Skip to main content

शितल मात्र शितल !

बिधालयका प्र.अ टेकबहादुर थापा टिका लगाएर स्वागत गर्दै ।
शितल शर्मा, एक २५ वर्षिय युवती । मेरी सहपाठी । एउटै बिधालयमा कक्षा १ देखि ८ सम्मसँगै पढेका थियौं हामीले । पाँच कक्षासम्म यिनको नाम गुमनाम थियो विधालयमा । किनकी यिनको परिचय थिएन त्यतिखेर सम्म । मेरो परिचय बनिसक्या थियो, कक्षाको सेकेण्ड ब्वाए । पाँच कक्षाको जिल्लास्तरिय परिक्षा पछाडि उनी यसरी चम्किन कि प्रवेशिका परिक्षा उर्तिण गरिन्जेल उनलार्इ जित्ने कोही भएन । कक्षामा प्रथम । मानिसहरूले हामी दुर्इजनालार्इ कडा प्रतिस्पर्धीका रूपमा हेर्ने गर्थे । हामी थियौं पनि त्यस्तै । पाँच कक्षा पछाडि उनी फस्टको फस्ट म सेकेण्डको सेकेण्ड । प्रथम हुने उत्कट चाहनाका बाबजुद म  आठ कक्षा उर्तिण गरेपछि लागे बेनीतिर, मेरा सहपाठीहरूलार्इ छाडेर । शितल बनिन् प्रवेशिका परिक्षासम्म नम्बर एक ! प्रवेशिका उर्तिण भए लगत्तै उनी काठमान्डु गइन अरे अध्ययनका लागि भन्ने सुनेँ मैले । म बेनीमै थान्किएर बसेँ ।

त्यसपछि हाम्रो भेट खासै भएन । गाउँमा आएको बेला सुन्थेँ – ट्राभल एजेन्सीमा जागिर छ रे !
उनी व्यवसायतिर अगाडि बढ्दै गइन भने म यता बेनीमा आफ्नो परिचय स्थापनाका लागि लागिपरे । कहिले बोर्डिङस्कुलको मास्टर त कहिले कम्प्यूटर इन्सिच्युटमा प्रशिक्षक । कहिले साहित्य कर्म, कहिले पत्रिकातिर । मानौ म अलमलमा छु । फुर्सदमा गाउँमा गएको बेला सुन्थेँ, मेरो सहपाठी शितल कहिले अन्नपूर्णको ट्रेकिङमा त कहिले बेइजिङको टुरमा । उनको ब्यस्त जीवनका बारेमा सुन्दा कताकता र्इश्या लाग्ने गर्थ्यो मलार्इ, नढाँटेर भन्नुपर्दा । आखिर शैशबकालका अनन्य साथीहरू थियौं, र प्रतिस्पर्धी पनि ! भेट्ने उत्कट चाहना थियो उनलार्इ । तर समय र सन्दर्भ मिलिरहेको थिएन ।

गत सालको फाल्गुणमा युवा स्वयंसेवकका रूपमा छनोट भइसके पछि शितललार्इ भेट्ने अवसर मिल्यो । मसँग उनको मोबाइल नम्बर थियो । त्यसैले हाम्रो भेट सम्भव भएको थियो । नाङ्ग्लो रेष्टुरेन्टमा कफि पिएपछि यिनले मलार्इ सानोमा बिताएका थुप्रै क्षणहरू सम्झाइदिइन् । सँगै बसेर पढेको, प्रतिस्पर्धीको ब्यवहार गरेको, पिकनिक गएको धेरै स्मरणहरू हामीले ताजा पार्ने काम गर्यौ । मेरो पछिल्लो सफलताका बारेमा सुनेपछि खुशि अभिब्यक्त गर्दै मलार्इ आवश्यक पर्ने अमेरिकन डलर साटफेर गरे नगरेको बारे जिज्ञासा समेत राखिन । आफूसँग भएको १०० डलर मेरो हातमा थमाउँदै मलार्इ सामाखुशिसम्म आफ्नै स्कुटरमा राखेर छाडिन पनि । भोलिपल्ट म नर्वेका लागि उडेँ । १ हप्ता पछाडि तालिम सिध्याएर काठमान्डु फर्कने बेलामा थाहा लाग्यो – मलार्इ छाडेर आफ्नो निवासमा जाँदै गर्दा विपरित दिशाबाट आएको मोटरसाइकलले उनको स्कुटरलार्इ ठक्कर दिदाँ उनी सख्त घाइते भएकि छिन । भेट्ने चाहना हुँदाहुँदै पनि म निष्ठूरी बन्नुपर्ने अवस्था आर्इलाग्यो । भेट्न सम्म जान पाइँन । अहिले सम्झदा ग्लानी हुन्छ – आखिर कति स्वार्थी मान्छे म ? तर भगवानको कृपाले मेरो साथी खतरामुक्त हुन सकिन । करिब ६ महिना पछाडिको बेडरेस्ट पछि उनी ठीक भएको खबर पाएँ मैले । र, काममा फर्केको जानकारी पनि मिल्यो – उनीसँगको र्इ-वार्तालापमा ।

