Skip to main content

के चरीलाई बाँच्न पाउने अधिकार थिएन् ?

“We're all human, aren't we? Every human life is worth the same, and worth saving.” 
― J.K. Rowling

चर्चित लेखिका जेके रोवलिङको भनाई हो यो ।

उसो त मलाई सोधिने - बलत्कारीलाई के सजाय दिनुपर्छ ? , तिम्रो आफन्त (कुनै पारिवारीक स्त्री सदस्य) लाई बलात्कार गर्नेलाई कस्तो सजाय होस् भन्ने चाहन्छौ‌ ? भन्नेमा मेरो फरक उत्तर हुन सक्ला ! अझ, तिमी नै बलात्कारी प्रमाणित भयौ भने तिमीलाई के सजाय हुनुपर्ला ? भन्ने प्रश्नमा त झन मेरो जवाफ अझ भिन्दै होला । सायद, यहाँहरूबाट पनि यी तिन भिन्न फरक अवस्थाहरूमा गरिने प्रश्नहरूको उत्तरहरू फरक नै मिल्ने छ भन्नेमा मेरो  निसंकोच दावी रहनेछ !

मेरो एक मित्रले हालैको एक दिन बताएका थिए - कि एक सामाजिक सर्वेक्षणमा अपराधीलाई दिईने सजायका बारेमा सर्वसाधारणहरूलाई राखिएका जिज्ञासाहरूमा अधिकतम जवाफहरू अत्यन्तै क्रुरर र अमानवीय थिए । उनले मलाई थप बताएका थिए -  त्यस सर्वेक्षणलाई मान्ने हो भने अब मानवीय मूल्य (Human Life Value) मा चिन्ताजनक ह्रास आएको छ ।

त्यस्तै, दुई दिन अगाडि प्रहरी इन्काउन्टरमा मारिएका भनिएका धादिङका ३० वर्षे युवा दिनेश अधिकारी (चरी) का (हत्या) का विषयमा लिएर पनि सामाजिक सञ्जालका भित्ताहरू खुब रंगिएका छन् । विशेषतः धेरै ब्यक्तिहरूमा उनी मारिनुलाई प्रहरीको भब्य सफलताको रूपमा इंगित गरिरहेका छन् । अनि ती मध्ये धेरैले प्रहरीको यो इन्काउन्टरलाई एकदमै बैधानिक र आवश्यक भएको समेत औल्याएका छन् । ब्यक्तिगत रूपमा उनको हत्या वा इन्काउन्टर जे होस् त्यसले मलाई दुःखित पनि बनाएको छैन र उत्साहित पनि बनाएन । तर, यो गम्भीर विषयलाई पनि सामाजिक सञ्जालमा अत्यन्तै हल्का रूपमा टिकाटिप्पणी गरिनुमा मलाई उति प्रितीकर लागेन् । मलाई के लाग्दछ भने - घटनाको वास्तविकता सार्वजनिक नभैन्जेल यसमा ब्यक्तिगत धारणा बनाईहाल्नु उचीत होईन । अझ त्यो मान्छे जो सुकै होस् एक ब्यक्तिको मृत्युमा उत्सव मनाउनुले समग्र मानव सभ्यतामाथि नै खिसी गरेको झैं मलाई भान भैरहेछ ।

यो घटनाको बिषयमा पहिलो महत्वपूर्ण कुरो यो प्रहरीको दावी अनुसारकै इन्काउन्टर हो या होईन भन्ने हो । अर्को महत्वपूर्ण कुरो कानुनतः नेपाल प्रहरीलाई कुनै पनि ब्यक्तिको इन्काउन्टर गरि हत्या गर्नु अधिकार नै नभएको अवस्थामा यो कसरी न्यायिक हत्या भो ? भन्ने हो । तेस्रो महत्वपूर्ण कुरो त, धेरै गम्भीर विषयहरूमा सदनमा छलफल र सरकारको जवाफ नमाग्ने हाम्रा नेताहरूले दिनेश अधिकारी आफ्नो दलको कार्यकर्ता भएकै कारण उसको हत्याको विषयलाई लिएर सरकारको जवाफ माग्नुलाई लिन सकिन्छ । र, सबभन्दा महत्वपूर्ण विषय तपाइँ हामीजस्ता आम मानिसहरुमा विकास हुँदै गएको नकारात्मक मनोवृतिको हो । के कुनै पनि खराव आचरण भएको ब्यक्तिलाई सुध्रिन पाउने वा बाँच्न पाउन अधिकार छैन ? के दिनेश अधिकारी चरीको इन्काउन्टरले अब नेपालमा भैरहेको गुन्डाको चुनौतीहरुलाई समाप्त गरेकै हो ? हामीले बिर्सन नहुने कुरो के हो भने दिनेश अधिकारी चरी होस् या गणेश लामा, दिपक मनाङे होस वा चक्रे मिलन, साजन महर्जन होस् या कुमार घैटेँ वा त्यो रमेश बाहुन किन नहोस् उनीहरूको आपराधिक क्रियाकलाप उनीहरूको एक्लो प्रयासबाट सम्भव छैन । चर्चीत प्रहरी अधिकृत रमेश खरेलले बताउँदै आएका छन् - गुन्डा, प्रहरी र राजनैतिक दलका नेताहरूबीचको सञ्जाललाई ध्वस्त नपार्ने हो भने गुन्डाराज यथावत रहन्छ । र, यो शतप्रतिसत सत्य पनि हो ।

