Skip to main content

ह्यानिबल क्लव, युवतीहरु र अनियन्त्रित मन – १

अस्ति मात्र, यहि डिसेम्बर १४ तारिखका दिन ह्यामिलिना बस्ने मेरा सहृदयी मित्र सञ्जीवको विशेष निम्तोमा त्यता जाने साईत गर्दै थिएँ, बाटोमा जाँदै गर्दा दुई थान किशोरीहरुले नमज्जाले आँखा सन्काएर हिडेँ । हिउँ बर्सिरहेको थियो, रोकिने छाँटकाँट केहि थिएन उसै त झन चीसोले जिऊ पूरै कठङ्ग्रिएको थियो झन उनीहरुको जिस्काईले अझ अरु निस्तेज पारिदियो मलाई । यस्तो किनपनि भो भने फिनल्याण्ड झर्दाको दिन देखिनै यहाँ अध्ययन गर्दै आएका अरु अनुभवी नेपालीहरुले हामीहरुलाई सम्झाउँदै आएका छन् – १८ बर्षभन्दा मुनिकालाई त आँखा पनि नलगाउनु हैं । चुमुर चुमुर गर्छन ती तर बाल नदिनू ! तीनको फेला परियो भने जहाज डुब्छ फेरि ! यी कुरामा मैले खास विश्वास गरेको पनि छैन । कारण, आफूले पो जिस्काउनू भएन, अब उनीहरुले जिस्काउँछन् भने – जिस्कीनू हाम्रो के दोष ?

 तर डिसेम्बरको त्यो साँझ म ती दुई थान किशोरीहरुसँग जिस्किने साहस नै गर्न सकिनँ । हुन त अक्टोबरको एक साँझ माथि कोक्होलाबाट झरेका एक भाईले नसुनाएका पनि हैनन् – “दाई यहाँका त १६ वर्षमा भर्खर टेकेकाहरु त थामिनसक्नुका हुन्छन् । मौकाको फाइदा लिनुपर्छ ।” मैले मिठाउँदै नसोधेको पनि हैन् – “हो र भनेको ? तिम्रा अनुभव छन् त ?” ईश्या नै लाग्ने गरि उनले दुईचार अनुभवहरु सुनाएका पनि थिए, तर पनि मैले ती दुई थान युवतीहरुले जिस्काउँदा पनि साहस गरिनँ भन्नलाई – ओलेत्ते काउनीता ! (तिमीहरु च्वाँक छौ !) र, सरासर रेल बिसौनीतिर लागेँ – उनीहरुकै पछिपछि, तर बिस्तारै !

रेल बिसौनीमा मेरो झन बिजोग । नक्कलीहरु त त्यहाँ पनि पुगेका । कस्सो एक बिसौनी उता गएर झरेँ । उनीहरु झरेर गएपछि कुनै पनि किशोरी उपस्थिती देख्नू नपरोस् भन्ने मेरो कामना थियो । ह्यामिलिना पुगुन्जेल सम्म मेरो मनोकामना पनि पूरा भैसकेको थियो । उप्रान्त कोही नक्कलीहरु ब्यहोर्न परेन । निर्धक्कसँगको यात्रा भो !

बिसौनीमा मेरा मित्र सञ्जीव मेरै प्रतिक्षामा थिए । दौडेर उनी छेऊ पुगेँ म । अभिवादन साटासाट भएपछि, हामीहरु उनको निवासस्थानतर्फ लाग्यौं । बाटोभरी दुवै जनाको एउटै गुनासाहरु रहे – पढाईको चाप, अपूरा गृहकार्यको तनाव, सँगै आएका साथीभाईले हल्का फुल्का काम पाईसकेको अवस्थामा आफूहरुले भने अझै काम नभेट्टाईरहेको अवस्था, रित्तिदो बैङ्कको खाता, फिनल्याण्डको हिउँमा फूल्छन् भनिएका सपनाहरु आदिआदि विषयहरुमा बाटैभरी कुरा भए । सायद कुरा ननिस्किन्थे भने मैले सञ्जीवसँग अलिअलि दुखेसो पनि पोख्थे होला । किनकी, रेल बिसौनीबाट पन्ध्र मिनेटको दूरीमा बासस्थान रहेको बताएका थिए उनले तर ४५ मिनेट पूरै खर्च भयो– त्यहाँ सम्म पुग्नलाई । 

कोठामा पुगेपछि मात्र झुट बोल्नुको रहस्य खोले मित्रले – “अब ४५ मिनेट लाग्छ भनेको भए तपाइँलाई हिड्न पनि उत्साह लाग्ने थिएन नी त्यो भएर १५ मिनेट भनेको क्या !” 

