माग्नेहरूको भीडमा अर्को माग्ने

"एस्क्युज मी, टेन युरो प्लिज ।" 

गएको कुनै वर्ष, हिउँदको कुनै एकदिन, ग्यास स्टेशनको छेउमा उभ्भिरहेको म नजिक फटाफट आउँदै अरबी मूलको जस्तो लाग्ने एक ठिटोले, दाहिने हातको तीन औंलाहरू बुढी, माइली र माझीलाई एक ठाम पारेर माग्दै थियो, दश युरो दाम मसँग ।

उसले पैसा माग्ने बखतको भन्दा धेर विनीत भएको भावमा सोधेथेँ उसैलाई मैले, पैसा माग्नुको कारण । दश युरो पक्का पाइयो भन्ने खुशिमा, मुहारभरी परम ज्योती धपक्क पारेर, बताएथ्यो उसले कारण पैसा माग्नुको - "पेट्रोल हाल्नु छ गाडिमा ।"

सेकेन्ड ह्यान्ड टोयोटा यारिस चढ्ने मैले दिइदिएको थिएँ पाँच युरोका दुई थान कलिला नोटहरू उसलाई, जसले बडो शानका साथ चालेथ्यो आफ्ना डेग सेकन्ड ह्यान्ड जस्तै देखिने तर टलक्कै टल्केको (आफ्नो) बिएमडब्ल्यू तिर । 

हैन यल्ले मलाई पैसा ठग्यो कि साँच्चिकै अभरमा परेर माग्यो? सोच्दै, म घिसार्दै थिएँ मेरा दुई थान पैतालाहरू उहि धुलोले छोपिएको मेरो पुरानो टोयोटा यारिसतिर । म नपुग्दै गाडीमा, ऊ पुगिसकेको थियो अर्को मान्छेको छेऊमा जो भर्खर तेल भर्न छिरेको थियो - ग्यास स्टेशनमा, आफ्नो निस्सान कार लिएर । अनि म खिस्रिक्क परेको थिएँ कि मागेरै पनि मान्छेहरूले ठग्न सक्छन् अरू मान्छेहरूलाई जसरी म ठगिएथे भर्खर ऊबाट । त्यसरी नठगिन पनि सक्छन् जसरी निस्सान कारमा आएको मान्छेले त्यो ख्याउटे युवकलाई गरेर केहि सवालहरू, इशारा गर्दै युवक निस्केको बिएमडब्ल्यूतिर । र घाइते बाघ झैं युवक फर्केको थियो लुकाएर दाहिने हातका आफ्ना चार औंला । देखेन् सायद निस्सान चढ्ने अधबैंशेले जुन लुकाएको थिएन युवकले - बीचको औंला !

एक पल्ट हैन, दुई पल्ट हैन त्यही ख्याउटे अपरिचितले जस्तै माग्ने लत लागेको एक परिचित युवकले, जम्मा जम्मी चार पल्ट सय पचास हैन मात्र दशपाँच युरो माग्ने गर्थ्यो मसँग, पाँच सात वर्ष पहिले । एक पल्ट हिउँदमा अनि तीन पल्ट हिमको याममा ।

पैसा माग्नुको कारण उसँग पनि उहि थियो, गाडीमा ग्याँस भर्ने । 

भाइ, इन्धन भर्न पैसा नहुने चढ्छौ गाडी किन ? चौथो पल्ट दश युरो उसको खातामा पुर्याउनु पहिले, उसको मनमा पुगी भ्याएछ मेरो यो प्रश्न । हाँस्न खोजे झैं गरेपनि भारी मनले भनेथ्यो त्यस भाइले मलाई, "बसमा चढेर गर्न मिल्दैन् नी दाई, पोस्ती (पत्रिका बाड्ने काम) !" 

अन्तिम कुराकानी यो नै थियो मेरो, उसँग। सापटी फिर्ता त गरेन उसले सायद तीस चालिस युरोको याद त्यो पनि किस्ता किस्तामा मागेको सम्झना गरिराख्छ र कसले? सम्झिएन उसले पनि त्यसैले । तर बिर्सिएन उसले देश, अनि परदेशमा विताए पनि प्यारो आफ्ना वैंशका वर्षहरू ऊ फर्कियो उता । यता अब ऊ सायदै फर्किला । 

मैले पनि अभर पर्दा मागेको हुन्छु पैसा साथीहरूसँग, दाजुहरूसँग, दिदीहरूसँग, बैनीहरूसँग, भाइहरूसँग र धेरै धेरै पल्ट चाँहि प्रिय पत्नीसँग । सूचीमा छन् कोको त्यस्ता मनकारी सहयोगीहरू ? गम खान्छु म कहिलेकसो । आउँछन् एक एक गरेर यी नामहरू - राजन दाई, बसन्त दाई, दिदी लिला, सखी शितल, मित्र लक्ष्मी, भाइ रमेश, विनोद भाइ, रामचन्द्र भाइ, बैनी रेनु, रमी बैनी र भिनाजु शिरीष, अनि अरू अरू धेरै ! 