आज मैले खास यी सबै सन्दर्भहरूलार्इ यहाँ जोड्न खोज्नुको मुख्य उद्देश्य भनेको हामीबिचको परिवर्तनलार्इ उल्लेख गर्नका लागि नै हो । अहिले उनी आफ्नै ट्राभल एजेन्सी सञ्चालन गर्छिन् । ठमेलमा ड्रिम नेपाल नामको यिनको आफ्नै ट्राभल एजेन्सी छ । यिनी ब्यवसायिक मात्र भएकि छैनिन् अहिले, सामाजिक सेवामा पनि उत्तिकै प्रतिबद्द भएर लागेकी छिन् । मैले ढिलो गरेर जानकारी पाएँ । करिब दुर्इ महिना पहिले आफ्नो सामाजिक उत्तरदायित्वलार्इ केहि बढि घनिभूत पार्ने प्रयास थालेकी छिन् उनले ! आफूले शिशुदेखि कक्षा दश सम्म अध्ययन गरेको गाउँको विधालयका भार्इबैनीहरूले अझैसम्म पनि कम्प्यूटरको अनुहार नदेखेको तीतो यथार्थले यिनलार्इ चिमोटेछ । भानु माध्यमिक बिधालयमा अध्ययनरत आफ्ना गाउँले भार्इबैनीहरूको सपनालार्इ कसरी मूर्त पार्न सकिन्छ भन्ने गहन चिन्तन पछाडि यिनी एउटा दानीमान्छेको खोजीमा लागिछिन् । यि सबै कुरा यिनले मलार्इ बेलाबखत अनलाइन च्याट मार्फत बताउँदै आएकी थिइन ।

अन्ततः उनले खोजे झै दानी मानिस उनले भेटिन् । नेपालको क्षेत्रबाट सगरमाथा आरोहण गरेका पहिला चाइनिज आरोही ह्वाङ नुवो । बेइजिङ्मा एक ब्यवसायी संस्था zhongkun investment group का कार्यकारी अध्यक्ष रहेका नुवोले ले यिनको सपना साकार पार्ने काममा सघाउ पुर्याए । अन्ततः २०६७ को मंसिर १९ गते भानु मा. वि. रत्नेचौरले १० वटा कम्प्यूटर प्राप्त गरिछाड्यो । समाचार पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुस ।

हाम्रो गाउँमा संसारमा फूल्ने सबै खुशिहरू ल्याउने हाम्रो सपना हुने गर्थ्यो, जतिखेर हामी प्राथमिक तहमा पढ्ने गर्थ्यौ । सायद, शितलले नितान्त एक्लो तर बारम्बारको प्रयासमा गाउँमा भित्र्याएको यो आजसम्मकै सबभन्दा ठूलो र एकमुस्टको सहयोगले मलार्इ एउटा पाठ भने सिकाएको छ – मान्छेको भगिरथ प्रयासमा संसारमा असम्भव भन्ने केहि छैन् । धेरै धेरै बधार्इ तथा शुभकामना प्रिय सहपाठी शितल तिमीलार्इ !

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...