हिजो भर्खर जस्तो लाग्छ, २७ औं वसन्तमा हिड्दै गरेको म विना कुनै योजना देश छाडेर परदेश हिडेको । आज १२ वर्ष नाघिसकेछ, परदेश भनिएको ठाम देशजस्तै अनि देश ठानिएको ठाम परदेशजस्तै भएको । मेरी बोइ भन्नुहुन्थ्यो, "बार्ह बर्षमा खोलो फर्किन्छ ।" बार्है बर्ष वितिसकेछन्, म मान्छे भएर होला सायद आफूले आएको बाटैबाटो घर फर्किन नसकेको ! बोइ नफर्किने गरी गएको पनि ५ वर्ष त नाघिसकेछ, सायद अझै हुनुहुन्थ्यो भने फोन गरेर म सोध्दो हुँ, - बोइ बार्ह वर्षमा खोलो कसरी फर्किन्छ ? सिकाइमाग्दो हुँ फर्किने सुत्र, शिरोपर गर्दो हुँ ती सुत्रहरू र लाग्दो हुँ ढोडेनीको पक्की पुल तरेर किनारै किनार तेर्सिएर घैयारासम्म अनि अलिकति माथि उक्लिएर हाम्रा जिजुको पालादेखिको हाम्रो स्थायी ठेगाना उही ढुंगेपाली टोलमा । छिर्दो हुँ आफ्नै मेहनतले बनाएको साढे दुई तले पक्की घरको दैलोभित्र ।
दिनहरू यस्ता पनि थिए, जहिले म कविताहरू लेख्ने गर्थेँ । मेरा कविताहरूमा देश छाड्नेहरूलाई स्वदेशमैं बस्नु भनेर आव्हान हुने गर्थे । अहिले म तीनै कविताहरूका पात्र बनेर आफैले बाँच्नु परेको परिस्थितीलाई पचाउने प्रयत्न गर्दैछु । त्यसो गर्दा अलिअलि लाज र संकोच त लाग्ने नै भो, लागेपनि संकोच निराश नभै म ती सबै पचाउने कोशिस मैं छु । उसो त "कोशिस गर्नेहरूले कहिल्यै हार्दैनन्" भन्ने यो प्रेरणादायी वाक्य कुनै बैंकको व्यवसायिक विज्ञापनमा सुनेको हुँ, तर परिस्थितीको दास भएको अवस्थाको स्वीकारोक्तिका साथ निसंकोच लाज पचाउने कोशिस गरेर मलाई जित्नु पनि केहि छैन । त्यस प्रकारको जितले दिने खुशिमा म आफैं खुशि हुन सक्दिनँ, आफै खुशि हुन नसक्ने जितमा मलाई कुनै दिलचस्पी छैन ।
उसो त सामाजिक संजालबाट बाहिरिएपछि धेरै साथीभाइहरूसँग सञ्चार सम्पर्क विच्छेद भएको छ । तर उनीहरूसँग बिताएका पलहरू मस्तिष्कबाट नामेट भएको छैन । त्यसैले होला, बेलाबखत बर्षौसम्म सञ्चार सम्पर्क नभएका साथीभाइहरू पनि सपनामा देखिदा रहिछन् । सपना देख्दै गर्दा निन्द्रामैं यो सपना देखिरहेछु भन्ने महशुस गर्ने अपत्यारिलो क्षमता मसँग छ । तर फेरि त्यही सपनामा हजारौं माइल टाढाको यो भूगोल मेरो ढुंगेपालीको सेरोफेरोबाट नजिकै छैन भन्ने यथार्थ महशुस गर्नलाई म त्यो गहिरो निन्द्राबाट ब्युझिनु नै पर्ने किन हो? मैले बुझ्न सकेको छैन, अझै । तरपनि जीवनमा मैले बुझेको चाँहि दूरी केवल मानसिकतामा भर पर्ने गणितीय माप न हो । त्यस्तो गणितीय माप, जसले भौतिक रूपमा नजिकै भए पनि परिस्थितीले कोशौं बनाउने अवस्था वा भौतिक दूरीले टाढा भएपनि सम्झनाले नजिकै ल्याइपुर्याउने क्षमता राख्दछ ।
