Skip to main content

प्रित बुझेको मेरो साथी

हिजो म मित्र लक्ष्मीसँगै निवासतिर फर्किदै थिएँ, एकाएक प्रणय दिवसको बारेमा कुरो उठ्यो । प्रितलाई नै केन्द्रविन्दु बनाएर प्रित संवाद जारी रह्यो – करिब आधा घण्टासम्म । उनी प्रेमका राम्रा ब्याख्यता हुन भन्ने मेरो आफ्नै बुझाई छ, र मलाई विश्वास छ – उनी एक असल प्रेमी पनि हुन । आदर्शवादी प्रेममा विश्वास गर्ने मान्छे हुन उनी । तर यसको मतलब यो पनि हैन कि प्रेमलाई अनुभूत गर्न/गराउन परस्परमा उपहार आदानप्रदान हुनुहुँदैन वा त्यो एकदम भौतिक कुरो हो भन्नेमा उनी विश्वास गर्दछन् । हाम्रो आधा घण्टे प्रितसंवादमा प्रेमको खास मतलब उनले के लगाए भने “प्रेम” को अर्थ मात्र “प्रेम” हो, यसभन्दा पल्तिर विभिन्न उपविषय वा उपप्रसङ्गहरु जोडेर प्रेमलाई ब्याख्या गर्न मिल्दैन । वा हुँदैन । 

ऋणात्मक ४ डिग्री सेन्टिग्रेडको ठन्डीमा हामी हिडिरहेथ्यौं । फुसफुस हिउँ झरिरहेथ्यो । प्रणयदिवसका बारेमा हामी संवाद गरिरहेथ्यौं – झल्याँस्स मैले ६२ फाल्गुणको प्रणय दिवसको याद गरेँ । जतिखेर तल बेशीमा समेत हिउँ परेको थियो । र, एक हुल रित्ता ठिटाहरु हामी जामुनाखर्कको उकालो चढेथ्यौं हिउँमा रमाएर तस्बिर खिच्न । कल्पिदैँ – सायद म पनि कसैसँग प्रेममा परेको भएँ, छिल्लीदै मसँग हिउँमा तस्बिर खिच्ने मान्छे भैदिएको भएँ । तर मेरा मित्रले यहि पृष्ठभूमिमा उनले आफूले प्रेम गर्ने प्रेमिकालाई सम्झेँ । र, भनेँ – “भलै, ऊ मेरो प्रेमिका हैने, तर म सर्वाधिक प्रेम उसैलाई गर्छु । ऊ अर्थात हेप्पा !” 

मेरो प्रश्न थियो उनलाई – “मित्रवर, यो अलि बोधगम्य कुरो भएन ! प्रेम गर्छु पनि भन्नुहुन्छ, प्रेमीका होईने पनि भन्नुहुन्छ, के हो यस्तो कुरो ?” मुहारमा स्पष्ट प्रकाश प्रदिप्त भो उनको मैले देखेँ ।

उहि प्रदिप्त अनुहारमै अलिक थोरै मुस्कान लिएर उनले जवाफ दिएँ – “प्रेम, मित्रवर प्रेम हो यो ! प्रेममा फिर्ताको अपेक्षा हुँदैन । प्रेम दोहोरै हुनुपर्छ भन्ने मान्यताको खिलाफ छु म । एकोहोरो पनि प्रेम हुन्छ । प्रेम गरिएर गर्ने वा गर्नका लागि गर्ने कुरो हैन, मित्रवर ! यो भावनात्मक स्पन्दन हो, जतिखेर यसको अनुभूति गर्छ मान्छे, अनि ऊ प्रेम गर्न थाल्दछ !” प्रेमको मसिहा लाग्थ्यो आफैलाई, उनको सामु फिका महशुस गरेँ ।

