Skip to main content

के छैन हाम्रो देशमा ? - सबथोक छ !

“म कम्युनिष्ट हुँ, मलाई दलित सलित थाहा छैन् । म त चित्रे (एकजना दलित साथी) ले छोए पनि खान्छु । मलाई यस्तो जातभात र छुवाछुत मन पर्दैन । आफू त कम्युनिष्ट हुँ । कम्युनिष्टले जातीपाती मान्दैनन् ।” कक्षा २ मा अध्ययनरत रहँदा मैले मेरा कक्षाका साथीहरुसँग आफू कम्युनिष्ट भएको फूर्ति लगाउँदै भन्ने गरेका ई वाक्यहरु आज स्मरणमा ताजा हुँदा मन झसंग भएर आउँदछ । हामी कक्षामा कोही कांग्रेस, कोही एमाले र कोही राजावादीका छोराछोरी थियौं । आयश्रोत कमजोर भएका परिवारबाट आउने म जस्तै अरु साथीहरु सबै एमाले थियौं । दुईचार पैसा आम्दानी भएका परिवारबाट आउनेहरु कांग्रेस अनि राजावादी थिए । कांग्रेसीहरु जय नेपालको अभिवादन टक्रयाउथे, हामीहरुलाई सबभन्दा अप्रिय लाग्ने कुनै शब्द थिए भने ती दुई शब्द “जय नेपाल” नै थिए । यी शब्दहरु किन बिझाउँथे मैले अहिले सम्झन सकिनँ । तर हाम्रो तुलनामा जय नेपालमा हाम्रो लालसलाममा जस्तो दम थिएन ।
दाहिने हातलाई दर्‍हो पारेर मुठ्ठी कसेर टाउको माथि पुर्‍याए पछि हाम्रो गज्जबको लालसलाम तयार हुन्थ्यो । अनि मलाई यस्तो पनि लाग्थ्यो — छि ः यिनीहरुको के खालको अभिवादन हो ? हात, खुट्टा, मुन्टो अनि मुखाकृति जस्ताको तस्तै छ, मुखबाट फुत्त “जय नेपाल” भन्ने शब्दहरु ओकले भयो । कस्तो तरिका हो, यिनीहरुको ? हाम्रो जस्तो दर्‍हो अभिवादन पो अभिवादन । यस्ता पनि अभिवादन ? अनि कम्युनिष्ट ठानिएका अरु साथीहरुसँग कानेखुशी गर्थे — यस्ता झारपात अभिवादन, हैं ! त्यसपछि लामो हाँसो छुट्थ्यो, हामी कम्युनिष्टहरु माझ । आज अचम्म लाग्दछ मलाई, हैन त्यस्तो विधी के राजनीति लागेको होला ? अझ कक्षाको मनिटर छनौटको समयमा त झन संसदीय निर्वाचन जस्तो । सम्झना अझै ताजा छ, म नील पुन (२०५१ को आम निर्वाचनमा एमालेका तर्फबाट म्याग्दीबाट विजयी उम्मेदवार) भएर भाषण गरेको क्षण ! ती लहैलहै कसरी आएका त्यसरी ? मसँग उत्तर छैन् अहिले । राजनीतिको आफ्नै बाटो हुन्छ, साँच्चीकै राजनीति गर्नेहरु अराजनीतिक गतिविधीमा बढी व्यस्त हुँदै आएको हाम्रो लागि नौलो विषय नै रहेन । 
अहिले लाग्दछ, न जय नेपाल भन्नेहरुले नेपालको जय गरे, न लालसलाम भन्नेहरुले सर्वहाराकै हित गरेका छन । ती त अभिवादनका नाममा गरिब, असहाय र देशप्रेमी जनताहरुलाई झुक्काउने खेल मात्र रहेछ । नत्र २१ वर्ष भैसक्यो देशमा बहुदलीय व्यवस्था आएको, खै त कहाँ भएको छ नेपालको जय ? १८ घण्टा सम्म जनताहरु अँध्यारोमा बस्न बाध्य छन् । दुरदराजका गाउँहरुमा न पर्याप्त स्वास्थ्य चौकी छन्, न स्वास्थ्य चौकीका बोर्ड टाँगिएका भवनभित्र सामान्य औषधी छन् । अरु त अरु झाडा पखालाले मर्न विवश छन् जनताहरु । जहाँ प्रकोप पिडीत जनताहरु भेट्न सरकारी अधिकारी हेलिकप्टरमा जान्छन् र औषधी तथा राहतका सामाग्री खच्चडमा लोड गरेर पठाइन्छन् । मान्छे मरेर क्रिया उम्किदाको दिन औषधी पुग्छ । अचम्म छ । तर नेताहरु रुघा लागे तिनै जनताले तिरेको राजस्वको खर्चमा भारत, सिंगापुर, बैंकक र अमेरिका पुग्ने व्यवस्था पनि छ,  हाम्रै देशमा । 
विधार्थी छन्, शिक्षक छैनन् । विधालयका नाममा भवनको भित्ताहरु छन्, तर कहाँ हुनु छाना ? चौरमा बसेर पढ्छन साना बालबालिकाहरु । फेरि चर्को बहछ हुन्छ हाम्रै देशमा, बालअधिकारको विषयमा । सडक छन् तर सवारी गुड्न मिल्ने हैसियतका छैनन् । सडक आयोजनाहरु नबनेका पनि हैनन्, बन्छन् तर दोहोरो धूलौटो ट्रयाक खोल्न ५२ बर्ष (हेर्नुस लिंक http://www.ekantipur.com/np/2067/5/30/full-news/317826/) लाग्दछ । धारा छन् तर पानीको थोपा चुहिँदैन । नदी छन शहरका बीचै बीच बग्ने । तर नदीमा पानी हैन ढल बग्छ । न्यायलय पनि छन् तर न्याधिस नै भष्ट्रचारको अभियोगमा जेल पर्छन,                                                                                         (हेर्नुस् लिन्क http://www.nagariknews.com/politics/party-politics/18249-2010-09-14-15-52-40.html) । अब तपाई नैं अनुमान गर्नुस, कति मर्यादित छ हाम्रो देशको व्यवस्था, राज्य सञ्चालनको मूल्य र मान्यता । खेलकुद रंगशाला पनि नभएका होइनन् त्यहाँ खेल होइनन् राजनीतिक सभा, सांस्कृतिक प्रदर्शनी र आन्दोलनको घोषणा पो हुन्छन ! नेता र पार्टी त विश्वभरका जनतालाई पुग्ने छन् । अरु त के कुरा सरकार नै २४ दलले चलाएका थिए, एकताका । 
अचम्म छ । दावी नगरेर मात्र हो, नत्र त हरेक कुरामा विश्व रेकर्डलाई काफि हुने विषयवस्तुहरु छन्, हाम्रो देशमा । हाम्रो देशमा देशद्रोही नेताहरु छन् र त्यत्तिकै संख्यामा मुर्ख जनताहरु पनि छौं ।
बाँकी फेरि फेरिलाई !

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...