"भेटेर कफि पिउनुपर्छ । " मेरो जन्मदिनको एकदिन अगाडि भनेथ्यो एक जना भाइले जो बस्दछ मभन्दा तीन बिसौनी परको ठाउँमा । बितिसकेछन् करिब ७ हप्ता, भेट्ने सल्लाह भएको पनि । उसले यो बिचमा कति पियो कफि म यसै भन्न सक्दिनँ, तर घरबाहिर किनेर १७ कप कफि त मैले पिइसकेको छु यस बिचमा, तर पनि उसँग सँगै कफि पिउने साइत जुरेको छैन । यहि समयकै बिचमा त हो पछिल्लो ७ महिनासम्म संवाद हुन नसकेको एक मित्रले अमेरिकाबाट सोधपुछ गरेकी थिइन् मेरो हालखबर मेरी पत्नीसँग । ७ महिनापछि एक्कासी म आएँ उनको सम्झनामा जसरी उनी र अरूहरू आउँछन् मेरा सम्झनामा । धेरैपछि संवाद भो उनीसँग । स्मृतीले आफ्नै आवाजमा हालखबर मेरो सोधी पठाएकी हुनाले उनको कुशल मंगलको खबर मैले उसैगरी सोधी पठाएथे मैले पनि मेरी श्रीमतीको म्यासेन्जरबाट, " म निकै छु, धेरैपछि पनि याद गर्नुभएकोमा धन्यबाद । तपाइँलाई कस्तो छ?" पछि म झसङ्ग भएँ, जब उनले हकारिन् उताबाट "हैन् कहिलेदेखि तिमीले मलाई तपाइँ भन्न शुरू गर्यौ?" सायद सञ्चार सम्पर्क पातलिदै जानथालेपछि सम्बन्धहरू पनि औपचारिक हुन पुग्ने रहिछन् कि ? तँ र तिमी भनेर बोलाइनेहरूलाई तपाइँ भनिदै गइदो रहिछ कि ? स्मृती यदि तिमी यो पढिरहेकी छ्यौ भने मेरो वाचा भो, म तिमीलाई तपाइँ भन्ने छैन उप्रान्त । तर "कफि पिऔँला मिलाएर" भन्ने अनि समय मिलाउन नसक्ने भाइ यदि तिमी यो पढ्दैछौ भने बुझिराख्नु तिमी यत्ति कि तपाइँ तिमीलाई भन्नुपर्ने हुनसक्छ, उप्रान्त ।
यो ब्लग जे लेख्छु भनेर शुरू गरेको थिएँ, त्यो आज लेख्न सकिनँ (कुनै दिन सायद लेख्छु कि ?) । लेख्दै जानेक्रममा कफि पिउँला भन्ने भाइ र अमेरिकामा बस्ने साथी स्मृती बिचैमा कताबाट छिरे, मैले पत्तो पाइँन । तर अर्को ब्लग म कि बिजुलीपत्रको नियमित (मेरै कारणले अलिकति अनियमित हुन गएको छ अहिले) आदान प्रदान हुने मेरा मित्र मुक्ति गुरू या दिनकै एकपटक जसो व्हाट्स अप कलमा कुरा हुने भाइ (जो कहिले नेपाल, कहिले विदेश कहाँ हुन्छन् मैले मेसो पाउँदिन) रमेशसँगको मेरो घनिष्टताका बारे लेखुँला । वा अरू नै केहि । पछिल्ला वर्षहरू जस्तो बर्षमा एउटा ब्लग पोष्ट मात्र हुने ब्लग यो बनाउने छैन । वाचा भो अंग्रेजी नयाँ वर्ष २०२५ मा सके २५ नभएपनि चारपाँच ब्लगपोष्ट लेख्नेछु ।
उहि
जिजुको पालादेखिको स्थायी ठेगाना ढुंगेपाली टोलमा आफ्नै मेहनतले बनाएको पक्की घरको दैलोभित्र छिरेर बाँकी जीवन बिताउन चाहेको इश्वरका अद्वितिय परम भक्त शेरबहादुर थापाको नाती, भूपेन्द्रबहादुर थापाको छोरो , एन्जल, अभियन्ता र अक्षर थापाको बाबा वर्ष ३९ को नीराजन (बहादुर) थापा ।
Daami daju ❤️. Padda sarai ramailo lagyo. Aaba regular aawos daju ko blog. Bideshi naya barsha ko yei subhakamana chha hai daju lai.