उनले आफू प्रेम गर्ने युवती र पृष्ठभूमिका बारेमा बताउँदै गए – “थाहा छ सखा ? मैले उनलाई फेसबुकमा भेटेको हुँ । २०१२ को जनवरी २२ का दिन पहिलोपटक मैले उनलाई मेरो एउटा नेपाली साथीको फेसबुके साथीसूचीमा भेटेको थिएँ । त्यहि दिन, भर्चुअल नै सहि कोट्याए (पोक गर्नु) उनलाई । र, त्यहि पोकबाट शुरु हुन्छ मेरो प्रेम कहानी !” उनि एकछिन चुप लागे, कारण हामी जेब्रा क्रसिङ नेर आइपुगेका थियौ । मैले देखेँ – हाम्रो विपरित दिशाबाट एउटी सुन्दरी युवती साईकलमा हुँइकिएर गन्तब्यतिर लागिन । मेरो मुखबाट फुत्कियो – “वाह, कस्ती राम्री !” उनी केहि बोलेनन्, मलाई मनमन लाग्यो – मेरो मुखबाट जे फुत्कियो सायद त्यो पनि प्रेमकै भाषा त थियो होला ?

जेब्रा क्रसिङ काटेपछि उनले पूर्वप्रसङ्ग जोड्दै भने – “यसरी पोकबाट शुरु भएको हाम्रो सम्बन्ध, विस्तारै प्रगाढ भो । हामीले भेट्यौ पनि । जीवनजगत, संस्कार र प्रेमकै विषयमा कुराहरु भए हाम्रा ।” अलिकति चञ्चले भएर मैले सोधेँ – “भेट्दा किससिस केहि भएन ?” 

पहिलोपटक मसँग सन्किदै उनले जवाफ फर्काए – “छिः के कुरा गरेको तपाइँले ? पवित्र प्रेममा भौतिक कुरो प्रधान हुँदैन । कुनै शारीरिक भोग वा तिर्सना मेटाउनलाई प्रेमको नौटंकी रचेको थिइँन मैले, साँचो अर्थको प्रेम गरेको थिएँ उनलाई । र, अझैपनि गरिरहेछु । अनवरत गरिरहनेछु ।” जिस्किएकोमा ग्लानी भयो मलाई, माफी मागेपनि मैले ।

उनले आफ्नो प्रेमील सत्यलाई अन्त्यमा यसो भनेर सक्काए – “मेरो प्रेम प्रस्ताव उनले अस्विकार गरिनँ । त्यसमा उनका आफ्नै बाध्यताहरु थिए होलान्, तर हामी अहिले पनि असल साथी छौं । उनी अहिले यहिकै केटासँग सम्बन्धमा पनि छिन । तर भविष्यमा कथंकदाचित उनलाई मेरो साथको आवश्यकता रह्यो भने र यदि म अविवाहित नै रहेको स्थिती हुने हो भने म सहर्ष उनलाई स्वीकार्ने छु ! किनकी, म उनलाई प्रेम नगरिरहन सक्दिनँ !”

गतसालको जनवरी २२ देखि एउटी फिनीस युवतीलाई अगाध माया गर्न शुरु गरेका मित्र अहिले पनि एक्लो नै छन् । सम्बन्धमा छैनन् उनी । थाहा छैन प्रणय दिवस उनका लागि के हो ? के होईन ? तर मलाई चाँहि मनमा विझिरहेछ – के साँचो अर्थमा उनले जसरी प्रेम गर्न समर्थ छौं होला हामी ? के हामी प्रेमलाई शारीरिक तृष्णाबाट मुक्त गरेर हेर्न सक्छौं ? साँचो अर्थको प्रेम गर्ने साहस छ हामीसँग ? त्यसकारण प्रणय दिवसको सबैलाई मेरो शुभकामना छ – रात हैन जीवन रंगिन बनाउने प्रेम गरौं । साँचो प्रेम गर्ने प्रेरणा प्राप्त होस् हामीलाई । र, निर्भय प्रेम गर्ने हैसियत बनाउन सकौं हामी जस्तो बेटी डेविसले भनेका पनि छन् – “प्रेम गर्न डराउनु, बाँच्न डराउनु जस्तै हो र, ती जो बाँच्न डराउँछन् उनीहरु पहिले नै तीन चौथाई मरिसकेका हुन्छन् !”
जय प्रेम!
(हाल मित्र खुशी उमंगले भरिपूर्ण प्रेमपछिको वैवाहिक स्थितीमा छन् ।) अध्यावद्यिक १६ अगस्ट २०२१

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...