असहमत हुनुको तुक थिएन । तसर्थः उनीसँगै बस्ने अर्का मित्र तथा भाई भूपेन्द्रले तयार पारिसकेको दाल, भात, कुखुराको मासु र अचार तीनैजना मिलेर कपाकप खायौं । 

खाना खाँदै गर्दा भाई भुपेन्द्रले सुनाए – “दाई आज क्लब जाने भन्दैछन् केटाहरु, जानुपर्छ हैं ।” सञ्जीव उत्साहित हुँदै मलाई फकाउँदै थिए – “गुरु, यस्तो मौका घरिघरी आउँदैन, केटाहरुसँग चिनजान पनि हुन्छन् जानुपर्छ हामीपनि !” 

रातीको एघार बज्दै थियो । शुक्रबारको साँझ ह्यामिलिनाका धेरै युवायुवतीहरुको रोजाइमा पर्ने ह्यानिबल क्लबमा म, सञ्जीव र भूपेन्द्रबाहेक अरु तीनजना नेपाली साथीहरु पनि पुग्यौं । साढे दुई यूरो प्रवेश शुल्क तिरेर के भित्र छिरेको थिएँ – आँखा गएर चार थान युवतीहरुमा एकैपटक ठोक्किए मेरा । युवतीहरु मज्जासँग वाइन पिउँदै थिए, मैले कोला मगाएँ – ठूलो । उता केटाहरु बियर समातिरहेथे । 

बडो उत्साहित साथीहरु सुनाउँदै थिए – “यो त टप क्लब हो ।” 

अर्को सुनाउँदै थियो – “च्वाँक च्वाँक केटीहरु आउँछन् यार यहाँ !” 

झन अर्कोले थप्यो – “बार्‍ह बजेपछि तल भुइँतलामा डान्स हुन्छ । अहिले यहाँ चाँहि मज्जाले पिउनुपर्छ ।” 

अगाडिदेखि कुनापट्टि गेम मेशिनको आडैमा बसेको अर्को साथीले चाँहि भिडियो गेम खेल्ने ईच्छा जाहेर गर्‍यो । खेल्नलाई पैसा छिराउनुपर्ने रहेछ माथिको दुलोमा, सिक्का रहिन्छ । उसलाई चुपचाप बसेको देखेको साथीले २० सेन्ट दियो । उसले त्यो दूलोभित्र छिरायो, गेम सुचारु हुन सकेन । कारण पैसो पुगेन । खेल्नलाई २ यूरो चाँहिदो रहिछ, यूरो ८० सेन्ट पुगेन, कसले दिने त्यो ? सबै चुपचाप । केटो बिच्कियो – हत्तेरी फोकटमा नेपाली २० रुपैयाँ गयो । 

बियर लागिसकेको अर्को साथी चाँहि बार्‍ह बज्न ढिला गरेकोमा असन्तुष्ट थियो । डान्स क्लबको पहिलो तलामा अलि पट्यार लाग्दो तरिकाले एक घण्टा बित्यो हाम्रो । अझ बिचबिचमा यौवनमा लुछुप्प भिजेका तरुनीहरु क्लबभित्र छिर्दैनथे भने झन कति अत्यास लाग्दो हुन्थ्यो होला त्यो रात? फाट्टफुट्ट गर्दै युवायुवतीहरुको बाक्लै भिड जम्मा भो । बार्‍ह पनि बज्यो । सबैजना भूमिगत कोठामा झरेँ । यसो हेरेको मेरा वरिपरी साथीहरु नै छैनन् । म भन्दा केहि अगाडि उनीहरुलाई हिडेको देखेँ – केहि थान कस्मेटिक युवतीहरुको पछाडिपछाडि । भर्‍याङनेरै पुग्दा मैले आफूलाई पनि पाएँ कसैको पछाडि । मेरा अगाडि हिलमा हिड्दै थिईन – एउटी युवती । 

Comments

  1. hahahaha...mero dai..ami tespaci ko kahani ta tapaile nalekhe pani guess garna sakne capabilty ma ma cha...buaaahhhh...:P

    ReplyDelete
  2. त्यसपछिको सत्यकथा लेख्नैपर्ने हुन्छ, नलेखेर सुख मिल्दैन मलार्इ । प्रतिक्षा गर मेरो भार्इ, केहि दिनपछि अन्तिम भाग तिमी पढ्न पाउनेछौ ।