ReplyDeleteYestai ramra ramra creation haru padna paiyos 💪.
भाइको माया यस्तै गरी रहिरहोस् आउने दिनहरूमा पनि। राम्रो राम्रो लेख्ने मेरो प्रयास रहिरहनेछ।
DeleteUtkirstha lekh dai❤️ aru thap blog ko lagi shubhakama (coffee chai khadina chiya khana chai ma Auxu😅😅)
ReplyDeleteधन्यवाद बहिनी ब्लग पढेर प्रतिक्रिया दिएकोमा। छिट्टै तिमी यता आएपछि मजासँग घरमै बनेको नेपाली चिया पिउँला नि।
DeleteAfnai kahani jasto lagyo sir, Sarai ramro.Chitai arko ayos hai sir🙏
ReplyDeleteहजुर हो नी। धन्यवाद हजुरलाई पनि ।
Deleteप्रिय गुरु, बिहान मोबाइल बित्तिकै नयाँ ब्लग सिनित्तै पारें , मलाई यसैपनि तपाईंको लेखाइ मनपर्छ तर धेरै पछि लेख्नुभएकोले होला भाषागत त्रुटि अलि थपिएका छन् । आगामी आलेख खा ख्याल गर्नुहोला ।
ReplyDeleteहजुर गुरु नमस्कार। यहाँको टिप्पणीका लागि हार्दिक आभार। यहाँले भने जस्तै आगामी आलेखहरूमा सकेसम्म कमभन्दा कम भाषागत त्रुटिहरु होऊन् भन्ने सतर्कता अपनाउने कोसिस गर्नेछु।
DeleteSarai ramro lagyo daju😍😍उत्कृष्ट
ReplyDeleteधन्यबाद प्यारो भाइ।
Deleteप्रिय साथी निराजन तिम्रो लेख पढे खुशी लाग्यो , तिम्रा कलम रोकिएका रहेनछन, हेरन कति मिठा सम्बन्धहरु यसरीनै बिलिन हुन्छन सुत्दा सम्झियो उठ्दा बिर्सियो , काम र कर्तब्यले हामीलाई खान्छ ! मैले तिमीलाई एउटा राम्रो साथी जो एकदम नै जिज्ञाशु मिहेनेती र तलेंत थियो भनेर सम्झिन्छु तिमी तिमि संग केहि कुरा सिक्ने लोभ पनि राख्छु , अनि तिम्रो साना साना तिना कुरामा निस्फिक्री कराउछु! मेरो चाहना बेनी हुदा को त्यो साहित्तिक पपेर होस् वास रत्नेचौरका कार्यक्रम, तिम्रो सक्रियता त्यस्तै रहोस भन्ने हो तर समय उस्तै पनि त हुन्न फेरी तिमि सबै देखि टाडा हुनुको पनि त सहि कारण रहेछ नि त सो तिम्रो गन्तब्य मा चाडै पुग शुभकामना अनि नि तिम्रो प्यारी मायालाई धेरै धेरै माया
ReplyDeleteतिमीले भने जस्तै उमेरसँगै सक्रियता र सृजनशीलताले पनि पृथक स्वरूप लिँदा रहेछन् । व्यस्त समयका बाबजुद पनि समय छुट्टाएर, ब्लग पढिवरी यति मीठो प्रतिक्रिया दिएकोमा तिमीलाई हृदयदेखि आभार प्रकट गर्न चाहेँ, प्रिय साथी स्मृती।
Deleteमन छुने शब्दहरू, काजीसाब जारी राख्नुहोस्, भविष्यमा पनि यस्तै खालको अझै धेरै ब्लग पढ्न पाउने आशा छ
ReplyDeleteढिलो आयो कडा आयो भने जस्तो भो स्वामीजी । व्यवस्ताका बाबजुद प्रतिक्रिया व्यक्त गर्नुभएकोमा धन्यबाद । राधे राधे ।
Deleteदाम्मी छ बन्धु । अझै राम्रो राम्रो लेख्तै जानु ल।
ReplyDeleteओहो धन्यवाद कहाँको बन्धु पर्नुभयो ।?
