Skip to main content

ह्यानिबल क्लव, युवतीहरु र अनियन्त्रित मन – (अन्तिम भाग)



“ह्या कस्ता झारे केटीहरु मात्र आ’का होलान् !” केहि साथीहरु नमिठोसँग आफ्नो तिक्तता पोखेर क्लबबाट बाहिरिए । त्यसपछि त्यहाँ हामी चारजना मात्र रह्यौं । साथीहरु वियरले भरिएको ठूल्ठूलो तीन गिलास र अर्को चाँहि कोकको गिलास समातेर एक कुनामा थुप्रिएका थियौं । रंगीबिरंगी प्रकाशले वातावरणलाई अलिकति रोमाञ्चक पनि बनाईरहेको थियो । तर, हामीले पूर्वानुमान गरे झैं त्यहाँ वैंशले उन्मत्तभएका नवयौवनाहरुको उति बाक्लो उपस्थिति थिएन । जसकारण मध्यरातमा ०० बजेर २५ मिनेट जाँदा हामीलाई छाडेर हामीसँगै आएका केहि थान साथीहरु अर्को क्लबमा गएका थिए । हुन त बाँकी रहेका दुईतीन जना हामी पनि उनीहरुसँगै जान खोजिरहेका थियौं अपितु एकजना साथी दुई फिनिस तरुनीहरुसँग दुईचार बात गर्नका लागि संघर्षरत देखिए । त्यसकारण पनि मध्यरातमा उनलाई एक्लै छाडेर हामी त्यहाँबाट निस्कनु उचीत लागेन । बरु, चढ्दो रातसँगै बढ्दो युवतीहरुको आगमनमा अझ अरू उत्साहित हुँदै त्यहि रहनुमा उचीत ठान्यौं । र, त्यहि बस्यौं । 

साथीहरु अलिकति लाखापाखा लागिसकेपछि, मलाई पनि सजिलो भयो – उनीहरुलाई झैं । आँखा चारैतिर दौडाएँ – केहि जोडिहरु देखिन्थे । प्रायः आलिङ्गनमा बाँधिएका वा चुम्बन साटासाट गरिरहेका । एउटा कुनामा अर्को विजोग देखेँ – दुई जोडी युवतीहरु चुम्बन वर्षा गरिरहेथेँ । उनीहरुको व्यवहारले विज्ञानलाई चूनौति दिदैथियो – विपरीत लिङ्गीप्रतिको आकर्षणको सिद्धान्त ‘पूरापुर फ्लप’ थियो त्यसबखत मैले एकतमास हेरिहेको त्यो कुनोमा ! थकथक पनि लाग्यो – यी समलिङ्गी हुन्थेनन् भने त कम्तिमा पनि चारजना अरु युवाहरु डान्सिङ फ्लोरमा सायद उनीहरुकै हात समातेर नाचिरहेका हुँदा हुन (त्यसमा एक म पनि हुँदो हुँ !) त रात अझ कति रंगीन बन्थ्यो होला ? “भैगो यी कल्पनाका कुराहरू के गर्नु ?” यस्तो लागेपछि मेरो ध्यान पूरापूर नृत्य गरिरहेका केहि थान जोडिहरुमै निरन्तर ठोक्किरह्यो ! 

विशेषगरी, त्यहाँ बेमज्जासँग नाचिरहेकी एक युवतीले मेरो शतप्रतिशत ध्यान आकृष्ट गरिरही । उसको नृत्यको म यहाँ बख्यान गर्न समर्थ छैन । उसले यति विमुक्त नृत्य गरेकी थिई संगीतको तालमा उसको मुन्टो घुमाई हेर्नलायकको थियो । ऊ सारै नै मातेकी थिई । उसको साथमा दुईजना युवाहरु पनि थिए – एउटा मोटोमोटो, अर्को चाँहि लिखुरे अनि चश्मा लगाएको । तर ऊ विशेषगरी लिखुरेकै हातमा झुण्डेकी देखिन्थी । आफ्नो लेडिज ब्याग घरि आफू बोक्थी, घरि त्यही लिखुरेलाई दिन्थी । लिखुरे चाँहि ब्यागमा घाँटीमा त्यो तरुनी ब्याग भिरेर आफ्नै तालमा नाचिरहन्थ्यो । बेलाबेलामा तरुनी आफ्नो उदात्त वक्ष टेबलमै जोतिने गरी केहि मान्छेहरु छेऊ उनीहरुलाई तान्न पुग्थी । यसरी ऊ तीनजना ठिटाहरुकोमा पुगेको मैले देखेँ । ती मध्ये एकलाई उसले कसैगरी नाच्ने ठाउँसम्म ल्याउन सफल भईने । दुईजना चाँहि ऊसँग नाचे । तर त्यो लिखुरे केटोले केहि प्रतिक्रिया जनाएन । ऊ आफ्नै तालमा नाचिरह्यो । हाम्रोमा जस्तो स्वामित्वको विषय नहुँदा रैछन् यहाँ – प्रेमिकाहरु, श्रीमतीहरु ! आफ्नो मनलाग्दी गर्न सबैलाई छुट छ । तर त्यसले अरुलाई खलल् पुर्‍याउनु भएन ! 