    ReplyDelete
  3. kasaiko bastavik jiwan sanga mel khana gaye jasto hai dai..:D......anyway always great and intresting writing, loved it

    ReplyDelete
  4. मन पारिदिएकोमा भार्इलार्इ धन्यवाद । अलिकति साँचो कुरालार्इ साहित्यिक पाराले लेख्ने प्रयास मात्र गरेको हुँ भार्इ । :)

    ReplyDelete
  5. great as always......looking for another one...:D

    ReplyDelete
  6. aahhahaaaahhhaah wa wa kyaa raamro maukaa gumyo ki juryo vanne kautuhultaa le samaatyo malaai sir ji...

    ReplyDelete
  7. @Prakusu जी, यहाँको कौतुहुलतालार्इ म केहि दिनपश्चातः अवश्य साम्य पार्नेछु । अवश्य । ;)

    ReplyDelete

Post a Comment

प्रतिक्रिया ब्यक्त गर्दा सभ्य र सुसंस्कृत शैली प्रयोग गर्नका लागि सम्पूर्णमा सविनय अनुरोध गर्दछु ।

लोकप्रिय पोष्टहरू

अनि रोशन भाइले टिपेछन् ६ बाल्टिन बेरी

गएको साल, हेर्दै कलिला देखिने दुई जना ठिटाहरू तिक्कुरिला रेल बिसौनीको कुनामा मस्त चुरोटको पफ लिदैं गरेका बेला, "भाइहरू नेपाली हो ?" भनेर मैले सोधेको थिएँ । मेरो प्रश्न भुँइमा झर्न नपाउँदै, आफूले तान्दै गरेको चुरोट आफ्नो साथीलाई दिदैँ, झन कलिलो देखिने ठिटोले भनेथ्यो, "हो दाई । कसरी पो ठम्याउनु भो ?"  दुई फरक मुहारको बनोट लिएका मानिसहरू सँगै बसेर एउटै चुरोट तान्दैछन् भने ती पक्कै नेपालीहरू हुनुपर्छ, त्यसमाथि तिमीहरू नेपाली मैं बातचित गर्दै थियौ नी त । मेरो जवाफ सुनेपछि त्यो ठिटोले कपाल कन्याउँदै भनेथ्यो, "हाउ दाजु पनि, सारै मजाको पो हुनुहुदोँ रहिछ !" मैले बात मार्न खोज्दा, निसंकोच बात मार्न खोज्ने ठिटो त पूर्वतिरको लिम्बु भाइ रहेछन् । अनि खासै बात मार्न नचाहने चाँहि रहिछन् - काठतिरका बाहुन भाइ ।  त्यो दिन ती भाइहरू हेलसिन्कीबाट सवा घण्टाको रेल यात्रामा पुगिने ठाउँबाट काम पाइने आशामा साथीलाई भेट्न आएका रहेछन् । आफूलाई भेट्न निम्ता दिएको साथीसँग भेट  नभएपछि  कामको खोजीमा हेलसिन्की झरेका उनीहरूलाई  आफू बस्ने ठाउँतिर फर्कने क्रममा मैले भेट्न पुगेको थिएँ । छोटो भ...

घर कहाँ हो दाजुको ?

अन्तिम पटक ह्वाट्स एपकलमा तेर्ह मिनेट कुराकानी भएको ठ्याक्कै तीन महिनापछि ह्वाट्स एपमा तिमीलाई मेरो पछिल्लो ब्लग पोष्टको लिंक साझा गरेथेँ, करिब तीन हप्तापछि आजै बुनेले मीठो टिप्पणीसहितको सन्देश प्रवाह गर्ने क्रममा अम्रिकाबाट सोधी पठायौ, "Dai, I have a question, where is home? Nepal or Finland?" सायदै बुने तिम्रो प्रश्न यत्तिमै मात्र सक्किन्थ्यो भनेपनि मैले सजिलै भनिदिन सक्थेँ होला जसरी हाम्रै म्याग्दीका लोकगायक खड्ग गर्बुजाले आफ्नो ' पिरती ' एल्बमको एक गीतमा सोध्दा प्रश्न, "घर कहाँ हो मायालु?" कति सजिलै जवाफ दिएथीन् गायिकाले, "हिमालको काखैमा ।" तर तिम्रो प्रश्नमा जवाफ मात्र दिएर पुग्थेन्, त्यसले अन्तःस्करणको भाव पनि जान्न चाहन्थ्यो किनकी त्यसमा तिमीले थपेर पठाएथ्यौ - "What is your feeling since you've lived so many years in Finland?" म फिनल्याण्ड टेकेको वर्षदिन पनि त पुगेको थिएन् जतिबेला सन् २०१३ को हिउँदमा फिनल्याण्डमा मलाई पहिलो कामका लागि भनसुन गर्दिनुभएका दाजु राजन सुवेदीले, तिम्रो जत्तिकै गम्भीर त होईन् तर सिधा प्रश्न गर्नु भएथ्...

