Skip to main content

थुक्क ! उपाधीकै बेइज्जत !


बाँया तस्वीरमा लहरै बसेकाहरूलार्इ चिन्नु भयो ? सायद चिन्नु भयो होला । नचिनेको भए पख्नुस्, बिस्तारै चिन्दै गर्नुहोला । तस्बिरको बाँया छेउका दुर्इ जनालार्इ तपाइँहामीले नचिन्ने कुरै भएन । यी त हाम्रा मन मस्तिष्कबाट कहिल्यै पनि बाहिर निकाल्न नसकिने दुर्इ आदरणीय नेताज्यूहरू हुनुहुन्छ । देशका विकासमा उहाँहरूको योगदानलार्इ हामीले यहाँ शब्दमा व्यक्त गर्न सक्तैनौ । अनि साँच्ची यता दायाँ छेउका अर्का दुर्इ बेबकुफहरूलार्इ पनि चिन्नुभयो । ल चिन्नुभएन ? यि त हाम्रा देशका मात्र हैन यो धर्तीकै बोझ हुन ।
मलार्इ यी चारजना नेपाली पुत्रहरूले हालै हासिल गरेको विधावारिधी उपाधीले निकै खुशि तुल्याएको थियो । तर जब मैले थाहा पाएँ त्यो उपाधी त यी दायाँ पट्टी बसेका बेबकुफहरूलार्इ पनि दिइएको रहेछ । मलार्इ भाउन्न छुटेको थियो के खास लायकको गरेका छन् र यी बेबकुफहरूले ? खाल्लि सूचना प्रदान भनेर ताँइनतुँइका श्रृङ्खला बनाउने बाहेक ? अनि गार्इजात्राका अवसर पारेर हाम्रा महान नेताहरूको हुर्मत लिने बाहेक ? बन्द हडताल गर्नुहुन्न । देश विकास गर्नुपर्छ । नेपालमै बसेर इलम गर्न पर्छ । समयै संविधान बन्नुपर्छ आदि र्इत्यादि भनेर हामी नेपालीको दिमाग भुट्ने यिनै दुर्इ हैनन । यिनले यी कसरी यो उपाधीको हकदार भए ? खासमा यस्तो विशिष्ट खालको उपाधी त हाम्रा के.पी ओली र विजय गच्छदार जस्तै नेताहरूले पाउनु पर्ने पो हो नी । ओली र गच्छदारलार्इ मात्र लायक देखेछन फेरि आयोजकले ? हाम्रा माधवकुमार नेपाल, देउवा, रामचन्द्र पौडेल, विध्यादेवी भण्डारी, पुष्पकमल दाहाल, उपेन्द्र यादव, हृदेयश त्रिपाठी, सुशिल कोइराला, प्रदिप नेपाल, कमल थापा, सूर्यबहादुर थापा, पशुपती शमशेर, नारायणकाजी श्रेष्ठ, सूजता कोइरालाहरू जस्ता होनहार नेताहरूलार्इ किन भूलेका नी बोलाउन ? जाबा मह जोडीलार्इ बोलाउनु भन्दा त हाम्रा अन्य देशभक्त नेताहरूलार्इ बोलाएको भए के बिग्रन्थ्यो र ?
उपाधी त ठ्याक्क सुहाउने मान्छेलार्इ त हो नी दिने । ल हेर्नुस फोटो आफै बोल्दछ नी, हाम्रा नेताहरूलार्इ त्यो सर्ट, पाइन्ट, कोट र टिसर्ट बाहिर लगाएको गाउन के सार्हो सुहाएको ? इ महलार्इ सुहाएको छ त ? ल हेर्नुस, फोटो मै देखिन्छ नि सबै कुरो । के.पीको मुहारमा हेर्नुस त चमक । आखिर उपाधीले सहि मान्छे भेटेर नै यस्तो भएको हो नी, हैन र ? तर हाम्रा सम्मानीय उपप्रधानमन्त्रीमा चाँहि चमक उत्ती देख्दिन । ए, थाहा पाएँ, थाहा पाएँ ‍- सायद उपप्रधानमन्त्री जस्तो मान्छे उहाँलार्इ भन्दा पहिले के.पी.को रोलक्रम पहिला परेछ होला उपाधी थाप्ने बेला । जे भएपनि मैले भन्न खोजेको उपाधीले हाम्रा दुर्इ महान नेताहरूको योगदानको कदर गरेको झै मलार्इ लागेको छ । तर र्इ दुर्इ निन्याउरो मुख पारेर दायाँ कुनातिर बसेका जोकरहरूलार्इ किन दे होलान उपाधी ? उपाधी पाउन त त्यहिँ अनुसारको “हाइट” हुनु पर्ने हैन र ?
“हामी जस्ता महान नेताहरूलार्इ सुहाउने उपाधी पनि यी दुर्इ पैसे जोक्करलार्इ सुहाउँछ र ?” सायद यहि सोचेर होला इ बाँया पट्टीका सम्मानीय नेताज्यूहरूले महजोडी तिर पिलीक्क पनि आँखा नलगाएको । ‍कत्ती न आफ्नै भाउ खोस्न आए जसरी टसमस नभै बसेका, हाम्रा नेताद्भय ओली र गच्छदार ।
तर जब मैले थाहा पाएँ यो उपाधी त नक्कली पो रहिछ । अब माथि लेखेको कुरोलार्इ ठीक उल्टो अर्थमा बुझ्नुस । के.पी र गच्छदारलार्इ नक्कली नै सहि उपाधी दिनु उल्टो उपाधीको बेइज्जती नै हो । तर नेपाली कला, भाषा र संस्कृतिमा अमूल्य योगदान दिनुहुने दुर्इ आदरणीय तथा महान कलाकारहरूको चाँहि बेइज्जत नै गर्यो उपाधी दिने मान्छेले । महजोडीले आफ्नो तीस बर्षभन्दा लामो नेपाली कला, भाषा र संस्कृतिमा गरेको योगदानको खिल्ली उडाएकै हो, त्यो दिपक पौडेलले । अनि मलार्इ यस्तो पनि लाग्यो, अरू भन्दा पनि के.पी ओली जस्तो मान्छेलार्इ ढाट्न/छल्न सक्ने मान्छे पनि रहिछन् यो देशमा । साँच्चै मलार्इ त यस्तो लाग्छ कि झलनाथले यहि गोपाललार्इ आफ्नो पद दिएर इलाम तिर चिया खेतीको व्यवसाय गर्न गए हुन्छ । कम्तीमा पनि के.पी. ओली जस्तो मान्छेलार्इ पनि मात ख्वाउने मान्छे फेला परेको त पर्यो, अझ त्यो पनि नेपाली । तपाइँलार्इ मेरो आइडिया चाँहि कस्तो लाग्यो ?


