Skip to main content

त्यत्तिकै देश बन्दैन् हजुर!

समय मैं ऋतुकालमा प्रविष्ट नहुने असाध्य नारी रोगले आक्रान्त मेरी धर्मपत्नीको व्यथा नेपाल छाड्दा पनि उस्तै नै रह्यो । त्यसकारण, उनले यो विदेशी भूमीमा पहिलो पटक यहाँको चिकित्सकसँग चेकजाँच गराउनु पर्ने भयो । त्यस हेतू नजिकैको सरकारी स्वास्थ्य केन्द्रमा फोन मार्फत हामीले चेकजाँचको लागि समयको अग्रीम प्रबन्ध गर्‍यौं । उनका लागि आकस्मिक सेवा आवश्यक नभएका कारण, स्वास्थ्यकेन्द्रले तीन हप्तापछिको समयको ब्यवस्था गरिदियो ! तीन हप्तापछि बिहान आठ बजे उनी स्वास्थ्य केन्द्र पुगीन ।

नयाँ ठाउँ, नयाँ परिवेश, नयाँ हावापानीका कारण सिर्जित तनावका कारणले त्यस्तो भएको रे डाक्टरले भनेकी !स्वास्थ्यकेन्द्रबाट फर्केर आफ्नो झोला समेत नबिसाई एकै श्वासमा पत्नीले सुनाईन ।

, ए ! हामी त्यसै के के सोचेर आत्तिएछौं ! ठीकै छ नी त उसोभए ।मैले यतिभनेपछि आफूले स्वास्थ्यकेन्द्रमा बिताएको आधा घण्टाभन्दा बढीको समयमा के के भयो र कस्तो अनुभव रह्यो उनले सविस्तार सुनाइँन । जुन मेरा लागि नौलो विषय थिएनन् ।

म तल बसिरहेकी थिएँ, मेरो नाम लिदैँ डाक्टर आइन । मलाई ह्युभा हुवामेन्ता (शुभप्रभात) भन्दै अभिवादन गरीन । मैले पनि मुन्टो हल्लाएँ । कस्तो लाज लाग्ने नी हैं डाक्टरले पो नमस्ते भन्ने ?!” यती भन्दा मेरी श्रीमतीको अनुहार लाजले अलिकती रातो भएको छर्लड्गै देखेँ मैले । उनलाई सहज बनाउनलाई मैले भन्नु पर्‍यो –“आफ्ना आफ्ना रीतिथिती हुन बुढीमाऊ । उता डाक्टरलाई नमस्ते गर्नुपर्छ । वा भनुँ उमेर, पढाई, ओहोदा नानाथरीका वर्गिकरणमा आफूभन्दा माथिल्लो श्रेणीलाई धनुष्टङ्कार गर्नुपर्यो, मुनिका लाई गराईन्छ पनि, यता सेवाग्राहीलाई सेवा प्रदायकले सम्मान ब्यक्त गर्छन ! हाम्रोमा सम्मान खोजिन्छ मानौं कि त्यो पाउनुपर्ने अधिकार हो, यता सम्मान खोज्नुमा हैन आर्जन गर्नुपर्नेमा विश्वास गर्छन ! यो आर्जन गर्नपट्टि लागे, हामी माग्नपट्टि !
उनले थप्दै गइन् – “उनको जाँच कक्षमा आफूले ढोका उघारेर मलाई पहिला स्वागत गरीन अनि आफू भित्र छिरीन । बस्नलाई मेच देखाइन् । मेचमा सुविस्तापूर्वक बस्नलाई आग्रह गरिन । अप्ठ्यारो तरिकाले अंग्रेजी बोल्दै दुईचार कुराहरु सोधीन । कहिले आएको ? फिनल्याण्ड कस्तो लाग्दैछ ? फिनिश आउँछ कि आउँदैन ? खासमा उनलाई उस्तो अंग्रेजी नआउँदो रहिछ । उमेर पनि पचास पचपन्न भइन होली । उनी अलि अलि मात्र अंग्रेजी बोल्ने म फिनीश कत्ति पनि नबोल्ने । पछि बुझ्नलाई अलि गार्‍हो पर्न थालेपछि मसँग क्षमा माग्दै उनी अंग्रेजीमा दख्खल राख्ने आफ्नी सहायक लिनलाई गइन । आफूले राम्रोसँग संवाद गर्न नसकेकोमा यति धेरै क्षमाशील रहिन की मैले कतिपटक ठीकै छ, बुझिराछु ।भन्दा पनि उनले आइ एम सरीभनेर दोहोर्‍याई रहीन बुढा ! पछि उनको सहायक आएर दोभाषेको काम गरिन ।
मैले एकाग्र मेरी पत्नीलाई सुनिरहेँ ।