मेरो एउटा साथी छ (हुनुहुन्छ)

 " नीराजन, मेरो बेस्ट फ्रेन्ड हो ।" जन्मेर २६ वर्ष बिताएको देश नेपालमा मलाई यस्तो भन्ने कोही थिएन् । तर यतै फिनल्याण्ड आइपुगेपछि,  मलाई यस्तो भन्ने एक जना भेट्टिएकी थिइन् ।  जोसँग बसेर एकै कप चिया वा कफि पिएकै थिइँन्, मैले । मनभरीका बह न मैले उनीसँग केहि पोखेकै थिएँ, न त उनले विशेष केही त्यस्त्तो साझा गरेकी थिइन् मसँग । तर मलाई चिन्ने र मसँग सम्पर्कमा रहेका धेरै साथीभाइसँग उनले सुनाउन बिर्सेकी रहिन्छिन् कि निराजन उनको बेस्ट फ्रेन्ड हो ।  यो पढ्दै गर्दा यहाँलाई लाग्ला, कि आफूलाई बेस्ट फ्रेन्ड बताउने साथीका सम्बन्धमा लेख्ता पनि यसले किन भूतकालको प्रयोग गर्यो ? प्रश्न स्वभाविकै हो तर मेरो जवाफ अलिकति अस्वभाविक लाग्न सक्ला यहाँलाई । कि मलाई बेस्ट फ्रेन्ड भन्ने उनको, खासमा म  फ्रेन्ड पनि थिइँन् । न उनी थिइन्, मेरो कुनै त्यस्तो विशेष मित्र । बस्, हाम्रो सामान्य चिनजान मात्र थियो । केहि मानिसहरू हुँदारहेछन्, जो सामान्य चिनजानलाई मित्रताको नाम दिदाँरहिछन्, उनले जस्तै । अनि कोही यस्ता पनि हुँदा रहिछन् कि जोसँग हामी विशेष सामिप्यतामा भएको ठानेका हुन्छौं, तर उनीहरूका ...

बोई, बार्ह वर्षमा खोलो किन फर्किएन् ?

हिजो भर्खर जस्तो लाग्छ, २७ औं वसन्तमा हिड्दै गरेको म विना कुनै योजना देश छाडेर परदेश हिडेको । आज १२ वर्ष नाघिसकेछ, परदेश भनिएको ठाम देशजस्तै अनि देश ठानिएको ठाम परदेशजस्तै भएको । मेरी बोइ भन्नुहुन्थ्यो, "बार्ह बर्षमा खोलो फर्किन्छ ।" बार्है बर्ष वितिसकेछन्, म मान्छे भएर होला सायद आफूले आएको बाटैबाटो घर फर्किन नसकेको ! बोइ नफर्किने गरी गएको पनि ५ वर्ष त नाघिसकेछ, सायद अझै हुनुहुन्थ्यो भने फोन गरेर म सोध्दो हुँ, - बोइ बार्ह वर्षमा खोलो कसरी फर्किन्छ ? सिकाइमाग्दो हुँ फर्किने सुत्र, शिरोपर गर्दो हुँ ती सुत्रहरू र लाग्दो हुँ ढोडेनीको पक्की पुल तरेर किनारै किनार तेर्सिएर घैयारासम्म अनि अलिकति माथि उक्लिएर हाम्रा जिजुको पालादेखिको हाम्रो स्थायी ठेगाना उही ढुंगेपाली टोलमा । छिर्दो हुँ आफ्नै मेहनतले बनाएको साढे दुई तले पक्की घरको दैलोभित्र ।           दिनहरू यस्ता पनि थिए, जहिले म कविताहरू लेख्ने गर्थेँ । मेरा कविताहरूमा देश छाड्नेहरूलाई स्वदेशमैं बस्नु भनेर आव्हान हुने गर्थे । अहिले म तीनै कविताहरूका पात्र बनेर आफैले बाँच्नु परेको परिस्थितीलाई पचाउने प्रयत्न गर्दै...

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...