Deleteलेख उत्कृष्ठ लाग्यो। बिदेशमा स्वदेशी मनहरुको साझा चौतारी पस्केको मा देस फ्रकिनेको लर्कोलागला जस्तो देखियो त वाइ्।
ReplyDeleteहजुर के छ त नि विचार फर्किनु पर्यो अब सँगै। मन अडिएला जस्तो छैन यता।।
DeleteDear Nirajan ji,
ReplyDeleteतपाईंको यो लेखले मेरो मन निकै छोयो। शब्दहरू यति जीवन्त र गहिरो छन् कि पढ्दा लाग्छ, म पनि तपाईंको यात्रामा सहभागी छु। परदेशको पीडा, सम्झना, र सम्बन्धहरूको परिवर्तनले मेरो आफ्नै जीवनका केही पलहरू झल्काइदियो। 'बार्ह वर्षमा खोलो फर्किन्छ' भन्ने कुरा त झनै गहिरो लाग्यो। तपाईंको लेखनीले केवल शब्दहरूको सजावट मात्र होइन, भावनाको गहिरो अभिव्यक्ति दिएको छ। तपाईंलाई यस्तै सुन्दर लेखहरू लेख्न प्रेरणा मिलिरहोस्। यो यात्रालाई कहिल्यै नरोक्र्नुहोला। Best Wishes!
प्रिय अन्जान मित्र
Deleteलेखाइको शैली अलिकति नयाँ लाग्यो त्यसैले ठ्याक्कै तपाईँ को हुनुहुन्छ मैले मेसो पाउन सकिन। नाम हेर्दा साथ झल्यास मलाई मेरा मित्र लक्ष्मी हुन् कि भन्ने आशंका चाहिँ थियो तर लेखाई अलिकति नौलो र भिन्न लागेको छ। तपाईं जो भएपनि मलाई राम्रो ठान्ने असल मान्छे हुनुहुन्छ भन्नेमा म विश्वस्त छु। यहाँको यस्तै सुन्दर टिप्पणीहरू आगामी ब्लगहरूमा पनि पढ्न पाउँ। हार्दिक आभार ल।
सर्वप्रथम त भाइ निराजनलाई धेरै धेरै धन्यवाद।लेखकले आफ्नो बारेमा आफूलाई नढाँटिकन मनका कुरा लेखेको पहिलो पटक महसुस भयो तथापि यसभन्दा अगाडि पनि लेख्न लेखिएका होइनन् त्यसमा त्यस्तो खालको अनुभूति पाइँदैन थियो। तर यसपटक लेखक साँच्चै नै आफ्नो मनको कुरा आफूले गर्न नसकेका कुरा आफूले विगतमा भनेका कुरा र अहिले वर्तमानमा के भइराखेको छ र कुन बाध्यतामा बसिरहेको छ भन्ने कुराको चित्रण गरेको देखियो। स्वर्गवास भइसक्नुभएको आफ्नो बोइको उद्धरण प्रस्तुत गरेर भाइ निराजनले आफ्नो लेखलाई थोरै भावनात्मक कथा तिर दौडन चाहेको देखियो हो साँच्चै बोइ बाँचिदिएको भए भन्नुहुन्थ्यो होला "केटा तन्नेरी लहडमा बोलेका कुरा र व्यवहारका कुरा फरक हुन् बल्ल थाहा पाइस" । लेखमा फेरि अर्को प्रसङ्गमा पनि के भनिएको छ भने सामाजिक सञ्जालबाट