पछि चेक गरिसकेपछि आफै ढोका खोलीदिईन । अनि फेरि पनि आफूले अंग्रेजीमा राम्रोसँग दोहोरो संवाद गर्न नसेकेकोमा माफ मागीन । मलाई पो कस्तो अप्ठ्यारो लाग्यो ।
श्रीमतीले आफ्नो अनुभूति मात्र सुनाईनन् नेपालका केही आफ्ना अनुभव र अरुबाट सुनेका अनुभवहरुका बारेमा पनि उप्काईन ।

मैले जिस्काउँदै भनेँ – “प्रसव ब्यथाको बेला डाक्टर नर्सहरु सुत्केरी हुन लागेकी महिलालाई खुब थर्काउँछन रे नी हैं हाम्रो मुलुकाँ ?” उनले मुख रातो पारीन । लाजले होला । मैले सोध्न लाज नमानी जिज्ञासा राखिहालेँ – “साँच्ची हाम्री छोरी जन्मिदा तिमीलाई केही गाली गरेकी नाइँ ?” श्रीमतीका दुबै आँखामा आँशु देखेँ मैले ।
उनको आँशु पुछिदिदैं मैले भनेँ – “बोगटी थर कान्छी माईजुले पनि ब्यथा सहन नसकेर रुँदा एउटी नर्सले खुब गाली गरेकी थिई रे नी त । उतिबेला खुब रमाईलो गरीस अहिले हाम्लाई बेकारको टेन्सन न दे भनेर !
जे पायो त्यो !भन्दै, मजाकमा उनको मुड्की प्रेमपूर्वक मेरो छात्तिमा बज्रियो ।

म यसो गम खान्छु यी फिनिश आम मानिसहरु कति सम्म विनयशील हुन सकेका ? कति क्षमाशील प्राणी यी ? एकपटक मेरै कारण एउटा फिनिश अधवैशें मसँग ठोक्किन पुग्यो, मैले आन्तेक्स (माफ गर्नुस् हैं) भन्नु नपाउँदै उसले माफी माग्यो । ऊ त एक आम मान्छे थियो, उसले त्यसो गर्नु स्वभाविक पनि हो । तर यहाँका प्रहरीहरु पनि कसैले केही गल्ती गरिहालेका छन् भने हाम्रातिरका प्रायःजसो प्रहरी दाजुभाईहरु जस्तो सिधैं झम्टिन जाँदैनन् । एकदम शालीन पाराले सम्भावित अपराधीलाई विनम्रतापूर्वक आफ्नो गाडीमा बसाल्छन् । यदि कुनै जण्डै खालको मनुवा परेछ भने चाँहि भुँइमा लडाएर हात पछाडी हत्कडी लगाएर थानामा लान्छन । उसो त मेरै क्याम्पसका प्राध्यापकहरु म होस वा अरु कोही आफ्ना विद्यार्थीले आफूलाई देख्नुभन्दा पहिला उनीहरुलाई देखे भने अभिवादन गर्छन ! धेरै पटक म चकित हुने गरी बडो आश्चर्यमा परेको छु । यसरी म यहाँको संस्कार देखेर चकमकाउन थालेको साढे दुईवर्ष हुन आँट्यो !

