Skip to main content

कम्प्यूटर, इन्टरनेट र म

एस. एल. सी. अर्थात प्रवेशिका परीक्षापछि नतिजा प्रकाशित हुन्ज्यालसम्मको करिब साढे तीन महिनाको फुर्सदमा कम्प्युटर चलाउन सिक्ने चलन भर्खर शुरू हुँदै थियो । त्यहि छेकोमा मैले पनि कम्प्युटर सिक्ने अवसर पाएथेँ । घरबाट ७ किलोमिटर टाढा रहेको बागलुङ बजारमा रहेका एक नातेदारको कम्प्युटर शिक्षणालयमा म अरू २ जना हितैषीहरूसँग कम्प्युटर सिक्न जान्थेँ । बाले इन्सिच्युट नजिकैको चियानास्ता पसलमा कम्प्युटर सिकेपछि खाजा स्वरूप चिया बिस्कुट खाने ब्यवस्था गर्दिनुभएको थियो ।  एक प्याकेट नुनिलो बिस्कुट र एक कप चिया खाएर साढे २ महिना जति मैले कम्प्युटर सिकेँ । कम्प्युटर सिक्दा किबोर्डमा भएका अक्षर नहेरी टाइप गर्ने प्रशिक्षक देख्दा, मनमनै लाग्थ्यो कि मैले पनि उनले जस्तै कहिले सम्म टाइप गरूँला ? अतः देब्रे हातको कान्छी औंलामा ए, साइलीमा एस, माझीमा डि, यस्तै गरी अरू औंलामा अरू अक्षरहरू लेखेर टाइपिङ क्षमतालाई निखार्ने मेरो प्रयास रहन्थ्यो । पछि प्रशिक्षकले टाइपशालाको रामायण खेल खेल्न सिकाए, जुन खेलले मेरो टाइपिङमा धेरै सुधार ल्याउन मद्दत गर्यो ।

टाइपिङमा अलिकति अभ्यस्त हुन थालेपछि मैले माइक्रोसफ्ट वर्ड, एक्सेल, पेजमेकर सिकेको थिएँ । पछिपछि त पेजमेकरमा पत्रिकाको डिजाइन पनि गर्न थालेँ । अलिपछि मैले कम्प्युटरमा इन्टरनेटको प्रयोगका बारे जान्न थालेपछि हटमेलमा एउटा इमेल ठेगाना बनाएँ । २० बर्षको उमेरमा पुग्दै गर्दा मैले पहिलोपटक इमेल इन्टरनेटका बारे थाहा पाएको थिएँ । आज फर्केर हेर्दा त्यहि दिनदेखि मैले भर्चुअल दुनियाँमा रम्ने लतको विकास गरेकी भन्ने लाग्दछ । कुनै पनि सेवा सुविधाको उचित प्रयोग र अति प्रयोगले मानिसको जीवनमा छुट्टै तरिकाले प्रभाव पार्दो रहिछन् भन्ने बुझ्नलाई मैले १३ बर्ष खर्च गर्नुपर्ने स्थिति बनेछ ।

म सामाजिक संजालमा हामीले बिताउने समयले लाभभन्दा धेरै हानी नै पुर्याउँछ भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तो निचोडमा पुग्नुका केहि कारणहरू छन् । तीनलाई म बुँदागत रूपमा उल्लेख गर्ने प्रयास गर्दछु ।

१. फरक एवं झुटो व्यक्तित्व
सामाजिक संजालमा अधिकांश मानिसहरू आफूहरूलाई फरक तरिकाले प्रस्तुत गरिरहेका हुन्छन । साथै, अर्को ब्यक्तिलाई पनि फरक ब्यक्तित्वका रूपमा स्वीकार गर्न विवश छन । सामाजिक संजालमा हामीहरू वास्तविक जीवनमा जे जस्ता छौं या हुन्छौं त्यो रूपमा नै प्रस्तुत गर्न सकिरहेका छैनौं । सक्दैनौ पनि । यसले हाम्रो व्यक्तित्वलाई निर्माणभन्दा ध्वंस गर्ने सम्भावना रहन्छ ।