बाहिरिएका कारण मसँग सम्बन्ध स्थापित हुन नसकेका मेरा पुराना मित्र साथीहरुले मेरो श्रीमती मार्फत मलाई सम्झन्छन् भनेर उनीहरूको महिमा पनि गाएको देखियो तर अफसोच सिधै फोन सम्पर्क गरेर सन्चो बिसन्चो सोध्ने आफन्तहरूको बारेमा कहीँ कतै उल्लेख नपाउँदा सायद हामी पनि अप्रत्यक्ष माध्यमबाटै सम्पर्कमा रहन सकेको भए सायद त्यो ब्लगमा हाम्रो पनि नाम आउने थियो कि भन्ने कुराहरु अहिले अनुभूत भइरहेको छ। खैर त्यसमा हामीलाई त्यति धेरै गुनासो पनि रहेन तर खुसी यस अर्थमा छु कि निराजन मा एक खालको महाज्ञान जुन प्राप्त भयो ।घर त्यही हो देश त्यही हो। परिवेश त्यही हो जुन हामीले शिरमा बोकेर हिँडेका हिँडेका छौं भन्ने कुराहरु मनन गरियो भने सायद देशप्रति न्याय नै हुन्छ होला। धन्यवाद।
ReplyDeleteमिठो प्रतिक्रियाका लागि दाजुलाई हार्दिक आभार, हुन त मेरो तारन्तारको सोधाइले पनि विशेष रुपमा काम गरेको हुनुपर्छ😃 टिप्पणी गजबकै आयो♥️। हुनसक्छ अलिकति पृथक लेखन शैलीका कारण यो ब्लग पोस्ट सरसर्ती पढेर बुझ्ने खालको चाहिँ छैन। बुझाइमा अलिकति फरक पर्यो कि भन्ने लाग्यो, देश र परदेशको विषयमा मेरो बुझाई अहिले पनि यथावतै छ, फलत: दाईले भनेझैँ महाज्ञान अझै प्राप्त भइसकेको छैन। अ साँच्चै दाइको नाम यस लगत्तै सम्प्रेषित अर्को ब्लग पोस्टमा आएको छ है। ☺️
Deleteधन्यवाद निराजन भाइ प्रति उत्तरको लागि भाइले भनेजस्तै भाषामै कठिनाइ भएका कारण बुझाई फरक पर्न गयो भनेजस्तो त मलाई लागेन। तर लेखमा विगतमा आफूले चालेका कदम प्रति कतै पश्चाताप महसुस गरेको त होइन भन्ने शङ्का गरेको मात्रै हो। खैर भाइले भनेजस्तै अर्को नयाँ पोस्टमा दानवीरको सूचीमा मेरो पनि नाम परेको रहेछ। भाइलाई के भनु धन्यवाद भनु अथवा अथवा मनमनै सत्य कुरो त लेखेछ भनेर भाइलाई धन्यवाद दिउँ। मैले पनि मेसो पाएन।
Delete💙💙💙
Deleteयो लेखले निक्कै गम्भीर बनाएको छ। चङ्गाले लट्टाई छोडेर जति टाढा गएपनि धागोले बाँधेको हुन्छ र चङ्गा उड्न पाउँछ। धगो नचुँडिदै चङगा फर्किनु पर्छ नत्र चङ्गाको अस्तित्व हराएर जान्छ।
ReplyDeleteत्यस्तै गम्भीर टिप्पणी पनि। साधुबाद दाईलाई पनि।
Delete