“हन्टिङ” सामन्यतयाः यस्तै भनिन्छन् – क्लबहरूमा गएर एक रातका लागि केटीले केटा वा केटाले केटी खोजिने कामलाई । धेरै जना यसै हेतू त्यहाँ पुग्ने गर्दा रहेछन् । तर त्यस रात हामी साथीहरू चाँहि त्यहाँको क्लबको रात्रीजीवन अनुभव गर्नका लागि पुगेका थियौं । यो बाहेक हाम्रो कुनै लुप्त चाहना थिएन । किन्तु, मौका मिलिहाले नछाड्ने हामीमध्ये केहीको मनशाय पनि थियो होला । तर यहाँका युवतीहरुको पहिलो रोजाईमा अफ्रिकीहरु पर्दा रहेछन् ! कारणहरु धेरै हुन सक्लान । प्रायः नेपाली विधार्थीहरु चाँहि फिनिस केटीहरुको रोजाई अफ्रिकीहरु हुनुमा एउटै कारण औंल्याउँछन् जुन उनीहरुकै हिनताबोधको द्योतक हो भन्नेमा म पूर्ण विश्वस्त छु । तर ह्यानिबलमा त्यस्तो भएन । कि तिनीहरु आफ्नै केटाहरु थिए, वा कि उनीहरु ‘त्यो’ मनशायका साथ त्यहाँ आएका थिएनन् । त्यसैले पनि हुन सक्छ, बिहानीको डेढ बज्दै गर्दा सम्म हामी चारजना मध्ये तीन जना कोक वा वियरको चुस्की लिनमै मस्तै थियौं । एकजना मित्र चाँहि झुमिरहेथेँ – एउटी किशोरी वयकी केटीसँग ! त्यो केटीसँग उसकी अर्की संगी पनि थिई । मलाई जाउँ जाउँ लागेको थियो, तर मञ्चमा उक्लने हिम्मत जुटाउन सकिरहेको थिइँन ।

वाइनले पूरै ध्वस्त भएकी तरुनी केटीलाई उसको लिखुरेले तान्दा तान्दै भुइँमा ढली । र, अगाडि ढल्दा खेरी जस्तै यो पटक पनि ऊ आफै उठी । ऊ उठ्ने र म नाच्ने ठाउँमा पुग्ने करिबकरिब एकैपटक भो । मेरा साथीसँग कुरा गरिरहेकी युवतीको साथीसँग मैले परिचयको हात बढाएँ । मैले भनेको नाम उसले सुनी कि नाइँ, उसले एउटा नाम त भनेकी थिई त्यो मैले सुनिनँ । मैले अङ्ग्रेजीमा उसलाई मसँग नाच्छे कि भनेर सोधेको थिएँ, उसले बुझिने र फिनिसमा भनी – “मिता (के)?” उसले मसँग नाच्नलाई उति चाख देखाईने र त्यहाँबाट अलप भई म पूर्ववतः मसँगै बाँकी रहेका मेरा दुईथान साथीहरु नेर पुगे । उनीहरुले केहि सान्त्वना प्रकट गर्न बिर्सेनन् । म चुप बसेँ ! घडिले बिहानको सबा दुईबज्दै थियो – हामी तीनजना एउटा कुनामा बसेर साथीलाई चिहाईरहेका थियौं – ऊ घरि युवतीसँग नाच्थ्यो त घरि कानै नेर मुख जोडाएर ख्वै केके गुन्गुनाईरहेको जस्तो देखिन्थ्यो – एकदमै ईर्श्या लाग्दो तरिकाले !

Comments

  1. Dami chha, tara malai hamro guru le yasto hunting garnuhunchha jasto laageko thiyena ;)

    ReplyDelete
    Replies
    1. यसो लेखेको नी हजुर। अलि अलि काल्पनिक त हुन्छ नि सृजनहरुमा।

      Delete

Post a Comment

प्रतिक्रिया ब्यक्त गर्दा सभ्य र सुसंस्कृत शैली प्रयोग गर्नका लागि सम्पूर्णमा सविनय अनुरोध गर्दछु ।