२. सामाजिक संजाल - कुण्ठा बिसाउने चौतारी
सामाजिक संजाल धेरै मानिसहरूका लागि घृणा, आवेग, फरक मत, निन्दा, भत्सर्ना, कुण्ठा एवं निराशा पोख्ने ठाउँ बनेको छ । केहि हदसम्म म स्वंयलाई नै महशुस हुने गरी स्वंयले त्यस्ता पीडादायी अनुभवहरू सार्वजनिक गर्ने गरेको छु । यसले केहि हदसम्म ब्यक्तिमा रहेको निराशाको भावबाट मुक्त हुने अवसर त देला तर आफ्नो आत्मसन्तुष्टिका लागि मैले पोख्ने निराशाहरूले त्यो ग्रहण गर्ने ब्यक्तिलाई चैं मलाई जत्तिकै आनन्ददायक अनुभूति दिने निश्चित गर्न सकिदैन ।  त्यस्तै, विभिन्न मिडियामा प्रकाशित समाचारहरूलाई आधार मानेर कुनै पनि विषयको पक्ष या विपक्षमा रहेर बहस गर्दा कहिल्यै पनि ठोस निश्कर्षमा पुग्न नसक्ने स्थिति बन्दो रहिछ ।

३. नभएको ठाउँमा हुनू र भएको ठाउँमा नहुने स्थिति
भर्च्युल दुनियाँमा व्यस्त हुँदै गर्दा हामीले हाम्रै वरिपरी हुने गरेका घटनाहरूमा उति चासो नराख्दा रहिछौं । मेरै व्यक्तिगत अनुभवमा पनि सामाजिक संजालमा अत्याधिक सक्रियताले मैले मेरो आफ्नो जिन्दगी बाँच्न नै बिर्सिन थालिसकेको रहिछु । निन्द्राले छाड्दा बितिकै फेसबुकमा कसले के लेखे ? कसले मेरो सम्प्रेषणमा के टिप्पणी दियो ? इन्स्टाग्राममा कसले के खाएको या लगाएको तस्वीर राख्यो ? यस्तै यस्तै अनावश्यक गतिविधीहरूमा व्यस्त हुँदै जान थालेछु । तर आफ्नै वरिपरी भएका परिवारका सदस्य या साथीभाईहरू के भनिरहेछन् ? के चाहिरहेछन् ? के खोजिरहेछन् ? भन्नेमा ध्यानै नजादो रहिछ । अझ महत्वपूर्ण त मेरो आफ्नो आवश्यकता के हो ? मैले गर्नुपर्ने के छ ? भन्ने  विषयमा सोच्नै छाडिदै गइदो रहिछ ।

प्रवेशिका परीक्षा पछिको फुर्सदको समयलाई कम्प्युटर सिक्नमा प्रयोग गर्नु मलाई मेरो जिन्दगीभरी कै एक महत्वपूर्ण निर्णय लिएँ भन्ने लाग्दै गर्दा इन्टरनेटको दुनियाँमा अनावश्यक लत पार्दै जानु चाँहि दुःखद गल्ति गरेको महशुस भैरहेको छ । यसर्थः सामाजिक संजालमा अभ्यस्त भैराख्ने लतमा नपरियोस् भन्ने हेतूले केहि समय पहिलादेखि मैले यसको प्रयोगलाई कम गर्दै मात्र ल्याएको छैन कि पूर्ण रूपमा यसको प्रयोग नै नगर्ने निचोडमा पुगेको छु ।

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?"  दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ ।  त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट  नभएपछि  कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई  आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भ...

घर कहाँ हो दाजुको ?

अन्तिम पटक ह्वाट्स एपकलमा तेर्ह मिनेट कुराकानी भएको ठ्याक्कै तीन महिनापछि ह्वाट्स एपमा तिमीलाई मेरो पछिल्लो ब्लग पोष्टको लिंक साझा गरेथेँ, करिब तीन हप्तापछि आजै बुनेले मीठो टिप्पणीसहितको सन्देश प्रवाह गर्ने क्रममा अम्रिकाबाट सोधी पठायौ, "Dai, I have a question, where is home? Nepal or Finland?" सायदै बुने तिम्रो प्रश्न यत्तिमै मात्र सक्किन्थ्यो भनेपनि मैले सजिलै भनिदिन सक्थेँ होला जसरी हाम्रै म्याग्दीका लोकगायक खड्ग गर्बुजाले आफ्नो ' पिरती ' एल्बमको एक गीतमा सोध्दा प्रश्न, "घर कहाँ हो मायालु?" कति सजिलै जवाफ दिएथीन् गायिकाले, "हिमालको काखैमा ।" तर तिम्रो प्रश्नमा जवाफ मात्र दिएर पुग्थेन्, त्यसले अन्तःस्करणको भाव पनि जान्न चाहन्थ्यो किनकी त्यसमा तिमीले थपेर पठाएथ्यौ - "What is your feeling since you've lived so many years in Finland?" म फिनल्याण्ड टेकेको वर्षदिन पनि त पुगेको थिएन् जतिबेला सन् २०१३ को हिउँदमा फिनल्याण्डमा मलाई पहिलो कामका लागि भनसुन गर्दिनुभएका दाजु राजन सुवेदीले, तिम्रो जत्तिकै गम्भीर त होईन् तर सिधा प्रश्न गर्नु भएथ्...