उसो त गुन्डालाई डन बनाउन तपाइँ हाम्रो पनि उत्तिकै हात छ । कुनै पनि ब्यक्तिले गर्ने आपराधिक कृयाकलाप रोक्नका लागि उसलाई सचेत गराउनुको साटो उसको भय वा प्रलोभनमा परेर हामी त्यसलाई चुपचाप सहन्छौ‌ । अनि त उसको मनोबल बढ्दै जान्छ । ऊ दिनेश अधिकारीबाट चरी बन्दछ । र, कुनै कारणवशः चरीको इन्काउन्टर गराईन्छ । हामी त्यसमा रमाउछौ‌ । तर नबिर्सौ - इन्काउन्टरै गर्ने हो भने चरीभन्दा खतरनाक गिद्दहरू छन् हाम्रो समाजमा । तर मेरो मान्यता हो - एउटा जीवन समाप्त पारेर समस्याको समाधान हुँदैन ।

देशमा विद्यमान भष्ट्रचार, कुरीति, असमानता र दमनको अन्त्यका लागि एक जमानामा हाम्रै छिमेकका दाजुभाईहरू बन्दुक बोकेर जंगल पसेका हुन् । उनीहरूका विश्लेषणमा खराब भनिएकाहरू मारिएका पनि हुन् । मारिनु पनि एकजना होईन् दुई जना हैन् करिब बिस हजार मान्छेहरू वेदी चढाईए । तर के समाजबाट कुरितीहरू हराएर गए ? भष्ट्रचार शुन्य भो ? भनिन्छ, युद्दपश्चातः नेपाली समाज झनझन बिग्रदो र खस्कदो अवस्थामा गयो ।

केहि दिन पहिले त हो, साउदी अरबमा दुईवर्षे बालकको हत्या अभियोगमा घाँटी छिनाएर मृत्यु दण्ड दिइएकी एक नेपाली युवतीको खबर पढेको हाम्ले । अभियोगकै कुरा गर्दा उनी हत्यारा थिइँन । र, हत्याको अभियोग लागेको देशमा हत्याको सजाय मृत्युदण्ड थियो । तर, सामाजिक सञ्जालमा हामीहरू नै बडो भावुक भएर उनलाई दिइएको मृत्युदण्डको सजायको घोरभत्सर्ना गरेका थियौ‌ । अनि फेरि एक मोटरसाईकलमा भाग्दै गरेको भनिएको ब्यक्तिलाई पछाडीबाट आठ गोली छातिमा, पेटमा र कोखमा दागिदा हामी खुशीले उन्मत्त छौ‌ ?  के मृत्यु ब्यक्तिपिच्छे फरक हुने हो ? के मानिसको जीवनको मूल्य मानिसहरू पिच्छे फरक नै हुने हो ? चर्चीत सिलियर किलर चार्ल्स शोभराजलाई पक्रेर जेलमा हान्ने नेपाल प्रहरीले एउटा जाबो सुकुल गुन्डालाई पक्रेर जेलमा हाल्न सक्ने थिएन ? के यसरी भिमढुंगा काण्डै मच्चाउन पर्ने थियो ? प्रश्न गम्भीर छ !

चरी हत्याकाण्डका बिषयमा मेरा मित्रहरूको आ-आफ्ना विचारहरू --









Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?"  दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ ।  त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट  नभएपछि  कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई  आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भ...

घर कहाँ हो दाजुको ?

