Skip to main content

जनताको हातबाट निस्केका झापडहरू


सायद धेरै नेपालीहरुले अड्कल काटे झैं एउटा अर्को झापड बर्सिएको छ – अर्को एक थान तथाकथित शिर्षस्थ नेताको गालामा ! दुई वर्ष अगाडि माघ महिनाको चिसोमा तथाकथित एक शिर्षस्थ नेताको गाला रन्काएर शुरु भएको झापड श्रृङ्खला अन्ततः गणतन्त्र नेपालको पहिलो कार्यकारी राष्ट्रपति बन्ने ईच्छा राखेका पूर्व प्रधानमन्त्री एवं सबभन्दा ठूलो दलको सबभन्दा ठूलो नेताको गालासम्म आईपुग्नुलाई हामी सामान्य मान्न सक्दैनौं । यो झापड श्रृङ्खलालाई ब्यक्तिगत आवेग वा बहुलठ्ठीपनको संज्ञा दिन सक्दैनौं । र, हामी राम्ररी बुझ्न सक्छौं कि हिजो यहि झापडको शुभारम्भ हुँदा त्यो जनताको आक्रोश हुने र आज उस्तै झापड सुप्रिमोको गालामा बज्रदा त्यो निकृष्ट, षडयन्त्रकारी वा प्रतिगमनकारी हुनै सक्दैन । जो जसले यसलाई गलत ब्याख्या गरिरहेछन्, सन्निकट भविष्यले उनीहरुको यो सतही बुझाईलाई गलत सावित गरेरै छाड्ने छ ।
इतिहास साक्षी छ – जहिले पनि जनताहरुले आफ्ना नेताहरुलाई आक्रमण गरेका छैनन् । किनकी जनताहरुले राजनीतिको प्रयोग राम्रोसँग गर्न जानेका छन् । उनीहरु राजनीतिलाई अराजनैतिक बनाउन जान्दैन् । बिग्रेकोलाई बिग्रेको र सप्रेकोलाई सप्रेको देख्ने आँखा र परिस्थती अनुरुपको सरल बिश्लेषण गर्ने मस्तिष्क हुन्छ – जनताहरुसँग । नेताहरु जस्तो हौवाको सृजना गर्न जान्दैनन् – जनताहरु । राजनीतिको कुटिल चाल सजिलै बुझ्छन् जनताहरु तथापि राजनीतिको खोल ओढेर चालिएका कुटिल चालहरु अस्वीकार्य हुन्छन् – जनताहरुका लागि । यिनै जनताहरु हुन् हिजो आफ्ना नेताहरुले परिवर्तनका लागि मोर्चाबन्दी हुन आग्रह गर्दा सडकमा ओर्लेका । आफ्ना नेतृत्वका सुरक्षाका खातिर छाति खोलेर हाँसी हाँसी गोली थापेका । किन बिर्सिन खोजिदैछ जनताहरुलाई ? किन भनिदैछ जनताको आक्रोशलाई फगत एक ब्यक्तिको बहुलठ्ठीपन ? एक व्यक्तिगत आवेग ? अचम्मको विषय बनेको छ, यो । संविधानसभा मार्फत जनताको संविधान बनाउने र अग्रगामी पहलकदमी लिने भनि बाँडिएका सपनाहरुमा के जनताले साथ दिएका थिएनन ? ती सपनाहरु फगत किन बाडिए ? हो, त्यसैको हिसाब खोजिरहेछन् पदम कुँवरहरु । हुनसक्ला, पदम कुँवर एउटा ब्यक्ति, तर ऊ केवल ब्यक्ति मात्र होइन् तिमीहरुले देखेजस्तो – ऊ सिंगो नेपाली जनताहरुको प्रतिनिधि आवाज हो, आक्रोश हो – तिमीहरुप्रतिको । 
