Skip to main content

सामाजिक संजाल, म अनि मेरा साथीहरू

अचानक १६ डिसेम्बरको दिन, अभूतपूर्व साहसका साथ मैले एउटा निर्णय लिएँ । विद्यमान सामाजिक संजालहरूबाट बाहिरिने । उसो त बेलाबेलामा म सामाजिक संजालहरू विशेष गरी फेसबुकबाट दुईचार दिनका लागि विश्राम लिने गर्दथेँ । त्यसरी विश्राम लिदा एकाध साथीभाईहरूले बडो प्रेमपूर्वक मसँग संचार सम्पर्क स्थापित गर्थे। फेसबुकमा निकै नै सक्रिय हुने मलाई छिट्टै फर्किनलाई आग्रह पनि गर्थे । उनीहरूको आग्रह सँगसँगै म फेरि त्यहि भर्चुअल दुनियाँमा सामाजिक सम्बन्धहरूको नविकरण गर्ने कामलाई निरन्तरता दिने गर्दथे । ट्विटरमा खासै सक्रिय नहुने मलाई इन्स्टाग्राममा बेलाबेलामा तरह तरहका तस्बीरहरू पोस्टिनु मन पर्थ्यो । तर, फेसबुकमा चाँहि म अचाक्ली नै सक्रिय थिएँ । तर ८ बर्षदेखिको फेसबुकको खातालाई सदाका लागि निष्क्रिय पारेपछि मसँग चल्तिका सामाजिक संजालमा प्रोफाइल रहेन ।  अतः बितेका आधा महिनादेखि म साँच्चिकै सामाजिक जीवन बाँच्ने प्रयत्नमा लागेको छु ।

उसो त सामाजिक संजालबाट बाहिरिनुलाई कतिपयले साथीभाईहरूको विशाल संजालबाट आफूलाई विमूख पार्नु हो भनेर बुझ्ने गर्दछन् । यहिँ नेर म फेसबुकमा मसँग जोडिएका करिब १२०० जना साथीहरू र मसँग जोडिन चाहेका उत्तिकै संख्याका ज्ञात अज्ञात मानिसहरूलाई याद गर्न पुग्छु । मसँग साथी भएका १२०० जना साथीहरू मध्य बढीमा २ प्रतिशत करिब २२/२४ जनासँग मात्र मेरो अलिकति आत्मिय र अर्थपूर्ण संवाद हुने गर्थ्यो । ती मध्य पनि बढीमा तीनचारजनासँग नियमित (उदा. कम्तिमा पनि साप्ताहिक) रूपमा संचार या संवाद हुन्थ्यो । १२०० जना साथीहरू मध्य प्रायःजसो ५० देखि ६० सम्मले मेरा सम्प्रेषणहरूमा विभिन्न प्रतिक्रिया (Like, Love, Wow, Angry, Sad) र, ती मध्य ५ देखि ७ जनाले टिप्पणी दिने गर्थे । त्यस्तै म चाँहि मेरा १२०० साथिहरू मध्ये प्रायः ३५ देखि ५० जनासम्म साथीहरूका विभिन्न सम्प्रेषणहरूमा प्रतिक्रिया दिने गर्थेँ, जसमध्य ५-७ जनासँग मेरो दोहोरो संवाद टिप्पणी हुने गर्थ्यो । अतः तथ्यगत विश्लेषणमा पनि म के पाउँछु भने सामाजिक संजाल आफ्ना साथीभाईहरूबीचको एउटा ठूलो संजाल निर्माणमा सहायक त छ नै तर अर्थपूर्ण संजाल विस्तारका लागि यो त्यति उपयोगी माध्यम हुनेमा गहिरो सशंय रहन्छ ।

