अरु कुनै पनि तिर्नुपर्ने दायित्व कि त बैङ्कमै उपस्थित भएर तिर्नुपर्ने हुन्थ्यो या त नेट ब्याङकिङ प्राप्त गरेको कुनै ‘भाग्यमानी’ लाई गुहार्नु पर्थ्यो । जसरी विगत १५ महिना देखि मैले त्यही गर्दै आएको थिए । निवासको भाडा साथीले तिर्ने अनि साथीलाई मैले नगद दिने, फोनको विल साथीले तिर्ने अनि नगद मैले दिने, नेपाल पैसा पठाउनु परे कि त महँगो शुल्क बुझाएर मनि ट्रान्सफर सेन्टरमा पुगेर पठाउनु पर्ने वा बैङ्कको लामो लाइनमा पालो पर्खेर कार्य सम्पादन गर्नुपर्ने । यसर्थ नेट ब्याङकिङ अत्यावश्यक थियो, मलाई । जसले मेरो समयको वचत हुन्थ्यो । र, धेरै हदसम्म पैसाको पनि बचत । जस्तो नेपालमा पैसा पठाउँदा यहाँका मनि ट्रान्सफरले उक्त दिनको खास विनिमय दर भन्दा कम्तिमा रुपैयाँ कमको दर दिन्छन र दस्तुर पनि निकै महँगो छ । उदाहरणका लागि एक हजार युरो नेपाल पठाउनु पर्यो भने उक्त दिन एक यूरो बराबर १३७ ने.रु. छ भने बढिमा यिनीहरु १३१ ने.रु. प्रति युरो दिन्छन् र एक हजार युरो पठाए वापत दस्तुर लिन्छन ३९ यूरो छुट्टै । तर त्यहि रकम नेट ब्याङकिङ मार्फत नेपाल पठाउँदा उक्त दिन नेराबै को विनिमय दर मै २८ यूरो दस्तुरमा रकम पठाउन सकिन्छ, फरक यत्ति हो बैङ्कबाट रकम पठाउँदा ब्यक्तिलाई नभै उसको बैङ्क खातामा पठाइन्छ र रकम पुग्न चारदिनदेखि एक हप्तासम्म लाग्दछ । 

यसैकारण म मैले शुरुमा खाता खोलेको बैङ्कमा पाँच पटक सम्म पुगेको थिएँ, उनीहरुले त्यसका लागि प्रहरी कार्ड बनाउनु पर्छ भन्ने जवाफ दिए । जबकी प्रहरीको कार्ड विनै मेरा तीन जना साथीहरुले नेट ब्याङकिङको सुविधा प्राप्त गरिसकेका थिए । मैले यो तथ्य जानकारी गराउँदा जवाफमा मैले सुने – “यो दुर्भाग्यपूर्ण कुरो हो, उनीहरुले प्रहरी कार्ड विना त्यो सुविधा प्राप्तै गर्न सक्दैनन । सायद त्रुटीवश यस्तो हुन गयो !” अब यसमा सवाल जवाफ गरेर मैले पाउने केहि पनि हुन्थेन । हरेक पल्ट मलाई बैङकले निराश बनायो यो मामलामा । 

त्यो बैङ्कको सन्तोषजनक सेवा प्राप्त नभएको लागेपछि म अर्को बैङ्कमा पुगे । काउन्टरमा बसेकी युवतीले अत्यन्तै भद्र शैलीमा सोधीन – “म तपाइँलाई कसरी मद्यत गर्न सक्छु होला ?” मैले मेरो हैरानी सुनाए पछि पनि उनले खाता खोल्न नमिल्ने जानकारी गराईन । कारण मसँग मेरो खाता भएको बैङ्कको सिफारिश पत्र र पछिल्लो तीन महिनाको खाताको आर्थिक विवरण पत्र साथमा थिएन । 

“हरे फिनल्याण्ड !” फिनल्याण्ड आएपछिको सबभन्दा लामो सुस्केरा मैले त्यो दिन फेर्न पुगेँ ।

आज सबै कागजात सहित बैङ्कमा पुगेँ । एक अधवैशें कर्मचारी थिईन । मेरा सबै कागजातहरु हेरेपछि उनले खाता खोल्न सकिने बताईन । चार7पाँच फारामहरु भरिन, मलाई बुँदागत रुपमा पढेर सुनाइन्, बुझाइन र दस्तखत गर्न लगाइँन । दुई घण्टासम्म विभिन्न छलफल भए । विशेषतः रकम बचत गर्ने विषयमा । र, बचत गरेको रकमलाई लगानी गर्ने विषयमा । म फेरि अचम्ममा परेँ, महिनाको मुश्किलले १५०० यूरो कमाई हुने मैले कति बचत गर्ने ? अनि कहिले र कसरी लगानी गर्ने सोचिन होली उनले ? अन्ततः छुट्टिनु भन्दा पहिले हामीले के के छलफल गर्यौ र के उपलब्धी रह्यो भन्ने बुझाएर उनले मलाई विदा गरिन् । 

उनले भनिन – पहिलो, हामीले दुईवटा खाता खोल्यौं । एउटामा तिम्रो तलब आउँछ र तलब आएको भोलीपल्ट निश्चितः रकम अर्को खातामा स्थानान्तरण हुन्छ । पहिलो खातामा शुन्य दशमलब शुन्य शुन्य पाँच प्रतिशत र अर्को खातामा शुन्य दशमलब एक प्रतिशत ब्याज प्राप्त हुनेछ । (भन्न मन लागेको थियो, त्यो ब्याज बैङ्क नै राखोस्, तर भनिनँ) दोश्रो, तिम्रो भिषा इलेक्ट्रोन कार्ड एक हप्तामा तिम्रा घरमा आउँछ र तिमीले त्यसबाट दिनमा १०० यूरो भन्दा बढि खर्च वा झिक्न नमिल्ने बनाएका छौं ।

तिम्रो लागि महत्वपूर्ण विषय, आजैबाट तिमीले नेट ब्याङकिङ प्राप्त गरेका छौ, अब तिमीले आफ्नो मोबाइल वा कम्प्यूटरबाट तिर्नुपर्ने सबै दायित्वहरु अनलाइन तिर्न सक्नेछौ ! म उठेर हिड्नै लाग्दा उनले भनिन् – “अनि साँच्ची तिम्रो रोजगारदातालाई यो नयाँ खाता नम्बर दिन नबिर्सनु नी !”

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...