अन्तिम पटक ह्वाट्स एपकलमा तेर्ह मिनेट कुराकानी भएको ठ्याक्कै तीन महिनापछि ह्वाट्स एपमा तिमीलाई मेरो पछिल्लो ब्लग पोष्टको लिंक साझा गरेथेँ, करिब तीन हप्तापछि आजै बुनेले मीठो टिप्पणीसहितको सन्देश प्रवाह गर्ने क्रममा अम्रिकाबाट सोधी पठायौ, "Dai, I have a question, where is home? Nepal or Finland?" सायदै बुने तिम्रो प्रश्न यत्तिमै मात्र सक्किन्थ्यो भनेपनि मैले सजिलै भनिदिन सक्थेँ होला जसरी हाम्रै म्याग्दीका लोकगायक खड्ग गर्बुजाले आफ्नो ' पिरती ' एल्बमको एक गीतमा सोध्दा प्रश्न, "घर कहाँ हो मायालु?" कति सजिलै जवाफ दिएथीन् गायिकाले, "हिमालको काखैमा ।" तर तिम्रो प्रश्नमा जवाफ मात्र दिएर पुग्थेन्, त्यसले अन्तःस्करणको भाव पनि जान्न चाहन्थ्यो किनकी त्यसमा तिमीले थपेर पठाएथ्यौ - "What is your feeling since you've lived so many years in Finland?" म फिनल्याण्ड टेकेको वर्षदिन पनि त पुगेको थिएन् जतिबेला सन् २०१३ को हिउँदमा फिनल्याण्डमा मलाई पहिलो कामका लागि भनसुन गर्दिनुभएका दाजु राजन सुवेदीले, तिम्रो जत्तिकै गम्भीर त होईन् तर सिधा प्रश्न गर्नु भएथ्...

मेरो एउटा साथी छ (हुनुहुन्छ)

 " नीराजन, मेरो बेस्ट फ्रेन्ड हो ।" जन्मेर २६ वर्ष बिताएको देश नेपालमा मलाई यस्तो भन्ने कोही थिएन् । तर यतै फिनल्याण्ड आइपुगेपछि,  मलाई यस्तो भन्ने एक जना भेट्टिएकी थिइन् ।  जोसँग बसेर एकै कप चिया वा कफि पिएकै थिइँन्, मैले । मनभरीका बह न मैले उनीसँग केहि पोखेकै थिएँ, न त उनले विशेष केही त्यस्त्तो साझा गरेकी थिइन् मसँग । तर मलाई चिन्ने र मसँग सम्पर्कमा रहेका धेरै साथीभाइसँग उनले सुनाउन बिर्सेकी रहिन्छिन् कि निराजन उनको बेस्ट फ्रेन्ड हो ।  यो पढ्दै गर्दा यहाँलाई लाग्ला, कि आफूलाई बेस्ट फ्रेन्ड बताउने साथीका सम्बन्धमा लेख्ता पनि यसले किन भूतकालको प्रयोग गर्यो ? प्रश्न स्वभाविकै हो तर मेरो जवाफ अलिकति अस्वभाविक लाग्न सक्ला यहाँलाई । कि मलाई बेस्ट फ्रेन्ड भन्ने उनको, खासमा म  फ्रेन्ड पनि थिइँन् । न उनी थिइन्, मेरो कुनै त्यस्तो विशेष मित्र । बस्, हाम्रो सामान्य चिनजान मात्र थियो । केहि मानिसहरू हुँदारहेछन्, जो सामान्य चिनजानलाई मित्रताको नाम दिदाँरहिछन्, उनले जस्तै । अनि कोही यस्ता पनि हुँदा रहिछन् कि जोसँग हामी विशेष सामिप्यतामा भएको ठानेका हुन्छौं, तर उनीहरूका ...

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

बोई, बार्ह वर्षमा खोलो किन फर्किएन् ?

हिजो भर्खर जस्तो लाग्छ, २७ औं वसन्तमा हिड्दै गरेको म विना कुनै योजना देश छाडेर परदेश हिडेको । आज १२ वर्ष नाघिसकेछ, परदेश भनिएको ठाम देशजस्तै अनि देश ठानिएको ठाम परदेशजस्तै भएको । मेरी बोइ भन्नुहुन्थ्यो, "बार्ह बर्षमा खोलो फर्किन्छ ।" बार्है बर्ष वितिसकेछन्, म मान्छे भएर होला सायद आफूले आएको बाटैबाटो घर फर्किन नसकेको ! बोइ नफर्किने गरी गएको पनि ५ वर्ष त नाघिसकेछ, सायद अझै हुनुहुन्थ्यो भने फोन गरेर म सोध्दो हुँ, - बोइ बार्ह वर्षमा खोलो कसरी फर्किन्छ ? सिकाइमाग्दो हुँ फर्किने सुत्र, शिरोपर गर्दो हुँ ती सुत्रहरू र लाग्दो हुँ ढोडेनीको पक्की पुल तरेर किनारै किनार तेर्सिएर घैयारासम्म अनि अलिकति माथि उक्लिएर हाम्रा जिजुको पालादेखिको हाम्रो स्थायी ठेगाना उही ढुंगेपाली टोलमा । छिर्दो हुँ आफ्नै मेहनतले बनाएको साढे दुई तले पक्की घरको दैलोभित्र ।           दिनहरू यस्ता पनि थिए, जहिले म कविताहरू लेख्ने गर्थेँ । मेरा कविताहरूमा देश छाड्नेहरूलाई स्वदेशमैं बस्नु भनेर आव्हान हुने गर्थे । अहिले म तीनै कविताहरूका पात्र बनेर आफैले बाँच्नु परेको परिस्थितीलाई पचाउने प्रयत्न गर्दै...