बितेको दुई हप्ताभन्दा बढिको समयमा मैले अनावश्यक सन्दर्भहरूमा घोत्लिनु या समय खेर फाल्नु परेको छैन । जस्तै को साथी कहाँ यात्रा गर्दैछ ? कुन साथीले के खाना खायो ? कुन साथीले कुन ब्रान्डको जुत्ता किन्यो ? कुन रेस्टुरेन्टमा पुगेर कुन साथीले कुन मम खायो ?  कुन साथी कुन संस्था (टोल छिमेकका संस्था जुन दर्ता पनि छैन) के मा निर्वाचित भो ? कसको भाई या बैनी पढ्न या काम गर्नका लागि कुन देशका लागि कतिबेला उड्दै छ ? कुन केटी साथी कोसँग बिहाबन्धनमा बाँधिदै छे ? कसले कसको खोइरो खन्यो ? कसले कसको प्रशंसामा फूलबुट्टा भर्यो? फलानाले बिहेमा कस्तो सुट लगायो ? अझ गज्जप त त्यतिखेर लाग्दो रहिछ, जब हरेक मान्छे राजनैतिक, समाजशास्त्रिय, लैङ्गिक, आर्थिक, द्वन्द्व सम्बन्धि विश्लेषकका रूपमा आफूलाई प्रस्तुत गरिरहेको हुन्छ । यसकारण पनि सामाजिक संजालमा आबद्द अधिकांश आम प्रयोगकर्ताहरू अविश्लेषकहरूको अवैज्ञानिक विश्लेषणमा निर्भर छन । विशेषतः वस्तुपरक एवं तथ्यगत विश्लेषण नगरिएका अपुष्ट एवं अप्रमाणित स्रोतलाई उद्दृत गर्दै कुनै पनि ब्यक्ति या समूहलाई प्रोत्साहन या मानमर्दन गर्ने समाचार, लेख आदिहरू अति थोरै समयमा धेरै मानिसहरूबीच पुर्याइन्छन् या प्रायोजित गरिएका हुन्छन । 

अझ केहि ब्यक्तिहरू सामाजिक संजालका माध्यमबाट आफ्ना कुत्सित मनोकाङ्क्षा पूरा गर्न लागिपरेको पाइन्छ । विशेषत तस्वीर बाडिने सामाजिक संजालहरू मार्फत प्रायः मानिसले आफूलाई सुन्दर मानिसका रूपमा चिनाउन प्रयत्न गरिरहेका छन । म स्वंयले नै कतिपय समयमा कुनै पनि विशिष्ट समय या स्थानमा सम्झनाका लागि भन्दा फेसबुक या इन्स्टाग्राममा प्राप्त हुने रियाक्सनका लागि तस्बीर खिचाएँ । अझ दुःख लाग्दो कुरो त सामाजिक संजालमा सक्रिय रहँदा नै दुर्भाग्यवशः मैले जिन्दगीमा सबभन्दा बढी क्रुरूर फोटोग्राफरहरूका तस्बीरहरू हेर्नुपर्यो । आगोमा जलेका, गाडिले किचेका, धारिलो हतियारले मारिएका मानिसहरूको तस्वीर मात्र हैन सबभन्दा बढी हत्या, हिंसा, बलत्कार, कुटपिट, झैझगडासँग सम्बन्धित समाचारहरू नै धेरैजसोले बाँडेको पाएँ । यस्तो हुँदा नचाहेर पनि ती समाचार या तस्वीरमा आँखा पुग्दो रहिछ र समाचारहरू पढिदो रहिछ । यस्ता समाचार पढेपछि कस्ता भयानक सपनासम्म देखेँ भन्ने म यहाँ लेख्न पनि सक्दिनँ । 

अचानक सामाजिक संजालबाट बाहिरिएपछि मलाई याद गरेर फोन गर्ने मेरा आधा दर्जन साथीहरूलाई म यस बखत विशेष याद गरिरहेको छु । म खासमा कोलाहलबाट बाहिरिएको हुँ । चहलपहलबाट बाहिरिएको हुँ । देखाउनेहरूबाट टाढिएको हुँ । रोष, घृणा, तनाव, कुण्ठा ओकल्नेहरूको जमातबाट अलिकति टाढा बस्न मात्र खोजेको हुँ । साथीहरूबाट टाढिएको छैन । तपाइँ हाम्रा साथीहरूको खास संख्या मुश्किलले १ दर्जन मात्र हो । तपाइँ हामीलाई अप्ठ्यारोमा मद्दत गर्ने साथीहरू पनि दुईचार जना नै हुन् । तपाइँका प्रगति, सफलता या लाभमा  साँचो अर्थमा खुशी हुने साथी भनेको तपाइँ स्वंय बाहेक अरू कति जना हुन्छन होला ? तपाइँका दुःखलाई तपाइँले झैं महशुस गर्ने साथी तपाइँबाहेक अरू कति जना हुन्छन होला ? म मेरो खुशी बाहेक मेरा साथीहरूको खुशीमा खुशी हुने र आफ्ना दुःखहरू जस्तै उनीहरूका दुःखलाई महशुस गर्ने प्रयत्नमा छु । त्यसैले म  खास सामाजिक हुने प्रयासमा छु ।
info@thapanirajan.com

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?"  दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ ।  त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट  नभएपछि  कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई  आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भ...