सेतोपाटीमा दिल निशानीले ४८ घण्टाका लागि प्रधानमन्त्री बन्न पाए दश वटा बुँदामा काम गर्ने उद्घोष पढेपछी मेरी श्रीमतीले आफ्नो तर्फबाट एउटा बुँदा थप्न चाहिँन – "कि प्रसव पीडामा छटपटिएकी नारीलाई उचीत मानवीय व्यवहार नगर्ने डाक्टर नर्सहरुको अनुमति पत्र खारेज गराई भविष्यमा उक्त पेशा अबलम्बन गर्नै नपाउने ब्यवस्था पनि गर्नुपर्छ । के भन्नुहुन्छ ?"

 मैले के भन्नु ? बुँदाहरुले देश बन्दैन । परिवर्तन हुँदैन । देश बन्ने एउटा अचूक सुत्रमा मेरो सधें विश्वास छ । अल्बर्ट आइन्सटाइनले सरलीकृत गरेर त्यसलाई भनेका छन् – “जुन विश्व हामीले सृजना गरेका छौं त्यो हाम्रो सोचाईको प्रक्रिया हो । हाम्रो सोचको परिवर्तन विना त्यसको परिवर्तन सम्भव छैन !

के त्यो सोचले हाम्रो पुरुष अहमतावादी संस्कारसँग सानिन्ध्यता राख्दैन होला ? के त्यो सोच हाम्रो अपरिष्कृत परम्परागत बुझाई, गराई र शोषणवादी अहम्सँग सन्निकट छैन होला ? हो, प्रिया यहाँको जस्तै सामाजिक व्यवस्था खोज्ने अधिकार हामीसँग त्यतिन्जेल छैन, जतिन्जेलसम्म हामी हाम्रा खोटी सोंचहरूमा परिवर्तन ल्याउन सक्दैनौं ! र, देश पनि त्यतिन्जेलसम्म त्यस्तै रहनेछ । त्यो यसरी नै परिचित हुनेछ पछौटे, घामड र अहमताको भुङ्ग्रोमा भुटिएका मान्छेहरुको वस्तीको रुपमा !

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?"  दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ ।  त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट  नभएपछि  कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई  आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भ...

घर कहाँ हो दाजुको ?

अन्तिम पटक ह्वाट्स एपकलमा तेर्ह मिनेट कुराकानी भएको ठ्याक्कै तीन महिनापछि ह्वाट्स एपमा तिमीलाई मेरो पछिल्लो ब्लग पोष्टको लिंक साझा गरेथेँ, करिब तीन हप्तापछि आजै बुनेले मीठो टिप्पणीसहितको सन्देश प्रवाह गर्ने क्रममा अम्रिकाबाट सोधी पठायौ, "Dai, I have a question, where is home? Nepal or Finland?" सायदै बुने तिम्रो प्रश्न यत्तिमै मात्र सक्किन्थ्यो भनेपनि मैले सजिलै भनिदिन सक्थेँ होला जसरी हाम्रै म्याग्दीका लोकगायक खड्ग गर्बुजाले आफ्नो ' पिरती ' एल्बमको एक गीतमा सोध्दा प्रश्न, "घर कहाँ हो मायालु?" कति सजिलै जवाफ दिएथीन् गायिकाले, "हिमालको काखैमा ।" तर तिम्रो प्रश्नमा जवाफ मात्र दिएर पुग्थेन्, त्यसले अन्तःस्करणको भाव पनि जान्न चाहन्थ्यो किनकी त्यसमा तिमीले थपेर पठाएथ्यौ - "What is your feeling since you've lived so many years in Finland?" म फिनल्याण्ड टेकेको वर्षदिन पनि त पुगेको थिएन् जतिबेला सन् २०१३ को हिउँदमा फिनल्याण्डमा मलाई पहिलो कामका लागि भनसुन गर्दिनुभएका दाजु राजन सुवेदीले, तिम्रो जत्तिकै गम्भीर त होईन् तर सिधा प्रश्न गर्नु भएथ्...