रंगीन नामहरूको म अझै आसामी छु, तर यिनीहरू होइनन् कोही पनि सुदखोर साहूहरू । किनकी यी कोही पनि लिदैनन् मसँग ब्याज न लिएका थिए अरू कोहीले । जो जसको गरेको छु नामै उल्लेख मैले । तर ब्याज नलिए पनि मेरा साहुहरूलाई मैले फिर्ता त गर्ने गरेकै छु - ब्याजरूपी जवाफको, जहिले जहिले यी लेख्ने गर्दछन् साँवारूपी टिप्पणी- मेरा ब्लगपोष्टहरूमा । 

पैसा र प्रतिक्रिया मागिपठाउँछु म मेरा खास खास मान्छेहरूलाई, किनकी 'जोसँग पनि हात पसार्ने मामुली खाले मान्छे हुनु हुँदैन्' भन्दै सम्झाउँछिन् बेलाबेला, मेरी पत्नी। तर प्रिया, माग्दैमा पाउने चिज पैसा होला नहुने सायद रहिछ यो टिप्पणी । किनकी मित्रहरूको पनि दुख्तो हो नदुखेको टाउको, सोचेर कि के सोच्ला निराजन यदि लेखिहाले भने मैले टिप्पणी ?

"ए गुरू हालिदिनुस् त पचास युरो ।" मित्र लक्ष्मीले माग्छन् कहिले कसो । म रकम पठाइसकेको हुन्छु उनको बैंक खातामा, नसकिदै उनीसँगको मेरो फोन वार्ता । 

हजार हाल्देऊ बुढो लास्टै अभर पर्यो, डिसेम्बरमा फिर्ता गरूँला म बरू । गएकै नोभेम्बरमा त हो मैले मागेथेँ उनै मित्रलाई, तर कहाँ भनेको थिएँ र साल उनलाई रकम फिर्ताको ?

न सोधेकै थिए उनले पनि साल सायद ठानेकी, होला त्यहि दुइ हजार चौबिस । मैले फिर्ता गरिसकेको छैन, उनले फिर्ता मागिसकेका पनि छैनन् । बरू पछिल्लो ब्लग पोष्टमा मागेथेँ उनलाई पनि एक थान टिप्पणी । जसरी मागेथेँ मैले मेरा मित्रहरू अन्यलाई झैं खास कुनै लाज नमानी । तर सिधैं इन्कारी जवाफ पाएथेँ मैले उनीबाट । किनकी बहाना भेट्न खप्पिस छन् उनी जस्तो धुरन्धर पढ्नमा छन उनी । भनेथे उनले - लेख्नुस् नियमित ब्लग अनि दिउँला नमागी टिप्पणी । मान्छे यी जाती छन् अलि अलि छन् -  अफ्ठ्यारा पनि ।  त्यसैले त नमागेपनि दिन्छन् टिप्पणी र बेला बेला लन्च अफरहरू पनि । तर यसपाली यिनले दिएको भए टिप्पणी, फिर्ता नमागेपनि दिने रहर थियो उनलाई- एक थान जवाफ टिप्पणी । (दिने हैन् त मित्र एक थान टिप्पणी?)

उसो त नमागी नेपालीहरू दिदैनन् धन्यबाद पनि । दिने बानी कहाँ छ र हामीहरूलाई कसैको ब्लगमा टिप्पणी ? हैन् म कोही कसै, हुँ हजुरहरूकै आफ्नै । कृपया, अबदेखि मैले माग्नुपूर्व यहाँहरूको व्हाट्स एपमा मेरा ब्लगपोष्टमा टिप्पणी । कृपा गरेर दिइदिनुहोला एक थान टिप्पणी, म यहाँहरूलाई जवाफ लेखिपठाउनेछु, यहाँहरूले कहिल्यै नमागेपनि । अँ, अनि दिउँला मैले मेहनत साथ लेख्तै गरेको मेरो एउटा कृति जसको गातामैं लेखेर हजुरहरूको नाउँ र ठेगाना यदि छापिएछ भने कुनै वर्ष जसको नाम मैले जुराइसकेको छु, नेताको छोरो । थाहा लागोस् यहाँलाई पनि कृति विशेष हो किनकी जसको नाम जुरेको हो,  जुर्नुभन्दा पहिले नै गएको वर्ष जन्मिएको हाम्रो छोरोको अक्षर भनिने नाम ।