घर कहाँ हो दाजुको ?

अन्तिम पटक ह्वाट्स एपकलमा तेर्ह मिनेट कुराकानी भएको ठ्याक्कै तीन महिनापछि ह्वाट्स एपमा तिमीलाई मेरो पछिल्लो ब्लग पोष्टको लिंक साझा गरेथेँ, करिब तीन हप्तापछि आजै बुनेले मीठो टिप्पणीसहितको सन्देश प्रवाह गर्ने क्रममा अम्रिकाबाट सोधी पठायौ, "Dai, I have a question, where is home? Nepal or Finland?" सायदै बुने तिम्रो प्रश्न यत्तिमै मात्र सक्किन्थ्यो भनेपनि मैले सजिलै भनिदिन सक्थेँ होला जसरी हाम्रै म्याग्दीका लोकगायक खड्ग गर्बुजाले आफ्नो ' पिरती ' एल्बमको एक गीतमा सोध्दा प्रश्न, "घर कहाँ हो मायालु?" कति सजिलै जवाफ दिएथीन् गायिकाले, "हिमालको काखैमा ।" तर तिम्रो प्रश्नमा जवाफ मात्र दिएर पुग्थेन्, त्यसले अन्तःस्करणको भाव पनि जान्न चाहन्थ्यो किनकी त्यसमा तिमीले थपेर पठाएथ्यौ - "What is your feeling since you've lived so many years in Finland?" म फिनल्याण्ड टेकेको वर्षदिन पनि त पुगेको थिएन् जतिबेला सन् २०१३ को हिउँदमा फिनल्याण्डमा मलाई पहिलो कामका लागि भनसुन गर्दिनुभएका दाजु राजन सुवेदीले, तिम्रो जत्तिकै गम्भीर त होईन् तर सिधा प्रश्न गर्नु भएथ्...

खाल्डोमा गाडी, जेलमा साथीः एक आत्मसंवाद

सधैं पुगिरहेको गन्तव्य थियो । गन्तव्यमा गुगल म्याप्सले सिफारीश गरेको बाटो भएर जाँदा मैले हठात गाडी मोड्नुपर्ने अवस्था बन्यो । हतपत गाडीलाई पार्किङमा छिर्ने बाटोतिर छिराउँदा, मैले हाँकेको गाडीको भाग त्यस बाटोको छेउमा कम, बाटोको छेउतिरको खाल्डोमा बढी पर्न जाँदा पछाडिको एउटा पाङ्ग्रोले भुँइ छाडेको विचित्रको स्थितिमा पुग्यो । यो आजैको घटना हो, केहि घण्टा अगाडिको । मलाई कुनै चोटपटक लागेन । गाडीमा विशेष क्षति पनि भएन । तर गाडीलाई त्यस विचित्रको स्थितीबाट बाहिर ननिकाल्दासम्मको मेरो जीवनको त्यो पूरा १ घण्टा १५ मिनेटले मलाई केहि विशेष ज्ञान भने अवश्य दिलायो ।  म जुन विचित्रको स्थितीबाट गुज्रिएर अहिले यो ब्लगपोष्ट लेख्तैछु, सम्झनामा मेरा केहि चिनजानका र केहि घनिष्ट मित्रहरूको तस्बीर एकतमास मेरो दिमागमा घुमिरहेको छ जो केहि समय अगाडिदेखि सहकारी ठगी प्रकरणमा पुर्पक्षका लागि थुनामा छन् । के ति मेरा साथीहरूले पनि यस वयमा जुन स्थितिको सामना गरिरहेका छन् त्यसका बारे दैनिकी लेख्दै होलान् ? थाहा छैन्, कसले कहिलेदेखि सहकारीमा जम्मा हुन आएको बचतकर्ताको रकमलाई मनोमानी तवरले आफ्नो नीजि लाभको लागि प्रयोग...