दुईवर्ष अघि, एक तथाकथित शिर्ष नेता झलनाथ खनालको गालामा बज्रेको झापडलाई बुझ्न नसक्नुको परिणती हो यो, अर्को झापड । तिमीहरुले एकअर्कालाई खुच्चिङ मात्र गर्‍यौं । त्यो झापड केवल एकजनाको गालामा मात्र बज्रेको हैन भन्ने सार कुरो बुझेनौं । तिमीहरुकै शब्दलाई सापटी लिएर भन्ने हो भने तिमीहरुले हरेक घटनाक्रमको रुपतत्व मात्र खोज्यौं र त्यस्तै बुझ्यौं । जसले के दियो तिमीहरुलाई ? मात्र एकछिनको आत्मसन्तुष्टि हैन त ? आफ्ना आसेपासेहरुको मात्र नेता बन्न सक्नुलाई तिमीहरुले आफ्नो सामथ्र्य ठान्यौ, र त्यहि सामथ्र्य सबै जनताहरुको साझा र प्रिय नेता बन्न काफि छ भन्ने आत्मरतीमा रमायौं । परिणाम – आज जनताहरुको छातिमा आक्रोशको ज्वाला दन्किदै छ र तिम्रो गालामा जनताहरुको त्यहि ज्वालाको राप पर्दैछ । 
माक्र्सवाद पढ्दैमा कोही माक्र्सवादी, वा समाजवाद पढ्दैमा त्यो समाजवादी बन्न सक्दैन् । पढ्नु एउटो कुरो हो, मनन गर्नु अर्को कुरो हो र ब्यवहारतः त्यसलाई आफ्नो सृजनाशिलताको रंग भरेर प्रयोगमा ल्याउनु ब्यक्तिको कुशलताको पुष्ट्याई हो । यसको सिधा अर्थ हो, तिमीहरु भूलभूलैयामा छौं । र, तिमीहरु कुशल छैनौं । हरेक युद्द लड्नेहरु अलेक्जेन्डर द ग्रेट बन्न सक्दैनन् । झन तिमीहरु त आफूलाई सफल देखाउनका लागि वाहियात आधारहरुमा तर्क गर्न लिन छौं । जसले केहिक्षण त तिमीहरुलाई नेता बनाउँला कालान्तरमा त्यसले तिमीहरुलाई झन भड्खालोमा जाक्ने बाहेक केहि गर्ने छैन । तिमी जे सुकै भन, समयभन्दा ठूलो कोही पनि छैन् । समय तिम्रो पकडबाट फुत्किुन अगावै ब्युँझ ! नत्र पछुताउनु बाहेक अर्को कुनै विकल्प रहने छैन् तिमीहरुसँग ।
पर किन जानु पर्‍यो ? आफ्ना आसेपासेका कुरामा विश्वास गरी जनताको परिवर्तनको चाहनालाई नजरअन्दाज गर्दा श्री ५ महाराजधिराज ज्ञानेन्द्र वीर विक्रम शाहदेवबाट कसरी पूर्वराजा ज्ञानेन्द्र शाहमा परिणत भए ? किन उनले २४० वर्षदेखिको आफ्ना पूर्खाहरुले जोगाउँदै आएको शान, शौकत, पद र प्रतिष्ठा चुट्कीको भरमा गुमाउनु पर्यो ? किन ? यो गम्भीर यक्ष प्रश्न अव तिमीहरुमा फर्केको छ । कृपया त्यसैले गम्भीर बन्न सिक । फगतको जुँगाको लडाइँमा नभिड । यो उर्जाशिल जीवनलाई आक्षेप, आरोपप्रत्यारोप र निषेधको राजनीतिमा मात्र केन्द्रित नगर । देश र जनताको हितका विरुद्ध ‘विदेशी प्रभु’को तलुवा नचाट ! सोच, एकपटक गम्भीर भएर सोच – जव तिम्रा कारणले जनताको छातिमा आक्रोशको ज्वाला अझ अरु दन्किदै जान्छ त्यसको परिणाम पक्कै पनि राम्रो हुनेछैन ! हेर त एउटा देविप्रसाद जाग्न समय लाग्दो रै’छ, तर जागेपछि कसरी प्रवेश बस्नेत, प्रेमराज देवकोटापदम कुँवरहरु जाग्दा रै’छन् ?
झलनाथ खनाललार्इ झापड परेपछिको लेख यहाँ पढ्नुस

Comments

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...