मेरो एउटा साथी छ (हुनुहुन्छ)

 " नीराजन, मेरो बेस्ट फ्रेन्ड हो ।" जन्मेर २६ वर्ष बिताएको देश नेपालमा मलाई यस्तो भन्ने कोही थिएन् । तर यतै फिनल्याण्ड आइपुगेपछि,  मलाई यस्तो भन्ने एक जना भेट्टिएकी थिइन् ।  जोसँग बसेर एकै कप चिया वा कफि पिएकै थिइँन्, मैले । मनभरीका बह न मैले उनीसँग केहि पोखेकै थिएँ, न त उनले विशेष केही त्यस्त्तो साझा गरेकी थिइन् मसँग । तर मलाई चिन्ने र मसँग सम्पर्कमा रहेका धेरै साथीभाइसँग उनले सुनाउन बिर्सेकी रहिन्छिन् कि निराजन उनको बेस्ट फ्रेन्ड हो ।  यो पढ्दै गर्दा यहाँलाई लाग्ला, कि आफूलाई बेस्ट फ्रेन्ड बताउने साथीका सम्बन्धमा लेख्ता पनि यसले किन भूतकालको प्रयोग गर्यो ? प्रश्न स्वभाविकै हो तर मेरो जवाफ अलिकति अस्वभाविक लाग्न सक्ला यहाँलाई । कि मलाई बेस्ट फ्रेन्ड भन्ने उनको, खासमा म  फ्रेन्ड पनि थिइँन् । न उनी थिइन्, मेरो कुनै त्यस्तो विशेष मित्र । बस्, हाम्रो सामान्य चिनजान मात्र थियो । केहि मानिसहरू हुँदारहेछन्, जो सामान्य चिनजानलाई मित्रताको नाम दिदाँरहिछन्, उनले जस्तै । अनि कोही यस्ता पनि हुँदा रहिछन् कि जोसँग हामी विशेष सामिप्यतामा भएको ठानेका हुन्छौं, तर उनीहरूका ...

बोई, बार्ह वर्षमा खोलो किन फर्किएन् ?

हिजो भर्खर जस्तो लाग्छ, २७ औं वसन्तमा हिड्दै गरेको म विना कुनै योजना देश छाडेर परदेश हिडेको । आज १२ वर्ष नाघिसकेछ, परदेश भनिएको ठाम देशजस्तै अनि देश ठानिएको ठाम परदेशजस्तै भएको । मेरी बोइ भन्नुहुन्थ्यो, "बार्ह बर्षमा खोलो फर्किन्छ ।" बार्है बर्ष वितिसकेछन्, म मान्छे भएर होला सायद आफूले आएको बाटैबाटो घर फर्किन नसकेको ! बोइ नफर्किने गरी गएको पनि ५ वर्ष त नाघिसकेछ, सायद अझै हुनुहुन्थ्यो भने फोन गरेर म सोध्दो हुँ, - बोइ बार्ह वर्षमा खोलो कसरी फर्किन्छ ? सिकाइमाग्दो हुँ फर्किने सुत्र, शिरोपर गर्दो हुँ ती सुत्रहरू र लाग्दो हुँ ढोडेनीको पक्की पुल तरेर किनारै किनार तेर्सिएर घैयारासम्म अनि अलिकति माथि उक्लिएर हाम्रा जिजुको पालादेखिको हाम्रो स्थायी ठेगाना उही ढुंगेपाली टोलमा । छिर्दो हुँ आफ्नै मेहनतले बनाएको साढे दुई तले पक्की घरको दैलोभित्र ।           दिनहरू यस्ता पनि थिए, जहिले म कविताहरू लेख्ने गर्थेँ । मेरा कविताहरूमा देश छाड्नेहरूलाई स्वदेशमैं बस्नु भनेर आव्हान हुने गर्थे । अहिले म तीनै कविताहरूका पात्र बनेर आफैले बाँच्नु परेको परिस्थितीलाई पचाउने प्रयत्न गर्दै...

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...