मेरो एउटा साथी छ (हुनुहुन्छ)

 " नीराजन, मेरो बेस्ट फ्रेन्ड हो ।" जन्मेर २६ वर्ष बिताएको देश नेपालमा मलाई यस्तो भन्ने कोही थिएन् । तर यतै फिनल्याण्ड आइपुगेपछि,  मलाई यस्तो भन्ने एक जना भेट्टिएकी थिइन् ।  जोसँग बसेर एकै कप चिया वा कफि पिएकै थिइँन्, मैले । मनभरीका बह न मैले उनीसँग केहि पोखेकै थिएँ, न त उनले विशेष केही त्यस्त्तो साझा गरेकी थिइन् मसँग । तर मलाई चिन्ने र मसँग सम्पर्कमा रहेका धेरै साथीभाइसँग उनले सुनाउन बिर्सेकी रहिन्छिन् कि निराजन उनको बेस्ट फ्रेन्ड हो ।  यो पढ्दै गर्दा यहाँलाई लाग्ला, कि आफूलाई बेस्ट फ्रेन्ड बताउने साथीका सम्बन्धमा लेख्ता पनि यसले किन भूतकालको प्रयोग गर्यो ? प्रश्न स्वभाविकै हो तर मेरो जवाफ अलिकति अस्वभाविक लाग्न सक्ला यहाँलाई । कि मलाई बेस्ट फ्रेन्ड भन्ने उनको, खासमा म  फ्रेन्ड पनि थिइँन् । न उनी थिइन्, मेरो कुनै त्यस्तो विशेष मित्र । बस्, हाम्रो सामान्य चिनजान मात्र थियो । केहि मानिसहरू हुँदारहेछन्, जो सामान्य चिनजानलाई मित्रताको नाम दिदाँरहिछन्, उनले जस्तै । अनि कोही यस्ता पनि हुँदा रहिछन् कि जोसँग हामी विशेष सामिप्यतामा भएको ठानेका हुन्छौं, तर उनीहरूका ...

अनि मलाई खुबै राजनीति लाग्छ ...

कहिले काही मैले फोकस गुमाएको जस्तो मेरा नजिकका प्रिय मान्छेहरूले महशुस गर्नुहुन्छ ।  राजन दाईले अस्ति फोन गरेपछि पो झल्याँस्स भएँ । वहाँको गुनासो मिश्रित प्रश्नले सिधै मेरो दिमागमा झड्का दिन पुग्यो, दाईसँग खास घुलमिल नभएकाहरूलाई चाँहि वहाँको प्रश्नले दिमागमा हैन् सिधैं मुटुमा हान्न सक्छ । वहाँका प्रायः प्रश्नहरू तारा खेलमा निशाना लगाउन प्रयोग हुने वाण जस्तो सिधा र तिखो हुन्छन् । जस्तो मेरो दिमाग मैं झङ्कार लेराउने प्रश्न थियो वहाँको,  "हैन पाक्षिक रूपमा ब्लग अद्यावद्यिक (अपडेट) गर्छु भन्या हैन् ? एक महिना पुग्न लाग्यो त सर !"    मलाई व्यंग्य गर्नुपर्दा दाइले सर भन्नुहुन्छ, अनि वहाँलाई चाहिँ म भन्छु, साहुजी । यत्तिमा मात्र दाजुको प्रश्न सिमित हुन्थ्यो भने, सायदै म आजको यो ब्लग लेख्न बस्थेँ । तर वहाँको प्रश्नसँग व्यंग्यमिश्रित सानो जिज्ञासा पनि थियो, "खुबै चुनाव लाग्या छ हैन् तिमीलाई !?" यो जिज्ञासामिश्रित व्यंग्य हो या व्यंग्य मिसिएको जिज्ञासा । या यो जिज्ञासा हुँदै नभएर केवल व्यंग्य मात्र थियो । तर जेहोस् यो केहि न केहि चाँहि पक्कै थियो ।  खुबै चुनाव लाग्ने आफत ...