लोकप्रिय पोष्टहरू

क्लोरिनको झोल, वैज्ञानिकहरू र मेरी बोइको मुड्की

मेरो बाल्यकाल लगभग बोईसँगै बित्यो । त्यो चकचक गर्ने समय भएकाले मेरो चकचकसँग बोईलाई बेलाबेलामा झिझो लाग्नु स्वभाविक नै थियो । त्यसैले मैले अति नै अटेर गरेपछि बोईले मलाई भन्नुहुन्थ्यो -  "अहिले गाडूँला मुड्की (मुड्कीले हान्छु) ।" तर अहँ कहिल्यै पनि एक झापड खानुपरेन । मुड्की नै खानु नपरेपछि मेरो चकचक थामिने कुरै थिएन, त्यसैले बोईले पनि मुड्की गाडूँला भन्न छाड्नुभएन अनि मैले चकचक गर्न । मेरी बोईले यस धरा छोडेको पनि यहि हिउँदमा बर्षदिन पुग्दैछ, तर बोईले भन्ने गरेको "अहिले गाडूँला मुड्की" मेरो मनमा गडिरहेको छ, अनि यसो सोच्छु, दुईचार पटक बोईले साँच्चिकै मुड्की गाड्नुभएको भए, मेरा चकचक उहिले पहिले नै खत्तम हुन्थे कि ?  तर खासमा चकचक भन्ने जिनिस त्यत्तिकै खत्तम भएर गैहाल्ने कुरो हैन रहेछ । न त यो उमेर बढ्दै गएपछि आफै घट्दै र पछि निस्तेज नै हुने रहेछ । यसले खासमा उमेर बढ्दै गएर केश पाक्दै गएपनि आफ्नो स्वरूपमा अलिकति फेरिदै तरह तरहका रूपमा प्रकट हुँदै पो जाँदो रहेछ कि ? भन्ने निचोडमा पुगेको छु । यस्तै केहि केश पाक्नै थालेका मान्छेहरूको चकचक कोरोनको त्रास बढ्दै गएपछि अलिकति भि...

नांगो नाच, यौनधन्दा र राजधानी

मैले मेरो देशका बारेमा गर्व गर्दा अब गौतम बुद्ध, सगरमाथा, एकसिंगे गैंडा, जैविक विविधताले भरिपूर्ण देश वा जिउँदी देवी कुमारीको नाम लिनुपर्छ जस्तो मलाई लाग्दैन् । हामी अराजकता र उच्छृङ्खलताको सगरमाथा चढिसकेका छौं अब किन फोकटमा अरु अरु बहानामा नेपाली भएकोमा गर्व गर्नु ?! मैले यहाँ उल्लेख गर्न चाहेको सन्दर्भ मेरो पछिल्लो पटकको काठमाडौं भ्रमणको हो । यहाँले बुझिसक्नु भयो होला, काडमाडौं फगत हाम्रो देशको प्रशासनिक वा राजनैतिक राजधानी मात्र रहेन् । त्यो गुण्डाहरुको राजधानी हो, त्यो आन्दोलनकारीको राजधानी हो, हत्या, हिंसा र लुटपाटमा निमग्न अपराधीहरुको राजधानी हो । अनि राजधानी हो त्यो डान्स बारका नाममा नांगै नाच्ने तरुनी र उनीहरुका स्तन, नितम्ब वा हातको एक पटकको स्पर्शका लागि कामातुर बृद्ध सेठ र साहुहरुको पनि । मैले यसपटक यस्ता चार पाँच डान्सबारको भ्रमण गर्न पाएँ कि न जसको कुनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनमा विज्ञापन नै देखिन्छन् न त त्यहाँ हुने कर्तुतका बारेमा तिनै पत्रिका, रेडियो वा टेलिभिजनका हेडलाइनहरु लेखिन्छन वा वाचिन्छन् ! न त ती ठाउँहरुमा समाजमा शान्ति, अमनचयन र सुव्यवस्थाको ठेक्का पाएका ...

एउटा सग्लो रात(कथा)

आषाढको एक शुक्रबारको साँझ बिश्वविद्यालयबाट घरतिर फर्कने क्रममा अलि ढिला भो । घरसम्म पुग्नलाई माइक्रो, अनि नगर बस सबैको आवातजावत बन्द भैसेकेको थियो । हिडेर एक घण्टाको पैदल यात्रा गर्ने दुस्साहस मैले गरिनँ । त्यसकारण, ट्याक्सीको पखाईमा त्यसै उभिरहेको थिएँ । आडैमा एउटी युवती आई । मतिर पुलुक्क हेर्दै मुसुक्क मुस्कुराई । मैले पनि मुस्कुराएरै उसको आगमनको स्वागत गरेँ । सोधी – “दाई ट्याक्सी कुर्नुभएको ?” “हजुर ।” मैले जवाफ दिएँ । “म पनि ट्याक्सी वेट गरिराखेको हेर्नु न अहिलेसम्म एउटा भेटेको छैन ।” युवतीले दुखेसो पोखी । मैले प्रश्न गरेँ – “कहाँ जानुपर्ने ?” “धेरै टाढा त हैन, मुस्ताङचोकसम्म पुग्नुपर्ने थियो ।” जवाफमा उसले भनी ।  उसको मुखबाट मुस्ताङचोक फुत्कदाँसाथ ममा नजानिदो उत्साह बढेर आयो । भनेँ – “ए, हो र ? म पनि त मुस्ताङचोक नै जान लागेको नी !” “ला हो र ? उसो भए त मज्जा भो नी, हजुर अनि मेरो दुवैको फिप्टी प्रसेन्टेज पैसा सेभ हुने भो नी त । एक्लै जाँदा त ४०० लिन्छ । अब दुई सयमै पुगिने भईयो ।” उसले खुशी ब्यक्त गरी । मैले पनि समर्थन जनाएँ – “हो त ।” अनि यो पनि जान्न चाहेँ कि ऊ के गर्...