मेरो एउटा साथी छ (हुनुहुन्छ)

 " नीराजन, मेरो बेस्ट फ्रेन्ड हो ।" जन्मेर २६ वर्ष बिताएको देश नेपालमा मलाई यस्तो भन्ने कोही थिएन् । तर यतै फिनल्याण्ड आइपुगेपछि,  मलाई यस्तो भन्ने एक जना भेट्टिएकी थिइन् ।  जोसँग बसेर एकै कप चिया वा कफि पिएकै थिइँन्, मैले । मनभरीका बह न मैले उनीसँग केहि पोखेकै थिएँ, न त उनले विशेष केही त्यस्त्तो साझा गरेकी थिइन् मसँग । तर मलाई चिन्ने र मसँग सम्पर्कमा रहेका धेरै साथीभाइसँग उनले सुनाउन बिर्सेकी रहिन्छिन् कि निराजन उनको बेस्ट फ्रेन्ड हो ।  यो पढ्दै गर्दा यहाँलाई लाग्ला, कि आफूलाई बेस्ट फ्रेन्ड बताउने साथीका सम्बन्धमा लेख्ता पनि यसले किन भूतकालको प्रयोग गर्यो ? प्रश्न स्वभाविकै हो तर मेरो जवाफ अलिकति अस्वभाविक लाग्न सक्ला यहाँलाई । कि मलाई बेस्ट फ्रेन्ड भन्ने उनको, खासमा म  फ्रेन्ड पनि थिइँन् । न उनी थिइन्, मेरो कुनै त्यस्तो विशेष मित्र । बस्, हाम्रो सामान्य चिनजान मात्र थियो । केहि मानिसहरू हुँदारहेछन्, जो सामान्य चिनजानलाई मित्रताको नाम दिदाँरहिछन्, उनले जस्तै । अनि कोही यस्ता पनि हुँदा रहिछन् कि जोसँग हामी विशेष सामिप्यतामा भएको ठानेका हुन्छौं, तर उनीहरूका ...

बोई, बार्ह वर्षमा खोलो किन फर्किएन् ?

हिजो भर्खर जस्तो लाग्छ, २७ औं वसन्तमा हिड्दै गरेको म विना कुनै योजना देश छाडेर परदेश हिडेको । आज १२ वर्ष नाघिसकेछ, परदेश भनिएको ठाम देशजस्तै अनि देश ठानिएको ठाम परदेशजस्तै भएको । मेरी बोइ भन्नुहुन्थ्यो, "बार्ह बर्षमा खोलो फर्किन्छ ।" बार्है बर्ष वितिसकेछन्, म मान्छे भएर होला सायद आफूले आएको बाटैबाटो घर फर्किन नसकेको ! बोइ नफर्किने गरी गएको पनि ५ वर्ष त नाघिसकेछ, सायद अझै हुनुहुन्थ्यो भने फोन गरेर म सोध्दो हुँ, - बोइ बार्ह वर्षमा खोलो कसरी फर्किन्छ ? सिकाइमाग्दो हुँ फर्किने सुत्र, शिरोपर गर्दो हुँ ती सुत्रहरू र लाग्दो हुँ ढोडेनीको पक्की पुल तरेर किनारै किनार तेर्सिएर घैयारासम्म अनि अलिकति माथि उक्लिएर हाम्रा जिजुको पालादेखिको हाम्रो स्थायी ठेगाना उही ढुंगेपाली टोलमा । छिर्दो हुँ आफ्नै मेहनतले बनाएको साढे दुई तले पक्की घरको दैलोभित्र ।           दिनहरू यस्ता पनि थिए, जहिले म कविताहरू लेख्ने गर्थेँ । मेरा कविताहरूमा देश छाड्नेहरूलाई स्वदेशमैं बस्नु भनेर आव्हान हुने गर्थे । अहिले म तीनै कविताहरूका पात्र बनेर आफैले बाँच्नु परेको परिस्थितीलाई पचाउने प्रयत्न गर्दै...

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...