Comments

  1. Thanks a lot for your idea and thoughts. Keep it up.

    ReplyDelete
  2. lekhna ta lekhn bho lekhai ko saili bhanena ....kunai pani kura lekehepachi tesle pathak ko dhayan akarsan garna saknu parcha..tara tapile ta farak saile bhanera kuralai ghuami ghumai ka puryanu bhayo bhayo......nepali sahitik sabdha matar prayog garera lekh ramro hudaina.....leke pachi sadharan sabdha nai prayog garera kina nahos padhne manche le manoraranjan ra gyan paunu parch...eti kura tapaile afno lekh ma bisesh dhyan dinu hola.....

    ReplyDelete
  3. प्रकाश सापकोटा2/10/10 1:06 AM

    जनताको इच्छाम्माथि जोक गर्ने जोकरहरुको लागी त ख्यालख्याल उपाधी ठिकै भएछ तर जनताको पीर मर्काको प्रती निधित्व गर्ने जन कलाकारहरु माथी चाही यत्रो उपहास भएकोमा दुख लाग्यो । लेखाइको बिषय छनौट र उठान राम्रो लाग्यो ।

    ReplyDelete
  4. lekhna ta lekhn bho lekhai ko saili bhanena ....kunai pani kura lekehepachi tesle pathak ko dhayan akarsan garna saknu parcha..tara tapile ta farak saile bhanera kuralai ghuami ghumai ka puryanu bhayo bhayo......nepali sahitik sabdha matar prayog garera lekh ramro hudaina.....leke pachi sadharan sabdha nai prayog garera kina nahos padhne manche le manoraranjan ra gyan paunu parch...eti kura tapaile afno lekh ma bisesh dhyan dinu hola.....

    ReplyDelete
  5. Thanks a lot for your idea and thoughts. Keep it up.

    ReplyDelete

Post a Comment

प्रतिक्रिया ब्यक्त गर्दा सभ्य र सुसंस्कृत शैली प्रयोग गर्नका लागि सम्पूर्णमा सविनय अनुरोध गर्दछु ।

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...