गेष्टहाउस, यौन ब्यवसाय र कानुन

फोटो गुगल बाट सर्च गरि राखिएको हो । मेरो ख्यालमा हाम्रो नेपाली समाजमा सबभन्दा बढि गलत ढंगले ब्याख्या गरिने विषय केहि छ त, त्यो यौन सम्बन्धि सन्दर्भ नै हुनुपर्छ । मानिसहरू यौनका विषयमा यति गम्भिर देखिन्छन् कि कोही व्यक्तिको कोही युवतीसँग उठबस बढ्न थाल्यो भने मान्छेहरू उनीहरूका विषयमा टिकाटिप्पणी गर्न एकदमै लालयित हुन्छन् । राम्रा/नराम्रा, जायज/नाजायत हरेक किसिमका टिप्पणीहरू हुन पुग्दछन् । अझ कुनै पनि व्यक्ति यौनका मामलामा कमजोर देखियो भने त झन उसको दीनदशा बिग्रयो भन्ने जाने हुन्छ । मानौं उसले यति ठूलो अपराध गरेको छ कि जिन्दगीभर उ क्षमायोग्य मान्छे हुनै  सक्तैन । भन्न त मान्छेहरू भन्छन्, यौन प्राकृतिक कुरा हो । जैविक आवश्यकता हो । र, यसको आवश्यकतालाई कसैले पनि नकार्न सक्तैन । तर मान्छेहरू जब कोहीला ई  यौनका विषयमा खुल्न थालेको पाउँछन् अनि फेरि फरक बन्न पुग्छ, उनीहरूको दृष्टिकोण । अब यौन न त प्राकृतिक कुरा नै हुन्छ न त जैविक आवश्यकता नै । मान्छेहरू यसला ई  सामाजिक संस्कार अनि मूल्य र मान्यतासित जोडेर हेरिदिन्छन् । अरू त अरू एक बलात्कृत नारीको विवशताको समेत खिल्ली उडाउन ...

प्रचण्ड, निशानी, र हामीहरू

' राती दश बजेको आलर्म सेट गर्नु, ठ्याक्कै टाइममा हस्तमैथुन गर्नुपर्छ । '  ब्यक्तिको नाम ट्याग गरेर उनले फेसबुकमा भित्तेलेखन सम्प्रेषण गर्ने गर्थे । उनको भित्तेलेखनमा अंकित ब्यक्ति उनका हितैषी मित्र हुन होइनन् त्यो मेरो सरोकारको कुरो रहेन् । किन्तु, धवलागिरिका पत्रिकाहरूमा स्तम्भकारको परिचय स्थापित गरिसकेका उनको स्तरको ब्यक्तिले फेसबुकमा यस्ता भित्तेलेखनहरू सम्प्रेषण गर्नु कत्तिको उचीत थियो भन्ने मेरो प्रश्न हो ।   पछिल्ला दिनहरूमा एउटा राम्रै चर्चा बटुल्न सफल अनलाइन पत्रिकाहरूमा प्रचण्ड लक्षित लेखहरू मार्फत स्थापित लेखकको परिचय बनाएका उनलाई माथि उल्लेखित उट्पट्याङ यौनजन्य खुराक फेसबुकमा पस्केका कारण केहि फेसबुके साहित्यकारहरूले यौन कविको उपनाम पनि भिरा ई दिए । र, उनी जबरजस्त यौन कविको छवि निर्माणको दिशामा अग्रसर हुन थाले । धन्य अनलाइन पत्रिकाले उनला ई  यौन कवि हुनबाट बचाए, र एउटा परिचय बनाइ दिए- दिल निशानी मगर । निशानीको लेखन शैली विशिष्ट छ । त्यो एकदम जबरजस्त छ । सुन्दर बान्की परेका वाक्य गठन र उस्तै वाचनप्रिय शब्दको छनौटमा उनको शिल्पमाथि डा. गोविन्द भट्टरा ई ...